อ่อยให้รัก(คู่หมั้นจอมเย็นชา)

EP.2 หมั้นหมาย

มัตซี

“สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า” หลังจากฉันกลับมาถึงบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงมาด้านล่างเพื่อทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของคุณพ่อคุณแม่นั่งรออยู่ที่โต๊ะด้วย ก็พวกท่านไม่ได้บอกว่าจะมีแขกนี่

“สวัสดีจ้ะหนูซี ป้าไม่เจอนาน สวยขึ้นเป็นกองเลยนะลูก” คุณป้ามณีรัตน์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณค่ะคุณป้า” ฉันตอบกลับท่านไปด้วยรอยยิ้ม จริงๆฉันก็ไม่ได้สนิทกับท่านหรอก เคยเจออยู่ไม่กี่ครั้ง เพราะฉันไม่ค่อยได้อยู่บ้านและเข้าสังคมกับคุณแม่ แต่ก็พอรู้มาบ้างว่าคุณป้าเป็นเพื่อนสนิทกับคุณแม่มาก

หรือจะพูดให้ถูกคือตอนวันรุ่นคุณแม่กับคุณป้าเป็นเพื่อนสนิทกัน แล้วคุณพ่อกับคุณลุงก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ทีนี้ก็มาจีบสาวกลุ่มเดียวกัน ก็เลยได้เป็นเพื่อนสนิทกันทั้งพ่อทั้งแม่แบบนี้ไง(อันนี้ฟังจากที่คุณแม่เคยเล่าให้ฟังเมื่อนานมาแล้วนะ)

“งั้นทานข้าวกันก่อนดีกว่านะ เราจะได้คุยเรื่องสำคัญกัน” คุณพ่อพูดขึ้นทำให้เราทุกคนเริ่มทานอาหารมื้อเย็นกัน แต่ฉันไม่รู้ว่าเรื่องสำคัญคืออะไร ถ้าเกี่ยวกับฉันแล้วทำไมคุณพ่อคุณแม่ไม่เห็นบอกอะไรไว้ก่อน แต่จะว่าไม่เกี่ยวกับฉันก็ไม่น่าใช่เพราะอยู่ๆคุณแม่ให้กลับมาบ้านเพื่อทานข้าวแบบนี้ แต่ช่างเถอะกินเสร็จก็คงรู้แหละ

หลังจากผ่านของคาวและของหวานเรียบร้อย ตอนนี้พวกเราทุกคนก็ย้ายทัพมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อคุยเรื่องสำคัญอะไรก็ไม่รู้

“คือแบบนี้นะลูกหนูก็รู้ว่าคุณป้ากับคุณลุงสนิทกับครอบครัวเรามากตั้งแต่พ่อกับแม่ยังหนุ่มสาวจนถึงทุกวันนี้”

“ทราบค่ะ” ฉันตอบคุณแม่ไป

“แม่กับคุณป้าเราได้คุยเรื่องนี้กันไว้ตั้งแต่หนูเล็กๆแล้ว แล้วตอนนี้แม่กับคุณป้าก็เห็นว่ามันถึงเวลาที่สมควรแล้วก็เลยอยากจะคุยกับลูก” คุณแม่ฉันเกริ่นออกมา แล้วคำพูดของท่านก็ทำให้ฉันรู้สึกทะแม่งๆ

“เรื่องอะไรคะ” ฉันถามกลับไป หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องที่พวกผู้ใหญ่หลายๆคนชอบคิดชอบทำกันเองหรอกนะ

“ป้าได้หมั้นหมายหนูซีกับแม่เราไว้นานแล้ว แล้วตอนนี้ป้าก็อยากทำทุกอย่างให้ถูกต้องสักทีน่ะจ้ะ” แล้วสิ่งที่คุณป้ามณีรัตน์พูดออกมามันก็ยิ่งตอกย้ำฉันเข้าไปอีกว่าสิ่งที่ฉันคิดมันเป็นเรื่องจริง

“แต่ตอนนี้ซียังเรียนไม่จบเลยนะคะ” จริงๆอยากจะปฏิเสธออกไปตรงๆนั่นแหละ แต่ด้วยหน้าตาของพ่อแม่ก็ทำได้เพียงแค่นี้ ไว้พูดกันหลังจากคุณลุงคุณป้าออกไปแล้วกัน

“ไม่เป็นไรลูก แค่หมั้นเอง ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการเรียนเลยลูก” คุณแม่พูดออกมา ว่าแต่ทำไมอยู่ๆถึงได้สนับสนุนให้ลูกมีสามีเร็วล่ะคะ ทีเมื่อก่อนยังไม่อยากให้ลูกมีแฟนเลยนะ

“ใช่จ้ะ พี่เค้าก็เรียนอยู่มหาลัยเดียวกับหนูเองนะ ไม่รู้ว่าหนูเคยเจอหรือเปล่า” คุณป้ามณีรัตน์พูดพร้อมกับกดโทรศัพท์เหมือนกำลังหาอะไร

“นี่ลูก พี่ยิมหนูเคยเห็นไหมคะ” แล้วคุณป้าก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันดู ซึ่งแค่ตอนแรกที่ได้ยินชื่อฉันก็ใจกระตุกแล้ว พอได้เห็นหน้าเท่านั้นแหละ

“พี่ยิมเป็นลูกคุณป้าหรอคะ” ฉันถามกลับไปทันที ที่ฉันได้ยินมาว่าพี่ยิมเป็นลูกเจ้าของมหาลัย แล้วคุณแม่มีเพื่อนเป็นเจ้าของมหาลัยที่ฉันเรียนอยู่ ก็คือคุณป้ามณีรัตน์กับคุณลุงดิเรกเองหรอเนี่ย

“ใช่จ้ะ หนูรู้จักพี่เค้าด้วยหรอลูก” คุณป้าตอบแล้วถามกลับด้วยรอยยิ้ม

“ก็ไม่ได้รู้จักหรอกค่ะ แต่เคยเห็นในมหาลัยบ่อยๆ ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้” ฉันพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนคุณป้า

อ้อแล้วไม่ต้องสงสัยหรอกนะคะ ว่าคนที่พูดถึงคือใคร ก็คนเดียวกับคนที่ฉันคุยกับเพื่อนก่อนกลับวันนี้ไงล่ะ ไอ้เจ้าพ่อน้ำแข็งนั่นแหละ หึๆใครจะไปคิดว่าอยู่ๆฟ้าจะเปิดทางให้ฉันได้เข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นขนาดนี้ แบบนี้ง่ายสะยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากอีกนะ

“ดีจัง แบบนี้ก็ไม่น่าจะทำความรู้จักกันยากนะ” คุณแม่ฉันพูด

“เสียดาย วันนี้ตายิมติดธุระเลยมาทานข้าวด้วยไม่ได้” คุณป้ามณีรัตน์พูด ติดธุระอะไรกัน วันนี้ยังเห็นพากันเดินโชว์ความหล่อกับเพื่อนตัวเองอยู่เลย

“ไม่เป็นไร มีโอกาสอีกเยอะที่เราจะได้เจอกันอีก” คุณแม่ตอบ

“เอ่อ แล้วเรื่องนี้พี่ยิมเห็นด้วยหรอคะ” ฉันถามออกไปตามมารยาท จริงๆก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าเค้าจะเห็นด้วยหรือเปล่าเพราะก็พอรู้คำตอบอยู่แล้ว

“พี่เค้าไม่มีปัญหาแน่นอนลูก” ฉันรู้ว่าคุณป้าก็รู้ว่าลูกตัวเองไม่อยากจะหมั้นหรอก แต่ท่านก็พูดเพื่อความสบายใจของทุกคน ฉันเลยยิ้มตอบท่านไป

“งั้นเรื่องหมั้นซีไม่มีปัญหานะคะ แล้วแต่คุณพ่อคุณแม่เลย” ฉันพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม และเป็นรอยยิ้มที่กำลังจะมีเรื่องดีๆตามมา

“จริงหรอลูก ป้าดีใจจริงๆ งั้นเดี๋ยวฉันจะไปหาฤกดิ์ให้เร็วที่สุดเลยนะรัศมี” คุณป้ามณีรัตน์พูดด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะหันไปพูดกับคุณแม่

“ดีๆงั้นเดี๋ยวฉันจะไปกับเธอเอง” คุณแม่เสนอ

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว งั้นไปพรุ่งนี้เป็นไง” คุณป้าเสนอ

“ได้สิจะไปยากอะไร” แล้วพวกผู้ใหญ่ก็คุยกันสับเพเหระกันต่อจนค่ำก็แยกกันกลับ ฉันเองก็เดินขึ้นห้องตัวเองเหมือนกันเพื่อพักผ่อนเหมือนกัน

“แล้วเจอกันนะคะ พี่ยิมจอมเย็นชา”