บทที่4.ใครเริ่มก่อนคนนั้นชนะ
1549 Words
“ค่ะมันเป็นแค่เกม คุณก็บอกตัวเองดีกว่าค่ะ อย่ามาหลงคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงขึ้นมาล่ะ เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้เลย”
นิสาเถียงกลับ เธอพร้อมสู้ในเกมอย่างยุติธรรม
เมื่อตกลงนัดหมายกันเรียบร้อย นิสาจึงกดวางสาย แต่เพราะความหมั้นไส้ล้วนๆ เธอเลยหนักมือไปหน่อย ตั้งแต่พบเจอชายผู้นี้...เธอกลายเป็นคนมารยาทต่ำ หลายครั้งที่เธอหลุด แสดงความไม่พอใจให้เขาเห็น เกิดมาไม่เคยเจอใครกวนประสาทเท่าผู้ชายคนนี้มาก่อน หญิงสาวเข่นเขี้ยวในใจ มารยาที่แม่ให้มามีกี่ร้อยเล่มเกวียน เธอจะงัดขึ้นมาใช้ทั้งหมด ไม่หลงเสน่ห์เธอบ้างก็ไห้มันรู้ไป
“อร นิสาออกไปทานกลางวันข้างนอกนะ อาจจะมาช้านิดนึง แล้วจะซื้อขนมเข้ามาฝาก”
“เอ๋! นัดกับใครไว้เอ่ย ผู้ชายคนนั้นเป็นใครอะ ทำนิสาถึงยอมออกไปด้วย อยากรู้จริงๆ เลย!!” อรอุมาพยักหน้ารับ เธอถามเสียงหลง เพราะเพื่อนร่วมงานคนนี้ของเธอ ดูภายนอกเป็นสาวเปรี้ยวก็จริง แต่เรื่องแบบนี้ นิสาหวงตัว เหมือนวราพิชชานั่นแหละ
“อย่ารู้เลยอร แค่คนกวนประสาทคนหนึ่ง นิสาไปดีกว่า” นิสาตอบเสียงแผ่ว เธอรีบเดินหนี เพราะหากอยู่นาน เจรามี่มาถึง มันจะเป็นข่าวใหญ่โต เธอไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานกระแหนะกระแหนเอาได้
“อะไร...ยังคุยไม่รู้เรื่องหนีไปเสียแล้ว มีพิรุธนะนี่” อรอุมาบ่นพึม
นิสาเดินเข้าไปสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองในห้องน้ำ ก่อนจะรีบเดินออกไปรอด้านนอกตัวอาคาร เธอชะเง้อคอมองหาเจรามี่ พร้อมทั้งบ่นพึมพำมาตลอดทาง
“ไม่น่าหาเรื่องเลยเรา ปฏิเสธไปเสียก็สิ้นเรื่อง แดดร้อนก็ร้อน จะมาตอนไหนก็ไม่รู้ เดี๋ยวคนอื่นๆ ออกมาเห็นเข้า ฉันจะเอาหน้าไปซุกไว้ไหนกันล่ะ”
ปิ๊นๆ
เสียงแตรดังถี่ๆ นิสาจึงหมุนตัวมองหา เธอขมวดคิ้วจนแน่น จ้องมองรถหรูตรงหน้าตาไม่กะพริบ รถสปอร์ตสวยเฉี่ยวแบบนี้ คงมีเศรษฐีแค่ไม่กี่คนบนโลกได้เป็นเจ้าของ เนื่องจากเป็นรถยนต์สั่งทำ ราคาแพงระยับ เธอถอนใจแรงๆ ยกมือบังแดด พยายามชะเง้อมองหาเจรามี่ ไอ้รถยนต์เจ้ากรรมคันนั้นก็ยังไม่ยอมหยุดบีบแตร จนนิสาเริ่มอารมณ์เสีย เธอหงุดหงิดเพราะอากาศร้อน ยังต้องมาเสียอารมณ์เพราะความรำคาญอีก เธอเลยเผลอตัวแยกเขี้ยวใส่เจ้าของรถยนต์หรู ก่อนจะอ้าปากค้าง...เมื่อกระจกด้านข้างคนขับลดลง จนมองเห็นคนที่นั่งหลังพวงมาลัย
“หึ!!”
“รีบขึ้นมาเถอะคุณ แดดร้อน รถก็ติด”
“ใครจะไปรู้ละว่าคุณจะเอารถหรูขนาดนี้มารับฉัน”
นิสาบ่นเสียงแข็ง รู้สึกเซ็งสุดขีดตั้งแต่เดทแรกที่เริ่มประลอง
พอเปิดประตูเข้ามากลิ่นหอมๆ ลอยเข้ามาเตะจมูก จนเผลอตัวสูดกลิ่นหอมๆ นั่นเข้าปอดไป แอร์เย็นเฉียบจนหนาวสะท้าน เจรามี่เหยียบคันเร่งพารถทะยานไปข้างหน้า เขาชำเลืองมองสาวข้างตัว กระโปรงหล่อนสั้นร่นขึ้นสูงโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว เรียวขาเพรียวสวยเชียวแหละ เขากลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เจรามี่ชอบผู้หญิงที่มีเรียวขาสวยๆ อยู่แล้ว ผู้หญิงมีดีไม่กี่อย่าง แต่หากมีเรียวขาสวยๆ เป็นทุนเดิม ทำให้หล่อนน่ามองมากกว่าใครๆ
นิสามองข้างทางไปเรื่อยๆ เธอไม่อยากสนใจคนขับรถกิติมาศักดิ์ จึงไม่รู้ว่าถูกสายตาซอกแซก มองสำรวจไปจนทั่วตัว และแอบลวนลามเธอในจินตนาการเรียบร้อยแล้ว เวลาผ่านไปซักพัก เธอจึงหันกลับมาถาม
“นี่คุณจะพาไปไหน ไปทานอะไรเหรอ ฉันมีเวลาแค่1ชั่วโมง อย่าให้มันไกลโรงแรม’ นัก เดี๋ยวกลับมาไม่ทันฉันโดนหัวหน้าเฉ่งพอดี”
“อีกซักพักก็ถึงแล้วล่ะ ผมรู้หรอกน่ะว่าคุณไม่เคยไถล”
“แล้วจะไปไหนกันล่ะคะ อย่าให้แพงนักนะ ฉันยิ่งเงินเดือนน้อยๆ อยู่ เดี๋ยวไม่มีสตางค์จ่าย”
เจรามี่เลิกหัวคิ้วขึ้นสูง เขาถามนิสา ขณะที่ตามองไปที่ถนน “ผมชวนคุณออกมาผมก็ต้องเลี้ยงคุณสิ คุณไม่ต้องจ่ายหรอก ตัวเล็กแค่นี้จะหมดซักเท่าไหร่เชียว”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่อยากเอาเปรียบใคร อเมริกันแชร์ค่ะ ไม่อย่างนั้นคราวหน้าฉันไม่มาด้วยนะ”
“นี่คุณ ผมถามหน่อยนะ?” เจรามี่สงสัยจนเก็บไว้ในใจไม่ไหว
“ถามอะไรล่ะคะ!”
“คุณเป็นแบบนี้ทุกครั้งรึไง?”
“อะไร... อ๋อเรื่องอเมริกันแชร์ค่าอาหารงั้นเหรอคะ?”
“ใช่...” เจรามี่พยักหน้ารับกับคำตอบนั้น
“อืม...ก็เกือบจะทุกครั้งแหละ”
“คุณไม่เปิดโอกาสให้ผู้ชายได้แสดงออกถึงการเป็นสุภาพบุรุษเลยรึไง”
“จ่ายสตางค์ค่าอาหารเนี่ย คือการแสดงออกของลักษณะแบบนั้น”
“ใช่… ผมไม่แปลกใจแล้ว ทำไมคุณถึงยังไม่มีแฟน”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย” นิสาอุบอิบ
“เกี่ยวสิครับ เกี่ยวเป็นอย่างยิ่ง... อย่างนี้เท่ากับคุณปิดโอกาสเขาเลยนะ”
“ปิดโอกาส โอกาสอะไรคะ?”
“คนที่ชวนมาเขาอยากเลี้ยง แต่คุณกลับช่วยออกสตางค์ด้วยแปลกน่ะ!! ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบนะถ้ามีใครพาไปเลี้ยงข้าวฟรีๆ”
“แปลกตรงไหนกัน อเมริกันแชร์ค่ะ ถ้าไม่ก็บาย ฉันไม่ชอบเอาเปรียบใคร”
“คุณนี่มีอะไรให้ผมคาดไม่ถึงอยู่หลายเรื่องเลยนะ ไม่เห็นเหมือนกับรูปลักษณ์ภายนอก”
“หรือคะ คุณก็คงมองว่าฉันเป็นสาวเปรี้ยวล่ะสิ มันเป็นอาชีพค่ะไม่ใช่นิสัย”
“อืม...”
“คุณๆ เดี๋ยว จอดรถแป๊บค่ะ ตรงใกล้สี่แยกข้างหน้านะ ฉันขอลงไปทำธุระแป๊บนึง” หญิงสาวชี้มือไปข้างหน้า เธอพูดกับเขาเสียงหวาน จนชายหนุ่มอึ้ง...เผลอตัวจอดรถยนต์ลงข้างทางตามคำร้องขอนั่นแบบไม่รู้ตัว พอรถยนต์หยุดสนิท นิสาก็เปิดประตูรถก้าวลงไปด้านล่าง เธอเดินตรงไปยังเพิงข้างทางที่เก่าซอมซ่อ เธอพูดคุยกับเด็กสาวหน้าตาเปื้อนฝุ่น ยื่นมือรับถุงพาสติกสีขุ่น แล้วก็เดินกลับมานั่งที่เดิม
“ออกรถสิคะคุณ จอดนานๆ เดี๋ยวตำรวจก็มาไล่หรอกค่ะ”
“ครับคุณผู้หญิง... คุณลงไปซื้ออะไรมาล่ะ”
“พวงมาลัยดอกมะลิค่ะ สงสารน้องเขา ผ่านมาทีไรฉันก็แวะซื้อทุกครั้งแหละ ช่วยกันอุดหนุนให้น้องๆ เขาจะได้มีรายได้ จะได้มีเงินใช้จ่ายในครอบครัว ถึงจะช่วยได้นิดหน่อยฉันก็สบายใจที่ทำ”
เจรามี่ชำเลืองมองนิสาอย่างแปลกใจ ผู้หญิงคนนี้มีหลายมุมให้สะดุด มีเรื่องที่ทำให้ประหลาดใจได้ตลอดเวลา นับตั้งแต่พบและรู้จักกันมา บทจะเอาเรื่องก็ไม่เคยยอมใครง่ายๆ บทจะน่ารักอ่อนโยนก็ทำได้ไม่ที่ติ จนชายหนุ่มเริ่มหวั่นใจ เสน่ห์ของนิสาถูกปรุงแต่งขึ้นมา หรือว่าเป็นเนื้อแท้ของหล่อนกันแน่
“คุณขึ้นไปก่อนได้เลยครับ ผมขอทำธุระซักครู่เดี๋ยวตามขึ้นไป สั่งอาหารก่อนก็ได้ ตามที่คุณอยากทานได้เลย ผมทานได้ทุกอย่าง แต่ผมกินเผ็ดไม่ค่อยได้นะ”
“ค่ะ” นิสารับคำแล้วอมยิ้ม
เธอมีโอกาสได้เอาคืนชายหนุ่มแล้วเห็นๆ จึงไม่รีรอที่จะลงมือ เธอเดินขึ้นไปยังสวนอาหาร บรรยากาศร่มรื่นเหลือเชื่อ หญิงสาวเลือกจุดที่ติดแม่น้ำ มีสายลมพัดผ่านจนรู้สึกสดชื่นใจขึ้นมาทันใด เธอไม่คิดว่าเจรามี่ที่มาประเทศไทยไม่กี่ครั้ง จะรู้จักสถานที่ดีๆ แบบนี้ได้ เธอกางเมนูอาหาร กวาดตาดูรายการอาหารทั้งหมด แล้วจึงสั่งรายการอาหารน่ารับประทานมา2-3อย่าง
“ต้มยำกุ้งขอแซ่บๆ นะเพื่อนพี่เขาชอบ ยำปลาหมึกขอเผ็ดจัด เอาแบบที่ต้องร้องซี๊ดตั้งแต่คำแรกเลย ไข่เจียวปูนั่นเน้นพริกสดเยอะๆ หน่อย กุ้งอบวุ้นเส้นขอใส่พริกไทยเยอะๆ นะ เพื่อนพี่เขาก็ชอบ”
นิสาสั่งรสชาติเปิบพิสดาร เธอยิ้มละไม วาดภาพสีหน้าคนกินในใจ เกือบจะหัวเราะเสียงดังดีทว่ายั้งเอาไว้ได้
แหม...แทบรอเวลาไม่ไหวเลยทีเดียว
เจรามี่แวะดูดบุหรี่ตรงที่เขาจัดไว้ให้ เขาสูดควันสีขาวอัดเขาปอดแรงๆ ก่อนโยนก้นบุหรี่ทิ้งไปยังถังขยะ ล้วงลูกอมในกระเป๋าขึ้นมาอมดับกลิ่น
แล้วจึงเดินขึ้นไปยังสวนอาหาร กวาดตามองหาจนพบนิสาที่นั่งอยู่โต๊ะริมแม่น้ำอย่างสบายอารมณ์ บรรยากาศสบายๆ สายลมโชยมาเอื่อยๆ เขารู้สึกหายใจได้คล่องขึ้น ลมเย็นๆ พักใส่จนผมยาวสยายละต้นคอ เจรามี่แอบมองอย่างชอบใจ
- Writer
