ผมพยายามมองหาพี่เอยตั้งแต่เช้าแต่ก็ไม่เห็น พอบ่ายมาไอ้บาสบอกว่ามีคนเห็นพี่เอยมาเรียนบ่าย จริงๆ ไอ้หมอนี่ก็พึ่งพาได้นะ ยิ่งเฉพาะเรื่องของชาวบ้านเนี่ย เอาเป็นว่าถือว่าใช้ประโยชน์จากมันละกัน
ผมยืนรอยัยนี่อยู่ล่างตึก เพราะผมเห็นเพื่อนเธอเดินลงมาแต่เธอไม่เดินลงมาสักที แล้วก็
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของเจ้าของร่างเล็กที่สูงไม่เกิน 160 หน้าอกหน้าใจใหญ่สะบึ้ม กับบั้นท้ายงอนๆ แค่เห็นผมก็เกิดอาการตื่นตัวและคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่หยุด เชี่ยเอ้ย ไอ้รุ่นพี่นี่กำลังทำให้ผมเป็นบ้า เมื่อเธอเดินมาจนถึงบันไดขั้นสุดท้าย ผมก็ส่งเสียงเรียก
“พี่เอย” ท่าทีตกใจเล็กน้อย แต่ทำไมตาแดงๆ ว่ะ เหมือนคนพึ่งร้องไห้ หรือว่าเธอร้องไห้เพราะผมอีกแล้ว อยากเขกกะโหลกตัวเองสักสิบที
“เหมันต์” เธอไม่เรียกชื่อเล่นผมแล้วรู้สึกห่างเหินจัง ชักน้อยใจแล้วนะ
“พี่เอยเหมอยากคุยด้วย” ผมทำท่าทางกระเง้ากระงอด ออดอ้อนเธอ เพราะเธอมักเอ็นดูแ
