เมีย( ไม่) ลับของประธาน

ดนัย

ดนัย talk

สวัสดีครับผมชื่อ ดนัย จารุศิริ ครับ ผมใช้นามสกุลแม่ของผมครับ ตอนนี้ผมเข้ามารับตำแหน่งในบริษัทได้เพียงอาทิตย์หนึ่งครับ ผมรับช่วงต่อจากน้าเล็กน้องสาวของแม่ของผม ซึ่งตอนนี้ท่านได้จากผมไปแล้วตั้งแต่ผม 7 ขวบ แม่ของผมป่วยท่านตรอมใจตายเพราะท่านโดนกล่าวหาว่าคบชู้ แล้วผู้ชายใจดำและผู้หญิงใจดำคนนั้นก็ได้ไล่แม่ของผมและผมออกมาจากบ้านหลังนั้น

" แม่ไม่ได้คบชู้นะลูก ลูกเป็นลูกของเขานะ" นี้เป็นคำพูดของแม่ผมที่ท่านป่วยหนักและพูดออกมาตลอด ผมไม่สนใจหรอกว่าผมเป็นลูกเขาหรือไม่ เพราะว่าตลอดเวลาที่ผมอาศัยอยู่บ้านหลังนั้นเขาไม่แม้แต่จะมองหน้าผมเลย จนกระทั่งเขาพาผู้หญิงคนใหม่เข้ามาในบ้าน แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ไล่ผมและแม่ของผมออกจากบ้านมาผมไม่เห็นเขาห้ามปรามหรือพูดอะไรเลย ผมเกลียดเขาไม่อยากสนใจครอบครัวนั้นหรอก แต่ถ้าไม่มีผู้หญิงสูงวัย อายุ 84 ปี คนหนึ่งพยายามให้ผมเข้าไปหา

" ย่าคิดถึงหลานนะนัย มาหาย่าหน่อย" นี้คือคำพูดของผู้หญิงสูงวัยที่รักผมคนเดียวในบ้าน

แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันมันก็เกิดขึ้นกับตัวผมในวันที่ผมเข้ารับตำแน่งต่อจากน้าเล็ก ท่านได้ประกาศในห้องประชุมใหญ่เพื่อให้ทราบกันทั่วว่า ผมหลานของท่านจะรับตำแหน่งต่อจากท่านแต่ทันใดนั้นสายตาผมดันไปสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องประชุม ' โลกกลมจริง' ผมคิดในใจ

เธอคงตกใจไม่ใช่น้อยเช่นกันที่เจอผมและสบตากับผมที่ตอนนี้ผมจ้องเธอไม่วางตา เธอหลบสายตาผมทันทีพร้อมหันไปพูดคุยกับผู้หญิงสูงวัยที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ เธอยืนก้มหน้าบ้าง หันไปพูดคุยกับเพื่อนบ้างในขณะที่น้าเล็กกำลังพูดคุยและแนะนำตัวผม แต่เธอไม่หันมาสบตาผมอีกเลย ' หึ อย่าคิดลองดีกับฉัน เธอก็แค่พนักงานภายใต้การควบคุมดูแลของฉัน' จบครับ

หลังจากน้าสาวของดนัยได้แนะนำตัวให้หัวหน้าทุกแผนกและเลขาแต่ละแผนกรับทราบแล้ว และได้แจกรูปถ่ายของหลานชายให้แต่ละแผนกเอาไปติดตามบอร์ดแล้ว ท่านก็หันมาทางหลานชายทันทีแล้วส่งยิ้มให้

" สวัสดีครับ ผมชื่อ ดนัย จารุศิริ ครับ " เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกล่าวทักทายทุกคนในห้องประชุม เขาจับจ้องมองไปยังผู้หญิงคนที่ กำลังก้มหน้าเขียนอะไรสักอย่างลงสมุดอย่างไม่สนใจเขาเลย ดนัยขบกรามแน่

" คุณที่ก้มอยู่นะครับ" ดนัยพูดออกมาเสียงเยือกเย็น จนคนในห้องประชุมเงยหน้าไปมองเขาและฟังเขาพูดทุกคนต่างพากันขนลุกขนพองแล้วหันไปมองหาคนที่ดนัยพูดถึง แล้วก็เจอหัวหน้าของเธอสะกิดแขนเธอเบาๆเพื่อบอกให้เธอเงยหน้ามองขึ้นมองหน้าของดนัย เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาช้าๆ

" ชื่ออะไร ทำงานตำแหน่งไหน" ดนัยถามออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งพร้อมจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา เธอถึงกับตัวสั่นเทาหน้าซีดลงเล็กน้อย

" เอ่อ.ดะ...ดิฉันชื่อ ต้นสน บุญเลิศค่ะ เป็นเลขาแผนกฝ่ายขายค่ะ" เธอตอบเขาพลางก้มหน้าลงมองบนโต๊ะ ทุกคนในห้องประชุมนั่งตัวเกร็ง เหงื่อซึมออกมามองไปที่ท่านประธานคนใหม่

" จดอะไรในหนังสือ ทำไมไม่ตั้งใจฟังที่ผู้ใหญ่เขาคุยกัน" ดนัยถามออกมาด้วยสายตาดุดัน ขบกรามแน่น ต้นสนเหงื่อซึมออกมาตามไรผมพร้อมจ้องมองหน้าเขาตอบกับ

" เอ่อ..." ต้นสนพูดยังไม่จบ

" เอามาผมให้ดูซิ" ดนัยพูดเสียงดัง ท่านทุกคนห้องสะดุ้งตามๆกัน 'วันแรกก็โหดเลย'

" เอาน่าตานัย อย่าไปว่าเธอเลย เธอก็แค่จดชื่อหลานลงในสมุดนั้นแหละ" น้าของเขาเป็นคนห้ามหลานชายไม่ให้ดุพนักงานคนนั้น ก็เพราะท่านรู้จักเธอและแม่ของเธอดี เลยช่วยพูดให้หลานเลิกสนใจต้นสน

" คราวหน้าหวังว่าจะตั้งใจฟังให้มากกว่านี้นะ ให้ความสนใจอย่างอื่นมากกว่าเจ้านาย เขาเรียกไม่มีมารยาท จำไว้" ดนัยพูดออกมาเสียงดัง แล้วจ้องมองคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าตัวสั่นเทา ' หึ ฉันจะให้เธอลาออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุดค่อยดู'

" ค่ะ ท่านประธาน ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ คราวหลังจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกค่ะ" ต้นสนพูดออกมาเสียงดัง ข่มอารมณ์กลัวไว้ พร้อมเงยหน้าขึ้นสบตาเขาที่ตอนนี้เขาจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว หัวใจดวงน้อยถึงกับเต้นแรงกว่าเดิม

" พอแล้วนะตานัย ทุกคนกลัวหลานหมดแล้ว" น้าของเขาปรามอีกรอบเพราะท่านมองไปรอบๆห้องประชุมทุกคนต่างนั่งนิ่ง เหงื่อซึมออกมากัน

" ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ " ดนัยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มยังจ้องมองคนตัวเล็กไม่วาง ต้นสนจ้องมองเขากลับเช่นกัน ' เอาว่ะอีสน มึงห้ามกลัวไอ้ยักษ์นี้เด็ดขาด' เธอจ้องมองหน้าของเขาตอบจนดนัยหยักคิ้วใส่เธอ ต้นสนถึงกับอ้าปากเหวอแล้วกัดริมฝีปากล่างแน่น

หลังจากประชุมกันเสร็จเรียบร้อยแล้วทุกคนก็ออกไปกันหมดเหลือแค่น้ากับหลานชายที่นั่งอยู่ น้าของเขาจ้องหน้าหลานชายหลังจากมีกันแค่สองคน

" โอ้ยยย หยิกนัยทำไมน้าเล็ก นัยเจ็บนะ" ดนัยร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะน้าของเขาหยิกลงที่สีข้างของเขาแรงๆ ดนัยเอามือมาลูบเบาๆ

" เจ็บด้วยเหรอ ที่หักหน้าคนอื่นไม่คิดว่าเขาอายหรือไง นัยโตแล้วนะลูกอย่าทำให้น้าต้องเป็นห่วง" น้าของเขาสอนเขา ดนัยทำหน้าตาเฉย ไม่สนใจคำที่น้าของเขา

" นัยต้องการผู้ช่วยคนใหม่ไหม น้าเห็นคนสนิทเราลางานนิ" น้าของเขาถามด้วยความเป็นห่วง ดนัยส่ายหน้า

" ผมจะไปยืมตัว ลูกน้องไอ้กายครับ อีกสามวันมันก็จะเข้ามาเริ่มงานกับผมครับ" ดนัยบอกน้าสาวออกไป เข้าไปขอยืม แคทเปอร์มาช่วยเขาดูแลงาน 6 เดือน( เจอพี่แคทอีกแล้วคะเรื่องนี้ คริคริ)

" จ้า ไงน้าคงไม่ห่วงอะไรแล้วละ มีปัญหาหรือสงสัยอะไรก็ถามหัวหน้าแต่ละแผนกได้นะ ทุกคนให้ความร่วมมือกันหมดแหละ" น้าของเขาบอก ดนัยพยักหน้ารับพลางยกยิ้มที่มุมปาก

เฮียนัยวันแรกก็ร้ายใส่เขาแล้วเหรอเนี่ย ?

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ

ช่วงนี้ดูแลสุขภาพกันด้วยน่ะคะ