ภรรยาคั่นเวลา

“อุ๊ย... ขะ... ขอโทษค่ะ” อลินดารีบกล่าวขอโทษขอโพยผู้ชายตัวสูงที่ตัวเองเดินเข้าไปชนด้านหลังของเขาอย่างแรงๆ เนื่องจากตัวเองมัวแต่เดินใจลอย “ไม่เป็นไร แต่คราวหน้าคราวหลัง หัดระมัดระวังให้มากกว่านี้หน่อย เพราะในโลกนี้ไม่ได้มีแต่ผู้ชายใจดีเท่านั้น” คำพูดเย็นชาและน้ำเสียงคุ้นหูที่ดังขึ้น ทำให้หล่อนที่มัวแต่ก้มหน้าเก็บแฟ้มกระดาษที่ตกลงเกลื่อนกับพื้นต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะห่อปาก เบิกตากว้างด้วยความตกใจ “คุณแซค...” แซคคารีย์ แฮซมิลตัน คือชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีสนิม เขาคือหนุ่มกรีก ร่างใหญ่ยักษ์ และสุดเซ็กซี่ เขาเป็นเจ้าของธุรกิจโรงแรมกว่าพันสาขาทั่วโลก รวมถึงโรงแรมที่หล่อนทำงานอยู่นี่ด้วย เขาคือนายจ้างของหล่อน แต่นั่นไม่ใช่สถานะเดียวที่เขาเกี่ยวข้องกับหล่อน เพราะอีกสถานะหนึ่งที่สนิทชิดเชื้อมากกว่านี้ก็คือ เขากำลังจะเป็นพี่เขยของหล่อนนั่นเอง “เอ่อ... ขอประทานโทษค่ะ” “นอกจากคำว่าขอโทษ ผู้หญิงอย่างเธอ คงพูดคำอื่นไม่เป็นแล้วอย่างนั้นใช่ไหม” “คือว่า...” หล่อนไม่รู้ว่าทำไมแซคคารีย์ถึงได้แสดงท่าทางเลือดเย็นใส่หล่อนนัก ทั้งๆ ที่หล่อนก็พยายามเสมอที่จะเป็นว่าที่น้องสะใภ้ที่ดี แม้ว่าแท้จริงแล้ว หล่อนจะตกหลุมรักเขามาแสนนานก็ตาม เขามองหล่อนด้วยสายตาดุดันอีกครั้ง ก่อนจะก้าวยาวๆ ผ่านหน้าไปอย่างไม่ไยดี หล่อนทำได้แค่เพียงมองตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเขาไปทั้งน้ำตา “ทำไมถึงใจร้ายนักคะ” หล่อนพึมพำแผ่วเบา ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บแฟ้มที่ตกกระจัดกระจายตรงหน้าอย่างรีบร้อน จนกระทั่งมือเล็กถูกมือใหญ่ของใครบางคนยื่นมากุมเอาไว้ “คุณแฮรี่” หล่อนยิ้มกว้าง แต่ก็ไม่ลืมดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขาอย่างสุภาพ “ผมช่วยครับ” “ขอบคุณค่ะ แต่ลินดาเก็บเองได้ค่ะ จะเสร็จอยู่แล้วด้วย” “ช่วยกันสองคนเสร็จเร็วกว่าจริงไหมครับ” ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่าแฮรี่คิดยังไงกับตัวเอง แต่หล่อนไม่ได้ชอบเขาในลักษณะนั้นเลย “ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวกลางวันนี้ลินดาเลี้ยงข้าวนะคะ ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ” “แต่ผมกินจุนะครับ” อลินดาระบายยิ้มกว้าง “กินจุ แต่ก็คงไม่กินจนลินดาไม่มีเงินจ่ายหรอกใช่ไหมคะ” แฮรี่มองดวงหน้ากระจ่างใสของอลินดาด้วยความพึงพอใจ เขาแอบรักหญิงสาวมาตลอด แต่เจ้าหล่อนก็ไม่ยอมแสดงทีท่าตอบรับความรักของเขาเสียที “ผมไม่ทำร้ายลินดาแบบนั้นหรอกครับ” “คุณแฮรี่ใจดี ไม่เหมือนกับ...” หล่อนเกือบจะหลุดพูดออกไปแต่ก็ยั้งปากเอาไว้ได้ทัน “เหมือนใครเหรอครับ” “เอ่อ เปล่าหรอกค่ะ” แฮรี่หรี่ตาแคบมองอลินดาอย่างแคลงใจ แต่ก็เลือกที่จะเก็บเงียบเอาไว้ “เสร็จแล้ว เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่แผนกนะครับ” “ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ” “ไม่รบกวนเลยครับ ผมยินดี” เมื่อแฮรี่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น อลินดาจึงไม่สามารถปฏิเสธได้อีก “ขอบคุณค่ะ” ขณะที่สองหนุ่มสาวเดินคุยกันนั้น สายตาคมกริบของแซคคารีย์ก็จ้องเขม็งมองมาเห็นพอดี “เดี๋ยวคุณไปเรียกแฮรี่มาพบผมที่ห้องทำงานหน่อยนะ” เขาเอ่ยขึ้นกับเลขาส่วนตัว “ค่ะ ท่านประธาน” กรามแกร่งของแซคคารีย์ขบกันแน่น ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินหายเข้าไปในลิฟต์ เลิกงานแล้วอลินดาก็เดินออกมาจากแผนกบัญชีที่ตัวเองทำงานอยู่ ระหว่างทางก็สวนกลับแฮรี่เข้าพอดี “คุณแฮรี่คะ” เจ้าของชื่อหยุดเดิน ก่อนจะหันมาหาคนที่วิ่งเข้ามาหยุดตรงหน้า “ครับ ลินดา” หญิงสาวหายใจหอบเหนื่อยเพราะวิ่งมาหลายเมตร “เมื่อกลางวันหายไปไหนมาคะ ลินดาหาไม่เจอเลยค่ะ ไหนว่าจะให้ลินดาเลี้ยงข้าวไง” “พอดีท่านประธานสั่งให้ผมออกไปทำงานข้างนอกน่ะครับ ก็เลยกลับมาไม่ทัน เอาไว้พรุ่งนี้ดีไหมครับ” “ได้เลยค่ะ ตามใจคุณแฮรี่เลย” อลินดาระบายยิ้มน้อยๆ ดวงหน้าจึงหวานฉ่ำน่ามอง “ถ้าตามใจผม ผมอยากเปลี่ยนจากมื้อกลางวัน ไปเป็นดินเนอร์แทน จะได้ไหมครับ” “ดินเนอร์เหรอคะ?” “ใช่ครับ เย็นนี้เลย” อลินดาอึกอักเพราะตั้งตัวไม่ทัน แต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง จึงกำลังจะตอบรับ แต่เสียงของแซคคารีย์ดังขึ้นด้านหลังเสียก่อน “นารีบอกให้ฉันพาเธอติดรถกลับบ้านด้วย” “คุณแซค...?” หนุ่มกรีกตัวสูงใหญ่ หน้าตาเย็นชา ไม่เคยมีรอยยิ้มให้กับหล่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียวยืนห่างออกไปเล็กน้อยเพียงเท่านั้น หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง และกัดฟันตอบออกไป “แต่ลินดากลับเองได้ค่ะ” “ฉันไม่อยากทำให้นารีไม่พอใจ ดังนั้นเธอห้ามปฏิเสธ” “แต่ว่า...” อลินดาพยายามจะปฏิเสธ และแน่นอนว่าแฮรี่ก็ไม่ยอมปล่อยให้หญิงสาวสู้ตามลำพัง “เรากำลังจะไปดินเนอร์กันนะครับท่านประธาน เดี๋ยวผมไปส่งลินดาที่บ้านเองครับ” นัยน์ตาสีสนิมเย็นชาละจากใบหน้าของอลินดาไปจ้องหน้าของแฮรี่แทน “พรุ่งนี้คุณมีประชุมแผนกแต่เช้าไม่ใช่หรือ ผมว่าเอาเวลาไปนั่งเตรียมตัวเสนอแผนงานดีกว่าไหม คุณแฮรี่” แฮรี่รับรู้ได้ถึงรังสีความอำมหิตจากผู้เป็นเจ้านายได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงไร้ทางเลือก “ครับ ท่านประธาน” แฮรี่ตอบเสียงแผ่วเบา ก่อนจะหันไปล่ำลา อลินดา “ลินดาครับ ผมกลับก่อนนะครับ เอาไว้พรุ่งนี้เราค่อยนัดกันใหม่ ผมไปล่ะ” “ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะคุณแฮรี่” “ขอบคุณครับ” แฮรี่เดินจากไปแล้ว ก็เหลือแต่หล่อนเพียงคนเดียวที่ต้องเผชิญหน้าอยู่กับว่าที่พี่เขยตามลำพัง หล่อนทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นระบายยิ้มให้กับเขา แต่สิ่งที่ได้ตอบกลับมาจากแซคคารีย์ก็ไม่ต่างไปจากทุกครั้งที่ผ่านมาสักนิด เย็นชา... เขามองหล่อนด้วยสายตาไม่พอใจอยู่ชั่วขณะ ก็หมุนตัวเดินนำหน้าไป หล่อนกัดปาก และก็เดินคอตกตามร่างของเขาไปด้วยความหดหู่เป็นที่สุด เมื่อขึ้นมานั่งบนรถคันเดียวกัน เขาก็ตวัดตามองหล่อน “ทำไมไม่คาดเบลท์” “ลินดา... กำลังจะคาดค่ะ” หล่อนได้ยินเขากระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเคลื่อนรถออกจากอาคารที่จอดรถ ขับออกมาสักระยะหนึ่งก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างทุกครั้ง “เธอควรจะอยู่ให้ห่างแฮรี่” “คะ?” หล่อนไม่เข้าใจคำสั่งของเขาเลย “เอ่อ ลินดาหมายถึง... ทำไมล่ะคะ” “ไม่ทำไม ก็แค่ฉันไม่ชอบขี้หน้าไอ้หมอนั่น” นี่เขาพูดบ้าอะไรเนี่ย “แต่คุณแฮรี่ก็เป็นคนดีนะคะ” เขาละสายตาจากถนนมาจ้องหน้าหล่อนชั่วอึดใจ ก่อนจะเค้นเสียงถามอย่างดูแคลน “คำจำกัดความคนดีของเธอคืออะไร หล่อ คารมดี ป้อเก่ง หรือว่า...” หล่อนไม่อาจจะทนฟังคำพูดจาหยันเยาะของเขาได้จนจบ จึงแทรกขึ้นอย่างโมโห “คนดีก็คือผู้ชายที่ไม่เย็นชายังไงล่ะคะ” รถทั้งคันกระตุกแรงๆ และเขาก็หันมาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง กรามแกร่งขบแน่นเป็นสันนูนเป่ง “เธอกำลังด่าฉันอย่างนั้นใช่ไหม” “มิบังอาจหรอกค่ะ ว่าที่พี่เขย” หล่อนข่มความน้อยใจเอาไว้สุดกำลัง และฝืนยิ้ม “รบกวนจอดป้ายรถเมล์ข้างหน้าด้วยค่ะ ลินดาจะกลับเอง” หล่อนแค่ประชด แต่เขากลับหักพวงมาลัยรถจอดข้างทางตามคำประชดของหล่อนอย่างรวดเร็ว “ลงไป” หล่อนมองเขาอย่างเสียใจ ก่อนจะเปิดประตู และสองขายังไม่ทันจะแตะพื้นดินดีเลย รถคันงามก็แล่นออกไปทันที “คนใจร้าย...” มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งร้องไห้ในป้ายรถเมล์ที่ร้างผู้คนด้วยความช้ำใจ แค่แอบรักว่าที่พี่เขยของตัวเองก็แย่พอแล้ว แต่นี่เขายังขยันมาทำร้ายหัวใจบอบช้ำของหล่อนไม่ว่างเว้นแบบนี้อีก คนใจร้าย ผู้ชายใจดำ หล่อนร้องไห้ด้วยความเจ็บช้ำ และก็พยายามบอกตัวเองให้ตัดใจจากเขาให้ได้เสียที