Don't Let Me Go, Diana (Completed)

Chapter 5

"HINDI ako sanay sa mga ganitong uri ng pakikipag-usap lalo na sa isang babae. When I'm with them, we don't talk. We kiss and make out. Yes, that's my nature, Diana. It's pathetic, I know," parang nangangapa ng mga tamang salita na sinabi ni Alexis. Naisuklay pa nito ang mga daliri sa buhok.

Naglaho ang bakas ng kompiyansa sa anyo ng binata. At nang mga sandaling iyon, alam ni Diana na nagsisimula na itong maghubad ng maskara. Alam niya rin na lumipas man ang mahabang panahon, hindi niya malilimutan ang tagpong iyon, ganoon rin si Alexis. Dahil iyon ang araw na nagbukas ito ng pinto para makapasok siya sa buhay nito.

Handa na itong magsalita. Handa na itong umamin. At napakalaking bagay niyon para sa kanya.

"I was having the worst day of my life. I was about to question every nasty thing that was happening around me when I saw you and... heard you that particular day." Sa kabila ng pagkaasiwa sa anyo ni Alexis, bahagya itong ngumiti. "Mukha kang leon na nakahandang manlapa nang araw na iyon sa canteen." Natawa ang binata. "Isang leon na nakahandang manlapa para lang sa isang tulad ko. That was something, Diana. And even now, you're looking at me with that glimmer in your eyes and I begin to feel a little good about myself. Wala pa akong nakikilalang tulad mo. At hindi ko inakala na sa dinami-rami ng tao sa mundo, ikaw pa ang masasabihan ko ng mga ganitong salita. Dahil magkaiba tayo, Diana." Marahas na napabuga ng hangin si Alexis. "Our differences are miles and miles away. But to hell with those.

"Ngayon, aaminin ko na. Kailangan ko ng isang tulad mo." Matiim siyang tinitigan nito. "Kailangan kita sa buhay ko. The past days I spent with you were probably the most serene days I ever had. And I want to keep holding on to that serenity."

Heart, please. Stay put, naisaloob ni Diana nang kumabog ang kanyang dibdib. Mag-iisang buwan na rin ang nakalilipas mula nang insidente sa canteen. Simula niyon, para bang nagkaroon na sila ng lihim na kasunduan ni Alexis na magkita araw-araw sa field tuwing tapos na ang klase. Hindi ito masyadong nagsasalita pero hindi siya nagrereklamo. Pareho silang mahihiga sa damuhan. May earphones parati ang binata na nakasalpak sa mga tainga nito. Ibinibigay nito sa kanya ang kabila pagkatapos ay tahimik silang makikinig ng musika.

Parati mang nagwawala ang puso ni Diana tuwing nakikita si Alexis, hindi na siya nakakaramdam ng pagkailang. Parati din itong may paraan para i-welcome siya sa kabila ng pagiging tahimik nito. It was always his smile. Parati itong nauunang dumarating sa field. Alas-cuatro y medya ng hapon natatapos ang kanyang klase habang nauuna namang matapos ng tatlumpung minuto ang klase ni Alexis. Tuwing dumarating siya, parang relieved na ngumingiti ang binata. At ang mga ngiting iyon ang kumukumpleto sa araw niya.

Pero kakaiba ang naging daloy ng hapon na iyon. Dahil sinundo siya ng binata sa kanyang classroom mismo pagkatapos ay dinala siya sa isang French restaurant hindi kalayuan sa Saint Gabriel Academy. Sa kotse na nito siya sumakay habang nakasunod naman sa kanila ang sasakyan kung saan naroroon ang mga bodyguards niya. Sa buong duration ng pananatili nila roon, halos hindi niya magawang kumain nang maayos sa paghihintay ng mga posibleng sabihin ng binata.

Sadyang napakamisteryoso ni Alexis. Mahirap hulaan kung anong nilalaman ng isip at puso nito na parang kadalasan pang magkasalungat. Dahil madalas silang nakikita na magkasama ng binata, madalas rin silang sentro ng usap-usapan sa campus. Pero balewala na iyon kay Diana dahil wala naman silang tinatapakang tao. Bukod pa roon, hindi na kasing-barumbado gaya noon si Alexis. Mukhang nag-retire na ito sa pagsabak sa iba't ibang gulo. Wala na ring ibang babae na makikitang kasama nito maliban sa kanya. At ipinagmamalaki niya ang bagay na iyon.

Ayaw ni Diana na isiping siya ang dahilan sa likod ng mga pagbabago ni Alexis. Sa ngayon, kuntento na siya dahil kahit sa faculty ay wala na siyang naririnig na negatibo tungkol sa binata. Ayon kay Laurice na parating nangunguna sa pagkalap ng mga impormasyon, binigla daw ni Alexis ang mga professor nito sa ipinapakita nitong talino sa klase. Wala namang duda na matalino talaga si Alexis. Hindi nakaligtas sa paningin niya ang mga nakasabit nitong medalya nang minsang ihatid niya ito sa bahay nito. Sadyang nagrebelde nga lang ang binata.

Sumama ang loob ni Laurice sa paglilihim niya tungkol sa mga naging pagkikita nila noon ni Alexis pero maayos na sila nito ngayon. Hindi na daw ito tumututol sakali mang magkaroon sila ng relasyon ng binata dahil kahit si Diana ay wala naman nang nakikitang dapat tutulan ngayon. Iyon nga lang, mukhang malabo ang relasyong sinasabi ni Laurice, until she heard Alexis' words...

Malakas na tumikhim ang binata. "You see, I never had somebody in my life before. At bago sa akin ang ganitong bagay. Pero gusto kong subukan. Will you be my..."

"Your what?" Hindi na nakapagpigil na sinabi ni Diana nang hindi agad madugtungan ni Alexis ang mga salita nito. Napuno ng anticipation ang kanyang puso.

"Will you be my friend? My best friend?"

Pakiramdam ni Diana, bigla na lang hinila pababa ang puso niya. Bumulusok iyon kasabay ng lihim na pangarap niya... Napayuko siya. Pagkakaibigan lang ang inaalok sa kanya pero ang mapaghangad na puso niya, humihiling mang higit pa.

Dahil kahit anong pigil ni Diana, na-in love na siya kay Alexis Serrano.

Hindi niya alam kung kailan eksaktong nagsimula. Siguro, nang unang pagkakataong nakita niya ito sa kabila ng pagiging arogante nito. Pwede ring nang mismong dinala siya ni Alexis sa field at nakita niya ang sakit sa mga mata nito dahil nang mga oras ding iyon, pakiramdam niya, kaya niyang gawin ang lahat maalis lang ang paghihirap nito. Posible ring nang nagkita sila sa canteen at ikinulong siya nito sa mga bisig nito, o noong panahong tinatanaw niya ito mula sa malayo, o kaya nang araw-araw niya na itong nakikita at nakakasama.

Hindi gaya ng iniisip ni Alexis, hindi ito mahirap mahalin.

"Diana?"

Dahan-dahan siyang nag-angat ng mukha at pilit na sinalubong ang mga mata ni Alexis. Ngumiti siya rito. Kailangan siya ng binata. Kailangan nito ng pagdamay niya, ng tulong niya. Sino siya para ipagkait iyon nang dahil lang sa idinadaing ng puso niya?

"Of course, I will be your best friend, Alexis." I could be more than that if you will only ask me to, Alexis, sinikap itago ni Diana ang hapding nararamdaman. Iilang mga salita lang ang binitiwan niya pero pakiramdam niya, sinasakal na siya. Ang mga iyon na yata ang pinakamahihirap na salitang lumabas sa bibig niya.

A friendship between a man and a woman always build an invisible wall. Iyong uri ng distansya na kahit gusto mong sumige pa, ang pader na ang mismong magsasabing sa 'yong, "tama na, hindi na pwede. Hanggang dyan ka na lang." Kung nagkataong matapang lang siya ay pwede niya sanang akyatin na lang ang pader. Pero natatakot siyang salubungin ni Alexis sa kabilang panig at pabalikin sa kanyang orihinal na pwesto.