เด็กดื้อ - 12 อยากได้ฉันเป็นผัวมากใช่ไหม

665 Words
พี่ลีวายขมวดคิ้วกับคำพูดของฉันก่อนจะกระชากตัวฉันอย่างแรงจนเซมาจนกับอกแกร่ง “พูดว่าไงนะ” “ปล่อยค่ะ” “ฉันถามว่าเมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร!!” เสียงตวาดของพี่ลีวายดังลั่นไปทั่วสวน “มิลินจะไปบอกคุณท่านว่าวันนั้นพี่ลีวายพยายามจะขืนใจ….โอ้ย!!” ฉันร้องออกมาเสียงหลงเพราะถูกพี่ลีวายบีบแขนแรงมากๆ รู้สึกเจ็บเหมือนกระดูกมันร้าวไปหมด “พูดบ้าอะไรของเธอห๊ะ!!” “ปล่อยนะมิลินเจ็บ” “มานี่!!” พี่ลีวายฉุดกระชากฉันให้ตามตัวเองมาที่รถ ก่อนจะเปิดประตูแล้วจับตัวของฉันยัดเข้าไปด้านใน “อื้อปล่อย จะพามิลินไปไหนคะ” “หุบปาก!!” เขาตะคอกบอกเสียงแข็งก่อนจะเดินอ้อมไปทางฝั่งคนขับ จากนั้นก็ขับรถออกไปจากบ้านด้วยความเร็ว “ปะ ไปไหนคะ” “พี่ลีวายจอดรถนะ” “มิลินบอกให้จอดไง” ต่อให้ฉันพูดอะไรพี่ลีวายก็ไม่ตอบกลับ ไม่มีแต่จะหันมามอง เขาขับรถด้วยความเร็วมากกว่าหนึ่งร้อยหกสิบและหักพวงมาลัยปาดซ้ายปาดขวาแซงขึ้นอย่างน่าหวาดเสียวจนฉันต้องหลับตาปี๋พร้อมหัวใจดวงน้อยที่เต้นรัวเพราะความกลัว พี่ลีวายหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้ามาในคอนโดของตัวเอง ยิ่งทำให้ไม่เข้าใจว่าเขาพาฉันมาที่นี่ทำไม หลังจากรถจอดสนิทเขาก็ลงจากรถแล้วเดินมาเปิดประตูทางฝั่งที่ฉันนั่ง “จะลงมาเอง…หรือให้ฉันลากเธอลงมา” ได้ยินคำขู่แบบนั้นฉันก็ยอมลงจากรถแต่โดยแต่ จากนั้นก็ถูกดึงลากไปที่ลิฟต์ ฉันไม่รู้เลยว่าพี่ลีวายคิดจะทำอะไร เป็นเพราะคำพูดของฉันอย่างนั้นหรอที่ทำให้เขาโมโหมากขนาดนี้ นึกกลัวขึ้นมาแล้วสิ @ภายในห้อง ตุบ!! ร่างของฉันถูกเหวี่ยงลงบนโซฟาอย่างแรง ทำเอาจุกท้องน้อยไปหมด “อยากได้เท่าไร” “พี่ลีวายพูดอะไร…มะ..มิลินไม่เข้าใจ” “ออกไปจากชีวิตของฉันกับพ่อ เธอจะเอาเท่าไรว่ามา” “………” “แค่เธอหายไปจากชีวิตฉัน ไม่ว่าเท่าไรฉันก็จะจ่ายให้” หน้ามันชาไปหมดเมื่อได้ยินคำถามนี้ ฉันรู้แล้วว่าทำไมถึงไม่คุยกันที่บ้าน เพราะกลัวคุณท่านจะได้ยินสินะ “ต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอคะ” น้ำตามันเอ่อล้นเต็มสองตา ฉันผิดมากเลยหรือไงถึงได้ผลักไสกันขนาดนี้ “บอกมาสิวะ!!” พี่ลีวายตะคอกเสียงดังลั่นไม่สนใจถึงแม้ว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่ การถูกคนที่ตัวเองชอบผลักไสขนาดนี้มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดทรมานมากจริงๆ “มิลินจะไม่ไปไหนทั้งนั้นค่ะ” “เธอนี่มัน!!” พี่ลีวายขบกามแน่นพร้อมพ่นหายใจออกมาหนักๆ อย่างไม่สบอารมณ์กับคำตอบของฉัน “พี่ลีวายจะไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ…มิลินจะบอกคุณท่านว่าเรามีอะไรกันแล้ว” ฉันพูดออกไปทั้งน้ำตา เพราะพี่ลีวายทำให้ฉันตัดสินใจแบบนี้เอง “ถึงมันจะฝืนใจแต่ก็อดทนหน่อยนะคะ…ก็แค่หมั้นกันเอง” “พูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม!!” “ก็พูดกันดีๆ สิคะ ไม่เห็นต้องด่าไม่เห็นต้องรุนแรงกับมิลินเลย” พี่ลีวายเงียบเหมือนเขากำลังใช้ความคิดอยู่เพราะสายตาคู่นั้นยังคงจ้องมองฉันอย่างอำมหิต “อยากให้มันเกิดขึ้นมากใช่ไหม?” “พี่ลีวายหมายถึงอะไรคะ” “อยากได้ฉันเป็นผัวมากใช่ไหม” “………” ฉันกัดริมฝีปากแน่นมองพี่ลีวายที่กำลังปลดกระดุมเสื้อของตัวเองด้วยหัวใจที่เต้นรัว “…ฉันจะสนองให้เธออย่างสาสมใจเลยมิลิน”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD