เด็กดื้อ 6- 7 โรคจิต
1259 Words
พี่ลีวายขมวดคิ้วมอง เขาทำเหมือนไม่รู้จักฉันเลย ต่างจากที่คิดเอาไว้มาก
“มิลินหรอ” เสียงพี่คาแลนถาม ฉันจึงพยักหน้าตอบ “ค่ะ”
“มาเที่ยวคลับเป็นด้วย?” พี่คัลเลนพูดแทรก
“พอดีเพื่อนๆ นัดมาปาร์ตี้น่ะค่ะ มิลินเลยมาด้วย”
“อ่า! แบบนี้นี่เอง”
“ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันพูดอย่างประหม่า พยายามหลบสายตาพี่ลีวายที่เอาแต่จ้องไม่พูดไม่จา
“รู้จักหรอครับ” แทนกระซิบถามฉัน
“อื้อ”
พี่ลีวายไม่ยอมหลบทางให้ฉันจึงเดินลงไปไม่ได้ เขาเอาแต่ยืนนิ่งๆ มองหน้าแทนกับฉันสลับกัน
“พี่ลีวายคะ….” พอฉันเรียกพี่ลีวายก็พูดแทรก “มากับเพื่อนผู้ชาย? อ่า ที่เห็นตอนเย็นนัดกันมาที่นี่เองสินะ”
“เปล่าครับผมเป็นรุ่นน้อง”
“แทนเป็นน้องรหัสของมิลิน”
“บอกทำไม ใครอยากรู้” พี่ลีวายตอบหน้านิ่ง เห็นเขาถามฉันก็คิดว่าอยากรู้ซะอีก
“ขอทางหน่อยค่ะ” ฉันพูดย้ำแต่พี่ลีวายก็ยังไม่ยอมถอยให้
“ไอ้ลีวาย มึงก็หลบน้องหน่อย” พี่คัลเลนช่วยพูดอีกแรงพี่ลีวายจึงยอมหลบทางให้แต่ก็ยังมองแทนไม่ยอมลดละ
ฉันรีบพาแทนกลับมาที่โต๊ะตั้งใจจะขอตัวกลับก่อนแต่แนนคว้ามือมาคล้องคอฉันไว้แน่น
“แนน ฉันกลับก่อนนะ”
“อืออีกแป๊บนึงสิ”
ฉันไม่รู้จะปฏิเสธยังไงจึงยอมนั่งต่อ ก่อนจะเหลือบมองไปบนชั้นสองเห็นพี่ลีวายและเพื่อนของเขานั่งอยู่และมองมายังกลุ่มเพื่อนๆ ของฉัน
“แนน พี่ลีวายมองแกหรือเปล่าดูสิ”
“อุ้ยพี่คัลเลนก็มองด้วย เขามองฉันแน่เลย”
รู้สึกกดดันทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าพี่ลีวายโกรธอะไรหรือเปล่าถึงได้มองฉันแบบนั้น
เฮ้อ! ไม่สิ ฉันควรชินกับสายตาคู่นั้นที่มองมาอย่างเกลียดชัง
นั่งไปสักพักฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองชั้นบนอีกครั้ง ก่อนจะเห็นว่าตอนนี้ข้างกายของพี่ลีวายมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆ
“ใครกันนะ” ด้วยความสงสัยทำให้ฉันเผลอพูดออกมาเบาๆ ไม่คิดว่าแทนจะได้ยิน “เมื่อกี้ว่าไงนะครับ”
“อ๋อเปล่าๆ” ฉันรีบส่ายหน้าแล้วหยิบเหล้ามาดื่ม
จู่ๆ ก็นึกหวงพี่ลีวายขึ้นมาทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไร แต่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงแบบนั้นฉันเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูก
“ดื่มเยอะแล้วนะครับ” แทนท้วงขึ้นเพราะเห็นว่าฉันยกแก้วดื่มติดกันหลายครั้ง
“จู่ๆ มันก็อยากดื่มน่ะ” ฉันเงยหน้ามองพี่ลีวายที่นั่งด้านบนอีกครั้งก่อนจะพูดต่อ “….ไม่รู้ทำไม”
น่าอิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่ได้อยู่ใกล้ๆ พี่ลีวายโดยไม่ถูกผลักไส….เธอคงจะเป็นคนสำคัญ
“นี่ๆ เราย้ายไปดื่มชั้นสองกันดีไหม” แพมเอ่ยชวนเพื่อนๆ
“ดีนะ ฉันอยากไปมาก” แนนรีบบอกเสริม
“ฉะ ฉันว่านั่งตรงนี้ก็ดีอยู่แล้วนะ”
“ไม่ดี ด้านบนดีกว่า”
ไม่รู้ว่าฉันจะขัดเพื่อนๆ ยังไงดี ตอนนี้แพมบอกเด็กเสริฟแล้วว่าจะย้ายโต๊ะขึ้นไปด้านบน จะขอกลับก่อนก็ไม่ได้ด้วยจำใจต้องย้ายขึ้นมาบนชั้นสองตามเพื่อนๆ
ขึ้นมาชั้นสองก็ไม่เห็นผู้หญิงที่นั่งข้างพี่ลีวายอยู่แล้ว แนนเลือกโต๊ะที่อยู่ติดกับโต๊ะของพี่ลีวาย เธอแสดงออกชัดเจนว่าสนใจเขามากๆ
ด้วยความที่ฉันได้นั่งเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ กับกลุ่มของพี่ลีวายจึงเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง
“พี่มิลิน เมาหรือยังครับ” แทนกระซิบถาม
“อะ เปล่าๆ”
“ให้ผมไปส่งที่บ้านได้ไหม”
“เอ่อ…คือว่ามีคนขับรถมารอรับแล้วน่ะ”
“อ่า เสียดายจังเลยครับ”
“อ่ะ!” ฉันสะดุ้งเฮือกเพราะจู่ๆ แทนก็ใช้มือมาโอบที่เอวโดยไม่ขอก่อน ทำให้ฉันรีบขยับหนีทันที
“ผมไม่คิดว่าพี่จะตกใจ….” แทนพูดก่อนจะมองมาที่ด้านหลังของฉัน เพราะความสงสัยจึงหันมองตามเขา
ใครจะไปคิดว่าพอหันมาแล้วจะเจอกับใบหน้าของพี่ลีวายที่อยู่ใกล้แค่คืบ
“มานั่งนี่สิ”
“อะ…เอ่อ”
“ฉันบอกให้มานั่งตรงนี้”
“ค่ะ”
การที่พี่ลีวายพูดแบบนั้นทำให้ทุกคนในกลุ่มมองด้วยความตกใจ ฉันรู้ว่าเพื่อนๆ อยากจะถามแต่ทุกคนก็ไม่กล้าเอ่ยปาก
ฉันเองก็ไม่รู้ทำไมพี่ลีวายถึงเรียกให้มานั่งใกล้ๆ ตัวเอง ทั้งที่เขาแสดงออกว่าไม่ชอบหน้าฉันขนาดนั้น
“ไม่ต้องหลงตัวเอง พ่อให้ฉันมาคอยดูเธอ”
แบบนี้นี่เอง คุณท่านนะคุณท่านอุตส่าห์บอกไปแล้วแท้ๆ ว่าไม่อยากรบกวนพี่ลีวาย
“ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องห่วงค่ะมิลินดูแลตัวเองได้”
“หึ! หรือความจริงแล้วเธออยากไปกับมัน? เอาสิ ให้มันไปส่ง”
“คะ? พี่ลีวายหมายถึงแทนหรอ” ฉันขมวดคิ้วสงสัย ไม่คิดว่าพี่ลีวายจะได้ยินฉันคุยกับแทนด้วย
“ถ้าอยากจะไปกับมันฉันก็จะไม่ห้าม ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่ต้องมาคอยดูเธอให้เสียเวลา”
“…ถ้าอย่างนั้นพี่ลีวายก็อย่าเสียเวลาเลยค่ะ มิลินดูแลตัวเองได้” อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่ทำให้ฉันกล้าต่อปากต่อคำกับพี่ลีวายแบบนี้
“จะทำอะไรก็เรื่องของเธอฉันมีหน้าที่แค่ทำตามที่พ่อสั่ง“
เจ็บจัง ฉันแค่แอบหวังว่ามันจะมีอะไรมากกว่านี้แต่เปล่าเลย คงเพราะเป็นคำสั่งของคุณท่านจริงๆ
ฉันลุกขึ้นเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วยกเหล้าดื่มหมดแก้วรวดเดียว จากนั้นก็ชงเหล้าใหม่แล้วดื่มอีกแก้ว
“มิลินแกรู้จักพี่ลีวายทำไมไม่บอก” แนนกระซิบถาม
“รู้จักเพราะฉันเป็นคนรับใช้ที่บ้านเขาน่ะ ไม่ได้รู้จักแบบลึกซึ้ง”
“คนใช้หรอ แกเนี่ยนะล้อเล่นหรือเปล่า”
“อึก! ฉันกลับก่อนนะแนน” มันรู้สึกมึนหัวหนักกว่าเดิมจนแทบจะยืนไม่อยู่ ฉันจึงรีบขอตัวกลับก่อนที่จะเมาไปมากว่านี้
“เดี๋ยวผมไปส่งที่รถนะครับ” แทนรีบลุกขึ้นมาประคองตัวฉันที่เซไปมาเล็กน้อยเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“ไม่เป็นไร” ฉันพยายามดันตัวเองออกแต่แทนไม่ยอมปล่อย
“ผมไปส่งที่รถดีกว่าครับ”
“ถอยไป” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้น ก่อนจะรู้สึกว่ามีมือมากระชากแขนตัวเองอย่างแรง ตอนนี้ฉันเมาจนเริ่มไม่มีสติแล้ว
รู้สึกว่าร่างกายมันลอยขึ้นเหนือพื้น ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มแว่วเขามาในหู “อย่าดิ้น อยากเจ็บตัวรึไง!!”
“อื้อ ใคร ปล่อยนะมิลิน จะ อึก! จะกลับบ้าน”
“หุบปาก! ฉันไม่อยากได้ยินเสียงของเธอ”
“อื้อ…”
“น่ารำคาญชิบหาย”
“สะ เสียงใคร”
“ปล่อยนะไอ้โรคจิต!!” ฉันใช้กำปั้นเล็กๆ ทุบรัวๆ ที่แผงอก สายตาพร่ามัวจนไม่รู้ว่าคนที่พูดคือใคร
“นี่เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นโรคจิตห๊ะ!!”
- Writer
