มือที่สั่นเทาของฉันค่อยๆ จิ้มไปยังข้อความที่พี่ลีวายส่งมา จากนั้นภาพก็เด้งไปหน้าจอแชตทำเอาอ้าปากค้างเพราะเขาส่งข้อความมาเยอะมากๆ
ลีวาย “รับสายฉันมันจะตายหรือไงวะ!!!”
ลีวาย “กล้าอวดดีกับฉันขนาดนี้เลยรึไง!!”
ลีวาย “ถ้าไม่รีบโทรกลับมาภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงเธอกับฉันได้เห็นดีกันแน่”
ลีวาย “…อย่าให้ฉันต้องไปหาเธอด้วยตัวเอง”
หัวใจดวงน้อยเต้นรัวๆ เพราะความกลัว ถ้าให้เดาตอนที่พี่ลีวายพิมพ์ข้อความส่งมาเขาคงหัวเสียมากๆ คิดไม่ออกเลยว่าถ้าฉันอยู่ด้วยตรงนั้นจะเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้ฉันกำลังคิดหนักว่าจะโทรกลับไปดีไหม ใจจริงมันไม่อยากโทรเลยแต่ถ้าไม่โทรจะเกิดอะไรขึ้น ที่ประเทศไทยตอนนี้น่าจะดึกแล้วด้วยเอาไว้ค่อยโทรคงไม่เป็นอะไร
ครืด~ ครืด~ ขณะที่กำลังจะวางโทรศัพท์ลงจู่ๆ มันก็สั่นเพราะมีสายเรียกเข้า พอมองดูหน้าจอท้องไส้มันก็ปั่นป่วนไปหมด เพราะสายที่โทรมาคือพี่ลีวาย
แน่นอนว่าต้องรับสายถึงจะไม่อยากรับ
