ฉันมองหน้าพี่ลีวายด้วยความรู้สึกที่สุดแสนจะเจ็บปวด แต่มันก็ดีแล้วที่เขาคิดยังไงก็พูดออกมา ไม่หลอกให้ฉันคิดฝันไปไกล
“มิลินจะจำคำๆ นั้นไว้ให้ขึ้นใจเลยนะคะ” ที่บอกไปจริงๆ แล้วฉันพยายามเข้มแข็งทั้งที่ภายในใจนั้นบอบซ้ำสาหัส
“ใช่! เธอต้องจำให้ขึ้นใจ”
“ขอบคุณที่คอยเตือนมิลินอยู่ตลอดนะ”
“อืม”
“จะปลดล็อกรถให้ได้หรือยังคะ”
พี่ลีวายหันมามองค้อนด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก ก่อนจะบอกเสียงเย็น “บอกว่าเอื้อมมาปลดเอง”
“ก็ได้ค่ะ” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะหากไม่ทำก็อาจจะไม่ทันเครื่อง มันมีแค่ทางเลือกเดียว
ขณะที่โน้มตัวคร่อมลงมาทาบบนท่อนขาแกร่ง จู่ๆ มือหนาของพี่ลีวายก็ล้วงเข้ามาในเสื้อทำเอาฉันสะดุ้งรีบผละตัวออกทันที
“ท…ทำอะไรคะ”
“อย่าทำตัวใสซื่อหน่อยเลย เอากับฉันมาตั้งกี่ครั้งแล้ว”
“……..” ได้ยินคำๆ นั้นมันทำให้ฉันต้องกัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด เพราะเขาพูดมันบ่อยมากๆ
พี่ลีวายคว้ามือมาบีบที
