เพราะเกรงว่าหากพูดคุยเรื่องของจ้าวเสวี่ยมากไปกว่านี้จะทำให้มีปากเสียงกันกับมารดารุนแรงขึ้น ดังนั้นอู๋เยว่ฉินจึงได้ถือโอกาสเอ่ยลามารดาทันทีเมื่อเห็นว่าบุตรสาวเดินกลับเข้ามาในห้องหลังจากที่นางเบื่อการชมสวนที่จวนนี้แล้ว
สองแม่ลูกนั่งรถม้าออกมาจากจวนตระกูลอู๋ได้ไม่นานก็มาถึงตลาด จ้าวเสวี่ยปิงมีท่าทีสดใสร่าเริงและดูมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิมเป็นอย่างมากเมื่อได้มาเที่ยวเล่นดูร้านรวงต่างๆ ด้วยเพราะปกติแล้วหญิงสาวไม่ค่อยได้พาลูกสาวออกมาข้างนอกเท่าใดนัก มากสุดเห็นจะเป็นแม่นมโม่และเหลียนฝางที่พาออกมาข้างนอกบ้างเป็นครั้งคราว
“ท่านแม่ สิ่งนี้คืออะไรหรือเจ้าคะ?” นิ้วเล็กๆ ของจ้าวเสวี่ยปิงชี้ไปที่ขนมน้ำตาลปั้นรูปทรงต่างด้วยความตื่นตาตื่นใจ เด็กน้อยจำไม่ได้ว่าตนเองเคยกินเจ้าสิ่งนี้หรือไม่ อีกทั้งยังจำไม่ได้ด้วยว่ามันมีชื่อเรียกว่าอย่างไร
“สิ่งนี้เรียกว่าน้ำตาลปั้นจ๊ะ เอาน้ำตาลมาทำเป็นรูปต่างๆ แล้วสิ่งนั้
