สองขาเล็กของจ้าวเสวี่ยชิงวิ่งสับเร็วๆ ตรงมายังลานกว้างหน้าจวนทันทีที่อาซินบอกกับเขาว่าเวลานี้มารดาของเขากลับมาแล้ว
“ท่านแม่!!”
จ้าวเสวี่ยชิงส่งเสียงร้องเรียกดังลั่นก่อนจะวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นมารดาที่ยืนอยู่ตรงลานกว้าง เด็กชายโผเข้ากอดผู้เป็นมารดาด้วยความคิดถึง สองแขนน้อยๆ ของเขาโอบรัดท่อนขาของมารดาแน่นราวกับว่าหากเขาปล่อยมือ มารดาของเขาจะไม่อยู่ตรงนี้อีกแล้ว
“ชิงเอ๋อร์ลูกแม่” อู๋เยว่ฉินทิ้งไม้เท้าในมือลงก่อนย่อกายลงโอบกอดบุตรชาย...แก้วตาดวงเดียวที่ยังเหลืออยู่ของนาง
“ท่านแม่” จ้าวเสวี่ยชิงสะอื้น น้ำตาเม็ดใสค่อยๆ ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างที่อู๋เยว่ฉินมองปราดเดียวก็รู้ว่าตอบลงไปมากทั้งๆ ที่เวลาเพิ่งผ่านพ้นไปเพียงครึ่งเดือนเท่านั้น
ระยะเวลาสั้นๆ ที่นางหายไป บุตรชายของนางยังผอมลงได้ถึงเพียงนี้ นางไม่อยากจะคิดเลยว่าหากตอนนั้นไม่ตัดสินใจขอร้องให้องค์เทพช่วยให้นางได้กลับมา ในตอนนี้บุตรชายของนางจะก
