“ท่านแม่!! ปิงเอ๋อร์!!”
จ้าวเสวี่ยชิงร้องเรียกมารดาและน้องสาวเสียงดังลั่นอย่างไม่สนใจอาการบาดเจ็บทางร่างกายของตนเองเลยสักนิด ร่างเล็กของเด็กชายวิ่งกะเพลกๆ ไปที่ริมหน้าผาพร้อมกับเหลียนฝางที่กัดฟันข่มความเจ็บวิ่งตามมา
จ้าวเสวี่ยชิงมองไปยังความว่างเปล่าเบื้องล่างแล้วก็หลั่งน้ำตา หน้าผานี้สูงชันมากกระทั่งต้นไม้สักต้นก็ไม่มีให้เกาะเกี่ยว แล้วอย่างนี้มารดาและน้องสาวของเขาจะเป็นเช่นไร หุบเหวด้านล่างก็ลึกมากจนมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดมิด
“ท่านแม่!!!! ปิงเอ๋อร์!!!!”
จ้าวเสวี่ยชิงร้องตะโกนออกมาอีกครั้ง เด็กชายฟุบกายลงที่ริมหน้าผา ใบหน้าเล็กของเขาเวลาเต็มไปด้วยคราบเลือดที่ไหลลงมาจากศีรษะและคราบน้ำตา หากมิใช่ว่าเหลียนฝางกำลังกอดเขาไว้มาตรว่าเด็กชายคงกระโดดลงไปตามมารดาและน้องสาวของตนเองเป็นแน่
“คุณชายใหญ่ต้องเข้มแข็งไว้นะเจ้าคะ เรื่องนี้จะต้องมีคนรับผิดชอบ ใครก็ตามที่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังจะต้
