ปลายฟ้า | กินกาแฟห้องฉันไหม

929 Words

ฉันได้แต่จ้องหน้าขาว ๆ จมูกโด่งของเขา... บ้า ทำไมมันดึงดูดกันขนาดนี้ ฉันละสายตาไปไหนไม่ได้เลย ใจก็เต้นแรง แรงจนแทบจะทะลุออกมาแล้ว! “จะกอดฉันอีกนานไหม ฉันร้อน” และเขาก็มองไปที่แขนฉัน ก่อนที่ฉันจะดึงสติกลับมาได้ แล้วรีบกลับมายืนปกติทันที “แหะ ๆ เอ่อ... นี่ ขอบใจนะ ที่เอากระเป๋ามาคืน” เขาพยักหน้าแล้วยื่นให้ฉันอีกรอบ “ฉันคิดว่าเธอ จำเป็นต้องใช้ของบางอย่างในนั้น รีบรับไว้สิ รำคาญ” ของบางอย่าง ที่จำเป็นต้องใช้? เฮ้ย ยาคุม! ฉันรีบคว้ากระเป๋ามาเปิดดูทันที ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย เขารู้ได้ไง! ว่ากระเป๋าฉันมียาคุม? “นายเปิดกระเป๋าฉันเหรอนาวา?” “นี่! กระเป๋าเธอมันตกที่พื้น ของเธอกระจัดกระจายเต็มรถ ก็ต้องเก็บสิ!” “เอ่อ… แล้ว แล้ว… นายเห็นไอ้ยาแผงนี้เหรอ คือฉันไม่ได้กินเพื่อ” “ฉันไม่ได้ถาม” เพล้ง หน้ากูแตกกระจาย หล่นลงไปกองที่พื้น “แหะ ๆ ไม่บอกก็ได้” แล้วเขาก็หันหลังเดินออกไป ก่อนที่ฉันจะเห็นเขาเอามือปิดปากตัวเอง แล้วหาวไปด้วย เขาง่วง? “นาวา นายง่วงเหรอ?” เขายกมือขึ้นไม่ให้ฉันยุ่ง ก่อนจะล้วงกระเป๋าเดินไปต่อ ฉันได้แต่มองตามหลังเขา ตายจริง ถ้าเขาง่วงแล้วขับรถมันไม่ปลอดภัยแน่ ๆ “นาวา กินกาแฟก่อนไหม” ฉันรีบเดินกระเพลก ๆ ไปคว้าแขนเขา ก่อนที่จะโดนเขาจับมือออก แล้วหันมามองอย่างเซ็ง ๆ หวงเนื้อหวงตัว? “เธอรู้ไหม ว่าชวนผู้ชายกินกาแฟในห้อง มันหมายความว่าไง” “อะไร? ก็หมายความว่า นายอาจจะหลับในระหว่างทาง ต้องเติมคาเฟอีนด่วนไง” “อย่ายิ้มได้ไหมวะ” กูผิด? “ทำไมยิ้มไม่ได้ ป่ะ ๆ กินกาแฟสักแก้วก่อนค่อยกลับ ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำอะไรนายแน่นอน” ฉันดึงแขนเขาเข้าห้องทันที ทั้งที่ตัวเองทรมานก้นใจแทบขาด แต่ไม่พลาดที่จะลากผู้ชายเข้าห้องนะจ๊ะ เดี๋ยว! ไม่ใช่แบบนั้น! พอเข้ามาในห้อง ฉันก็ดันเขานั่งลงโซฟาทันที ก่อนที่จะเดินอ้อมไปที่เคาน์เตอร์ แล้วกดกาแฟสดให้เขาหนึ่งแก้ว “แล้วแฟนเธอ?” “อ๋อ ๆ แฟนฉันไปขับแท็กซี่น่ะ” “...” “ล้อเล่น! ฉันไม่มีแฟนหรอก นายกลัวโดนชกรึไง” “หยุดยิ้มสักที รำคาญตา” อะไรวะ เหมือนหมาบ้าเลย กูยิ้มก็ผิด ทำอะไรก็ผิดไปหมด “แล้วให้ทำไง นายเรียนจบยัง ฉันได้ข่าวว่านายยังเรียนไม่จบอยู่คนเดียว” “อืม สาขาฉันเรียนหลายปี... ฉันแค่กลับมาอินเทริน” “แฟนคิดถึงแย่เลยเนอะ” ขมวดคิ้วใส่ฉันทันที “เหอะ แค่คิดก็รำคาญ” เขาซดกาแฟในแก้วพรวดเดียว แล้วลุกขึ้นทันที ไม่ร้อนเหรอวะ “กะ กลับแล้วเหรอ หายง่วงรึยัง” เขาหันหลังให้ฉันแล้วเดินไปที่ประตู “ปกติเธอดึงผู้ชายเข้าห้อง ด้วยชุดนี้ตลอดเลยเหรอ” ฉันก้มดูชุดตัวเองใส่ทันที ก็ชุดนอนส่ายเดี่ยวกับเสื้อคลุมบาง ๆ มันทำไมวะ ก็ไม่ได้เซ็กซี่นะ หรือเปล่า? “ก็...” ปัง! ฉันไม่ทันเงยหน้าขึ้น เขาก็เปิดประตูออกไปจากห้อง แล้วปิดประตูใส่หน้าฉัน! ก่อนที่ฉันจะนั่งงง และลุกขึ้นไปเก็บแก้วกาแฟเขาแทน จนตามันเผลอมองรอยริมฝีปาก ที่มีคราบกาแฟนิด ๆ บนขอบแก้ว เซ็กซี่ดีจัง คิดอะไรวะกู แค่มองคราบกาแฟก็นึกถึงหน้าเขาแล้ว ดูโรคจิตเนอะ แต่ก็แปลก... ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้หล่อขนาดนี้นี่น่า ทำไมวันนี้อยู่ใกล้ ๆ แล้ว หล่อจัง... อ๊าก... ออกไปจากหัวกูเดี๋ยวนี้! มึงจะถูกผู้ชายหายใจรดครั้งเดียว แล้วเป็นแบบนี้ไม่ได้นะปลายฟ้า ผู้ชายน่ะอันตราย จำที่แม่พูดไม่ได้รึไง! ฉันรีบแกะยาคุมกิน แล้วกลับไปที่เตียงนอน... เก็บความรู้สึกที่อยากมีผัวไว้ก่อน ถ้าไม่ได้อยากมีผัว อยากมีลูกจริง ๆ อยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่นจะเป็นแบบนี้ไหม? แต่กับไทม์ เรากอดกันแน่นจะตายก็ไม่นี่หว่า! ฉันเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็สายแล้ว และตอนนี้ก้นฉันก็ระบมหนักมาก ขยับแทบจะไม่ได้ บ้าเอ้ย! เมื่อคืนก็ไม่ได้เจ็บขนาดนี้นี่น่า จะช้ำไหมเนี่ย ฉันพยายามพลิกตัวดูอยู่หลายครั้ง แต่พลิกยังไงก็มองไม่เห็น! ทำไงดีเนี่ย! ฉันจึงเอื้อมไปหยิบมือถือบนหัวเตียง กดโทรหาฟร้อนคอนโด ได้โปรด... ส่งรถโรงบาลมารับกูที ไม่ไหวแล้ว พอเขารับปากจะประสานงานให้ ฉันก็โทรหาน้องสาวตัวเองต่อ หวังให้นางมาอยู่เป็นเพื่อน และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ เพราะฉันลุกไม่ไหวแน่ ๆ ไม่อยากไปโรงพยาบาลชุดนี้ด้วย! Calling | BAIMAI ใบไม้เป็นน้องสาวฉันเอง เป็นลูกสาวพ่อบอส หรือลุงบอสนั่นล่ะ เรารักกันมาก มีอะไรช่วยเหลือกันตลอด และทุกเรื่อง ไม่เชื่อก็รอดู (ฮัลโหล...) “ใบไม้ เจ๊ล้มก้นกระแทกพื้น มาช่วยเจ๊หน่อยสิ ฮือ ๆ” (หนูไม่ใช่หมอ...)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more