ฉัน: มันไม่วุ่นวายหรอกน่า หวงห้องจริง ๆ
PFPIG2: ต้องหวง เดี๋ยวต้องเป็นห้องหอ
ฉันพอจะเดาหน้าเขาออก ว่าพิมพ์ด้วยสีหน้ายังไง แต่ข้อความที่เข้าพิมพ์ส่งมา มันทำฉันเขินจนแทบบ้า กรี๊ด... ฉันล้มตัวนอนบนเตียงกลิ้งไปกลิ้งมา ตีแขนตีขาอย่างกับห้องตัวเอง
ห้องหอจ้า ห้องหอ... น้ำปั่นมึงออกไปจากห้องหอกูเลย ออกปาย กรี๊ด...
“มึงทำอะไรปลายฟ้า” เหมือนภาพทุกอย่างวูบลง แล้วกล้องโฟกัสไปหาน้ำปั่นแทน ที่ตอนนี้มันกำลังยืนเช็ดผม มองฉันอย่าง งง ๆ
“อ๋อ กูง่วงน่ะเลยงีบก่อน” มันเดินมานั่งบนเตียงแล้วชี้นิ้วสั่ง
“ไปอาบน้ำก่อน ค่อยขึ้นเตียง เดี๋ยวพี่นาวาก็สวดกูหรอก” ฉันยิ้ม แล้วลุกจากเตียงไปอาบน้ำทันที จนน้ำปั่นมันมองตามหลัง มึงอย่าสงสัยนะ อย่าสงสัย! มึงมันคนน่ากลัว จับผิดเก่งที่สุด!
พอเข้ามาในห้องน้ำ ก็เห็นโฟมล้างหน้า ครีมแปรงสีฟัน ยาสีฟันเขา โอ้มายกอด! ทำไมฉันรู้สึกตื่นเต้นกว่าที่คอนโดนะ ทุกอย่างมันดูเป็นตัวตนเขาม
