“ยังไงมึง กับพี่กูยังไง” น้ำปั่นยืนกอดอกมองฉัน ที่กำลังรีบก้มหน้าก้มตาเช็ดปากตัวเอง
“ไม่ไง... คือ” ฉันอ้ำอึ้งอยู่นาน จนหมอศัลเขาเริ่มถอนหายใจรำคาญ ก่อนจะเดินออกไป มองหน้าเพื่อน ๆ ฉัน ทีละคน ทีละคน
“เราคบกัน” เดี๋ยว บอกเลยเหรอ? พวกผู้ชายยืนนิ่ง แต่เพื่อน ๆ ฉันยกมือทาบอกตกใจมาก แถมพวกมัน ยังมองนาวาสลับกับฉันไม่หยุด
จนไอ้ซินน์มองฉันยิ้ม ๆ พร้อมกับยื่นทิชชูมาให้
“ถ้าไม่เห็นกับตา คงไม่บอกใช่ป่ะ”
“คือ กูยังไม่พร้อม และอีกอย่าง” ฉันพยายามอธิบาย ไม่อยากให้เพื่อน ๆ ฉันน้อยใจ ว่าทำไมฉันเก็บเงียบไม่บอกใครแบบนี้ เพราะสิ่งฉันกลัวมาก ก็คือ ฉันกลัวพวกมันจะหาว่าฉัน เห็นพวกมันเป็นคนอื่น
แล้วน้ำปั่น ก็เดินเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน ก่อนจะจับมือฉันขึ้นมา
“พอเถอะ มึงไม่ต้องอธิบายอะไรหรอก มึงคงไม่พร้อมบอกจริง ๆ เข้าใจมึงนะ แต่มีอะไรไม่สบายใจปรึกษาพวกกูได้ ถ้ามึงไม่พูด พวกกูไม่รู้นะ เพราะมึงเก็บความรู้สึกเก่งมาก เ
