ปลายฟ้า | PFPIG2 อ้วนเอ้ย

1536 Words

ทำไงดี ถ้าฉันด่ามันกลับ จะเป็นอะไรไหม โรคจิตแล้วยังมาหาว่ากูอ้วนอีก! ฉัน: หนักหัวมึงรึไง! ไอ้โรคจิต เลิกสร้างแอคมาส่องได้แล้ว กูอ้วน และก็อ้วนมากด้วย! PFPIG2: อืม งั้นลดน้ำหนักด้วยนะ ไอ้… แล้วไอ้โรคจิต ก็ออฟไลน์ไปเลย ฉันกำลังจะกดบล็อกเขา แต่เน็ตมันดันช้า หมุนติ้ว ๆ จนดอกไม้เข้ามาส่งที่ร้าน โอเคปลายฟ้าทำงานก่อน แต่เธออย่าลืมบล็อกมัน อย่าลืมเด็กขาด! ฉันรีบเซ็นรับดอกไม้ และกลับมาทำงานต่อจนร้านปิด ก้นยังเจ็บอยู่แท้ ๆ เข้าบริษัท เข้าร้าน ฉันทำงานไม่หยุดเลย จะบ้าตาย! พอกลับมาถึงคอนโด ฉันก็อาบน้ำนอนปกติ ไม่ลืมที่จะกินยา และทายาที่เขาให้ ตามจริง ฉันก็ทาไม่ถึงหรอก แต่ก็พยายามคลำ ๆ ไม่รู้รอยช้ำมันจะโดนยาบ้างไหม เฮ้อ… อนาถตัวเองแท้ ทาเสร็จฉันก็ถ่ายหลอดยา ลงไอจีสตอรี่เหมือนเดิม... ‘ได้แต่คิด... แล้วก็สงสัย หมอบอกให้ทาบ่อย ๆ จะได้หาย’ ลงปุ๊บเพื่อน ๆ ก็ไดเร็คมาถามใหญ่ ว่าฉันเป็นอะไร แต่หมอที่ให้ยาหลอดนี้มา เขาไม่ส่องไม่ถามอะไรเลย ช่างเถอะ... เขาคงไม่มีเวลาเล่นจริง ๆ หรือว่า ก้นฉันลายวะ!! เขาถึงไม่พิศวาสฉันอ่ะ! ‘ติ๊ง~’ เอ๊ะ? ทำไมพ่อบอสทักมาดึกจัง Daddy’Boss: ปลายฟ้า ดีขึ้นรึยังลูก ฉัน: ดีขึ้นแล้วค่ะ พ่อบอสยังไม่นอนอีกเหรอคะ ดึกแล้วนะ Daddy’Boss: ยังครับ พรุ่งนี้ไปโคราชกับพ่อนะใบไม้ ต้นไม่ว่าง พอดีพ่อจะไปทำบุญให้ปู่ ฉัน: อ๋อ… ได้ค่ะ ปู่... ใช่สินะ พ่อบอสเคยเล่าให้ฟัง ว่าปู่เกิดอุบัติเหตุที่โคราช พร้อม ๆ กับยายไทม์ และท่านก็เสียตั้งแต่พ่ออยู่ในท้อง เออ! ฉันเกือบลืมไปเลย พรุ่งนี้เป็นวันทำบุญข้าวสากภาคอีสานด้วยนี่น่า ซึ่งพ่อบอสเล่าให้ฉันฟังบ่อยมาก ก็แทบจะทุกครั้ง ที่ฉันถามหาพ่อแท้ ๆ นั่นล่ะ พ่อบอส: ปลายฟ้า พ่ออยู่นี่ไง พ่อก็เหมือนพ่อแท้ ๆ อย่าไปคิดเยอะ ใช้ชีวิตให้มีความสุข ฉัน: แค่อยากรู้ค่ะ แค่รู้ก็ได้ พ่อบอสพอจะรู้ไหมคะ พ่อบอส: เอ่อ... เขาไม่อยู่แล้วมั้ง จะบอกอะไรให้ ตอนเด็ก ๆ พ่อก็สงสัยว่าปู่เป็นใคร แต่พ่อไม่ได้โชคดีเหมือนปลายฟ้าไง มีพ่อตั้งสองคน และรักปลายฟ้ามาก ๆ แต่ไม่ว่าใครจะพูดยังไง จำไว้ ว่าปลายฟ้าโชคดีสุด ๆ แล้ว ปลายฟ้ามีพร้อมทุกอย่าง อย่าขุดคุ้ยให้ปวดหัวเลย เชื่อพ่อ ตอนนั้นฉันพยักหน้ารับ และเชื่อพ่อบอสทุกอย่าง แต่ยิ่งโต มันยิ่งไม่ใช่ แต่ละสังคมที่ฉันผ่านมา ทั้งมัธยม และมหาลัย ล้วนมีคนตั้งคำถามกับฉันตลอด ว่าพ่อฉัน... เป็นใคร? ทั้งที่ฉันพยามไม่คิด ไม่หาคำตอบใด ๆ ให้ตัวเองแล้ว ‘เธอโชคดีจัง ได้เป็นลูกสาวบุญธรรมอนันธารา กับมาสเตอร์มอนเตอร์ แต่พ่อแท้ ๆ เธอคงหล่อมาก เธอสวยขนาดนี้’ มันเหมือนเป็นคำชมที่แฝงด้วยคำถาม ทุกครั้งที่ฉันฟังคนอื่น ฉันมักจะคิดตามเสมอ ‘คงหล่อมาก’ เออนะ พ่อฉันจะหล่อขนาดไหน? หน้าตาเป็นยังไง? ฉันอยากรู้จัง ได้เห็นหน้าสักครั้งก็ยังดี ฉันจึงปล่อยวางไม่ได้ เพราะคำพูดคนรอบข้าง ทำฉันอยากรู้มาตลอด เฮ้อ… อย่างน้อยขอฉันได้เห็นหน้าท่าน ได้กอดท่านสักครั้ง ได้ขอบคุณที่ท่านทำให้ฉันเกิดมา ถึงจะเป็นคนไม่ดียังไง แต่ในใจฉัน ท่านก็คือพ่อ คิดแล้วก็ปวดหัว ฉันจึงนอนเล่นมือถือสักพัก ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปส่องเฟซบุ๊กแม่ตัวเอง พยายามไล่ดูเพื่อนทุกคน ว่ามีใครหน้าเหมือนฉันไหม? แต่ก็ไม่มี เฮ้อ! ฉันนี่ก็โง่เนอะ แม่เกลียดพ่อจะตาย จะเป็นเพื่อนในเฟซได้ไง ฉันจึงถ่ายวีดีโอตาตัวเองสั้น ๆ อัพลงไอจีสตอรี่แทน มีอย่างเดียวที่ฉันไม่เหมือนแม่เลยก็คือตา... ถ้าเป็นแบบนั้น มันคงจะเหมือนพ่อ... ‘ติ๊ง~’ PFPIG2: เป็นอะไร? ไอ้โรคจิต! ฉันลืมบล็อกไปได้ไงเนี่ย! ฉัน: เลิกกวนฉันสักที ไม่งั้นจะบล็อกนายอีก ไอ้โรคจิต PFPIG2: ทำไมถึงคิดว่าฉันเป็นโรคจิต? มีถามกลับด้วย! ฉัน: เพราะนายส่องแต่ดาราเอวีไง! PFPIG2: ปัญญาอ่อน เรื่องปกติของผู้ชาย ฉัน: แต่นายไม่ปกติ แอบตามฉันอยู่ใช่ไหม รู้ไหมเนี่ย ว่าฉันเป็นกระเทย! PFPIG2: เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันแค่ถาม ว่าเธอเป็นอะไร ฉัน: ทำไมผู้ชายมันน่ารำคาญแบบนี้เนี่ย นายคงจะเป็นพวกที่ม่อ ไม่ก็หลีสาวไปวัน ๆ ใช่ไหม PFPIG2: อะไร ฉันชักจะรำคาญ ฉันแค่ถามว่าเธอเป็นอะไร! รำคาญกู? ฉัน: งั้นก็เลิกยุ่งกับฉัน! นายไม่รู้รึไงว่าพ่อฉันเป็นใคร! ถ้าฉันบอกพ่อ นายหัวขาดแน่ PFPIG2: แล้วพ่อเธอเป็นใคร? ฉันหยุดชะงักทันที อยากจะพิมพ์อวดพ่อ แต่นึกไม่ออก ว่าจะเลือกพ่อคนไหน พ่อที พ่อบอส... หรือพ่อแท้ ๆ พ่อ... ที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ทำไมรู้สึกนอยด์แบบนี้เนี่ย ฉัน: ไม่รู้เหมือนกัน อย่าก่อกวนฉันอีกนะ นายโรคจิต ฉันไม่อยากโชคร้ายไปมากกว่านี้แล้ว PFPIG2: อย่าคิดมาก นอนซะ ส่งข้อความนี้มาปุ๊บ เขาก็ออฟไลน์ทันที คนโรคจิต... เขาบอกฉันอย่าคิดมากเหรอเนี่ย? เออ กูก็นะ ไปคุยกับใครก็ไม่รู้ เป็นตุเป็นตะ ตื่นเช้ามาพ่อบอสก็มารับที่คอนโดแล้ว เราไปโคราชครั้งนี้ แม่เมย์ลินกับไทม์ไปด้วย คงจะไปทำบุญให้ยายเขาเหมือนกัน ส่วนแม่ฉันมาถึงแล้ว เรากำลังไปรับที่สนามบิน “ไงเจ้าปลาย ได้ข่าวว่าล้มก้นกระแทกพื้น” พอแม่ขึ้นรถมา แม่ก็ถามฉันทันที เอิ่ม พ่อบอสบอกแน่ ๆ “จริงเหรอลูก ไหนปลายฟ้า ให้แม่เมย์ดูหน่อย เป็นไงบ้าง” แล้วแม่เมย์ก็หันควับมาหาฉันทันที นี่ล่ะชีวิตปลายฟ้า ที่มีแม่สามคน มีพ่อสองคน “คะ หนูโอเคค่ะ ดีขึ้นแล้ว” ทุกคนมองฉันด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะพยักหน้ารับ ยกเว้นไทม์ น้องชายบุญธรรมที่หลับยาวตั้งแต่ขึ้นรถ! ค่ะ ฉันจึงถ่ายเขาลงไอจีสตอรี่ ‘ยาวไปไอ้น้อง! ~ Go to Korat’ ‘ติ๊ง~’ แล้วใครไดเร็คมาแต่เช้าเนี่ย PFPIG2: อย่าลืมยา ทั้งกิน ทั้งทา ยา? โอ้ย… ลืมสนิทเลย นี่เขารู้ด้วยเหรอ? ว่าฉันกินยาด้วยอ่ะ รู้ได้ไงวะ ฉันไม่เคยถ่ายยาที่กิน ลงสักครั้ง ฉัน: รู้ได้ไง? โรคจิตเกินไปแล้ว! PFPIG2: อืม ฉันมันโรคจิต อย่าลืม ฉัน: ลืมแล้ว PFPIG2: อ้วนเอ้ย อ้วนเอ้ย? “ยิ้มอะไรปลายฟ้า คุยกับใครลูก” ฉันรีบหุบยิ้มทันที เฮ้ย! ฉันยิ้มได้ไงเนี่ย ยิ้มแบบไม่รู้ตัวเลย มันแปลกมาก เขาเป็นโรคจิตนะ หน้าตาเป็นไง มีจุดประสงค์อะไรก็ไม่รู้ แต่ฉันดันไปยิ้มให้ข้อความเขา แถมยังเป็นข้อความ ที่ว่าฉันอ้วนด้วย! บ้า! กูบ้าไปแล้ว! “เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ คุยกับเพื่อน” พ่อบอสพยักหน้าแล้วเอนตัวพิงเบาะ เพราะเราออกกันเช้ามาก ทุกคนบนรถจึงหลับกันหมดแล้ว มีแต่ฉันนี่ล่ะ ที่นั่งสับสนกับตัวเอง ทำไมกูยิ้ม? ยิ้มทำไม? เป็นใครก็ไม่รู้ ถ้าเป็นฆาตกรต่อเนื่องจะว่าไง! ฉันนั่งมองนอกหน้าต่าง คิดอะไรเรื่อยเปื่อย หลังจากข้อความนั้น ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรเขาไป ฉันคิดว่า ฉันจะเลิกตอบข้อความอีตาโรคจิตนี่แล้ว บอกตรง ๆ ฉันกลัว... และเราก็มาถึงโคราช ทำบุญ... ทำอะไรทุกย่างก้าว ฉันต้องถ่ายลงไอจีสตอรี่ ฉันเป็นติดโซเชี่ยลอันนี้ยอมรับ เพราะฉันเป็นคนขี้เหงา ขี้เหงาแต่ไม่กล้ามีความรัก ตลกดีเนอะ แต่โซเชี่ยลมันทำฉันผ่อนคลายขึ้นนะ ลง ๆ ไปเหมือนได้บอกใครสักคนในนั้น หรือ เหมือนที่ฉันคิดว่าได้บอกแฟน ตอนนี้คนที่ทำฉันปวดหัวสุด ๆ คือไทม์ ไทม์มันกวนฉันตลอด ทริป ส่วนมากก็ถามเรื่องน้ำปั่นนั่นล่ะ ว่าตอนที่ไทม์อยู่อังกฤษ น้ำปั่นมีแฟนบ้างไหม แถมยังเซ้าซี้ อะไร? เป็นไง? ทำไม? เฮ้อ! ฉันจะไปรู้ได้ไง ถ้าเพื่อนไม่เล่าเอง ฉันก็ไม่ถามหรอก ฉันไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของใคร เพราะฉันเอง ก็ไม่ชอบให้ใคร มารู้เรื่องส่วนตัวเหมือนกัน เดี๋ยวจะพลอยคิดหนักไปตามฉัน ปวดหัวเปล่า ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more