ปลายฟ้า | เป็ดปักกิ่งใคร?

1705 Words

“เจ้าปลาย! ตื่น... นี่หลับไปทั้งมือถือแบบนี้ได้ไง อายุเท่าไหร่แล้ว” “เจ้าปลาย!” “คะ ขาแม่!” ฉันรีบลุกจากเตียงทันที ทำไมแม่ต้องปรี๊ดแตกใส่ฉันแต่เช้าด้วย “มือถือไม่วางเลยรึไง ไปอาบน้ำ ไปส่งแม่ที่สนามบินด้วย!” ฉันหลับทั้งที่มือยังจับโทรศัพท์จริง ๆ ทำไงได้ ฉันเดินทางทั้งวัน เหนื่อยมาก “แหะ ๆ พอดีเพลียค่ะ แม่เก็บของเสร็จแล้วเหรอคะ?” แม่พยักหน้า ก่อนจะเดินมาดันหลังฉัน เข้าห้องน้ำ “เรียบร้อย เร็ว ๆ นะ สิบห้านาทีต้องเสร็จ!” “ค่า...” เป็นแบบนี้ประจำ! ฉันไม่ได้อยู่กับแม่นาน ๆ เหมือนชาวบ้านเขาเลย แม่มาธุระเสร็จก็กลับ บางครั้งมาเช้าเย็นกลับเลยก็มี เหมือนแม่ไม่อยากอยู่กรุงเทพมากยังไงอย่างงั้นล่ะ ช่างเถอะ ตอนนี้เจ๊แกยังบ่นไม่หยุดเลย ฉันขับรถไปฟังแม่บ่นไป แม่บ่นรถติด บ่นที่ฉันช้า บ่นทุกอย่าง จนฉันไปส่งถึงสนามบินนู่นล่ะ หูถึงได้พัก โชคดีที่วันนี้ ฉันไม่ต้องเข้าบริษัทพ่อบอส เลยยิงยาวไปที่ร้านดอกไม้แทน และไม่ลืมที่จะถ่ายรูปสองนิ้ว กับพวงมาลัยรถลงไอจี สตอรี่ด้วย ขออัพเดท สตอรี่แรกของวันหน่อยละกัน ‘ฮึบ! ใกล้จะหายแล้ว ไปลุยงานดีกว่า อยากรวย’ ‘ติ้ง~’ แล้วไออุ่นก็ไดเร็คมาทันที Ai-Oon: เดี๋ยวกูไปหาที่ร้านนะ ฉัน: เออ ๆ มีอะไรมึง Ai-Oon: กูเหงา ฉัน: หาแฟน Ai-Oon: มึงหาด้วยสิ หาแฟนตอนนี้ แม่ฉันได้ตีตายพอดี! ‘ติ๊ง~’ PFPIG2 PFPIG2: ขับรถ อย่าเล่นโทรศัพท์ โห้ย… ตาโรคจิต เอ้ย ตานนท์ ไดเร็คมาว่าฉันเลยเหรอเนี่ย? เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร ฉันจึงรีบปิดช่องแชทไออุ่น ไปตอบเขาแทน ฉัน: จอดรถแล้ว ฉันอยู่หน้าที่ทำงานเนี่ย! PFPIG2: อืม ก็ดี... เธอใกล้หาย แต่อย่าลืมกินยา อ่านฉลากดี ๆ ว่ายาตัวไหนต้องกินติดต่อกัน ฉัน: เป็นหมอรึไง ฮ่า ๆ นายคงจะว่างมากสินะ ถึงได้ใส่ใจรายละเอียดอะไรแบบนี้ PFPIG2: ว่างบางเวลา กินข้าวกินยาซะ ฉัน: เจ้าค่ะ คุณหมอนนท์ PFPIG2: ฉันไม่ใช่หมอ ฉันรีบลงจากรถ แล้วเข้าไปนั่งพิมพ์ต่อในร้านแทน ฉัน: นายทำงานอะไรล่ะ ดูเทคแคร์ และรู้เรื่องพวกนี้ดีจัง PFPIG2: ฉันทำงานสายสุขภาพ แต่ไม่ใช่หมอ? ทำไม? หรือว่าเธอชอบหมอ? ชอบหมอ? ก็ได้นะ กรี๊ด… ทำไมหน้านาวาต้องลอยเข้ามาในหัวด้วย! ฉัน: ก็ชอบนะ ก็แฟนฉันเป็นหมอน่ะ PFPIG2: แสดงว่าเขา ดูแลเธอดี ถึงได้หายเร็ว ฉัน: เขาไม่มีเวลาหรอกน่า วัน ๆ ทำแต่งาน ไม่ก็อ่านหนังสือ ไม่สนใจอะไรใครหรอก PFPIG2: ไม่สนใจใคร แค่สนใจเธอก็พอแล้วมั้ง ฉัน: แหม… นนท์ นายคารมดีเหมือนกันนะเนี่ย PFPIG2: อืม แฟนถึงได้รักถึงได้หลง ตาบ้าเอ้ย ขำชะมัด คนโรคจิตหลงตัวเอง ฉัน: งั้นฉันทำงานก่อนนะ นายก็อย่าลืมกินยานะนนท์ จะได้หายจากอัลไซเมอร์ เร็ว ๆ PFPIG2: อื้ม ตั้งใจทำงานนะปลายฟ้า ฉัน: เจ้าค่ะ คุณนนท์ ฉันวางมือถือบนโต๊ะ แล้วหันมาดูบัญชีร้านแทน จะว่าไป นนท์เขาก็คุยได้เหมือนกันนะ ถึงจะไม่เคยเห็นหน้า แต่คุยกับเขาแล้วสบายใจดี อีกอย่าง เขาบอกว่า เขาทำงานด้านสุขภาพด้วย คงไม่ใช่ไก่กาตาสีตาสาแถวนี้ ที่สำคัญแฟนก็มีแล้ว คงไม่คิดอะไรแบบนั้นกับฉันหรอก ดีเหมือนกัน ฉันจะได้มีเพื่อนเพิ่มอีกคน พอฉันทำงานได้สักพัก ไออุ่นก็เดินเข้ามาในร้าน แถมยังซื้อของกินจุกจิกมาเต็มไม้เต็มมืออีกต่างหาก เอิ่ม… มาขุนกูรึไงเนี่ย! “มึงกิน ๆ เป็นไงตูดโอเคแล้วนี่” “เออ ซื้อมาเยอะเชียว ทำไมถึงมาหาถึงร้านได้วันนี้ มีอะไร” ริมฝีปากบาง ๆ ของไออุ่น หุบยิ้มทันที “พ่อกูน่ะสิ จะให้กูไปทดลองงานที่โรงแรม ZER” โรงแรม ZER ก็โรงแรมบ้านซินน์ ทำไมมันต้องเครียดด้วย? “ก็ดีแล้วนี่น่า ทำงานกับไอ้ซินน์” “โนวน่ะสิ! เป็นตาเวียร์แทน กูเคยเจอแล้ว โคตรเนี๊ยบอ่ะ มองกูแบบจับผิดสุด ๆ กูคงอึดอัดตาย ถ้าได้ทำงานกับคนแบบนั้น เซ็ง!” “พ่อมึงล้อเล่นรึป่าว บริษัทที่บ้านมึงก็มี” “ก็เพราะจะให้กู ดูแลบริษัทที่บ้านไง ถึงไล่กูไปฝึกความอดทนก่อน” ไออุ่นมันดูเครียดมาก แต่เท่าที่ฉันเห็น เวียร์ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร หล่อ เท่ มาดผู้บริหารสุด ๆ แตกต่างจากน้องชายบุญธรรมของฉัน ไทม์ ที่ดูง่ายมาก เรื่อย ๆ อะไรก็ชิลไปหมด “เอาน่า มึงก็ทน ๆ ไป พ่อมึงคงหวังดี ว่าแต่พ่อมึงคอนเฟิร์มเรื่องนี้แล้วใช่ไหม” มันทำหน้ามุ่ยทันที “ยัง แค่พ่อพูดเกริ่น ๆ กูก็เครียดแล้ว” น่าสงสาร ฉันจึงถ่ายหน้าไออุ่นลงไอจีสตอรี่ไป พร้อมขนม และของกินจุกจิกที่มันซื้อมาด้วย ‘ไออุ่น กับ อาหารของเธอ’ ผ่านไปสักพัก นนท์ก็เข้ามาดูคนแรก จะว่าไป เขาก็ดูคนแรกแทบทุกสตอรี่ เหมือนเขาว่าง เหมือนเล่นตลอด เหมือนเล่นทั้งวัน เฮ้อ! แตกต่างจากคนที่น้องฉันให้ไอจีไป เขาไม่ติดต่ออะไรมาเลย หายเงียบ นี่! ฉันไม่ได้รอนะ ไม่ได้รอเลย! ฉันแค่แอบอายนิด ๆ ถ้าเขาทักมาจริง คือฉัน... ฉันไม่รู้จะทำตัวยังไงต่างหาก! กินขนมจุกจิกเสร็จ ฉันกับไออุ่นก็นั่งคุยกันสักพัก ก่อนที่ไอ้ซินน์มันจะไลน์มาเล่าว่า วันนี้บ้านมันกับบ้านนาวินนัดกินข้าวเย็นกัน โห… ถ้าฉันเป็นไอ้ซินน์นะ จะไม่ซีเรียสเลย แฟนหล่อสลบขนาดนั้น แต่ติดที่มันจำไม่ได้นี่ล่ะ ถ้าจำได้ป่านนี้คงดี๊ด๊าใหญ่แล้ว พอปิดร้าน ฉันกับไออุ่นก็แยกย้ายกันกลับบ้านทันที ฉันเองไม่ได้แวะที่ไหนเลย อยากกลับไปนอนเปื่อยที่คอนโดอย่างเดียว ‘ติ๊ง~’ PFPIG2: ยาตอนเย็น ยาตอนเย็น! โอ้ย เกือบลืมไปเลย ตานนท์รู้ได้ไง ว่าฉันต้องกินยาตอนเย็นด้วย ฉัน: ลืมเลย นนท์ นายเป็นแจ้งเตือนฉันได้เลยนะ ฉันโม้กับเพื่อนจนลืมกินยา แฮร่ PFPIG2: ก็กินซะ ทายาที่แฟนเธอให้ด้วย เขาไม่บอกรึไง? ฉันเดินไปหยิบยาหลอดนั้นมาทันที ก่อนจะบีบมันใส่นิ้วชี้แล้วทาเองมั่ว ๆ ฉัน: อ๋อไม่อ่ะ ฉันทาแล้วล่ะ ไม่รู้ทาถูกไหม มองไม่เห็น คงจะไม่เป็นไรแล้วมั้ง ฮ่า ๆ ขอบคุณนะที่เตือน PFPIG2: อืม หิวมั้ย? PFPIG2: Send picture แล้วเขาก็ส่งรูปเป็ดปักกิ่งมาให้ฉันดู โห... รสนิยมดีมากค่ะ ฉันจึงไม่ยอมแพ้ เดินไปหยิบมาม่าคัพ แล้วถ่ายรูปส่งไปให้เขาแทน ฉัน: Send picture PFPIG2: ไม่มีประโยชน์ ฉัน: ฮ่า ๆ ก็ขี้เกียจออกไปไหนแล้ว อิจฉาจุง กินเผื่อด้วยนะ PFPIG2: อืม เดี๋ยวกินเผื่อ เธอจะได้ไม่อ้วน ฉัน: ขอบคุณเจ้าค่ะ แล้วเขาก็ออฟไลน์ไปเลย ฉันจึงนอนเล่น ดูวีดีโอบนยูทูปไปเรื่อย ๆ ตามประสาคนโสด คือมันชินแล้วล่ะ ถึงจะมีเหงาบ้าง แต่ทำไงได้... ฉันมีแค่โซเชียล ที่เยียวยาทุก ‘กริ่ง กริ่ง~’ ใครมา? ฉันลุกขึ้น เดินไปส่องตาแมวดูทันที ฉันสั่งอะไรไปวะ ทำไมแมสเซนเจอร์มายืนหน้าห้องฉันได้? แอด... “อาหารจีนมาส่งครับ” อาหารจีน? ฉันไม่ได้สั่งนะ ผิดห้องรึป่าว “เอ่อ ไม่ได้สั่งค่ะ ผิดห้องรึป่าว?” แมสเซนเจอร์ หยิบกระดาษบิลยื่นให้ฉันดู ชุดเป็ดปักกิ่งหนึ่งชุด ชุดหูฉลามหนึ่งชุด ส่ง คุณปลายฟ้า... ตามด้วย (ที่อยู่ฉัน) ไม่ผิดหรอก ที่อยู่ฉันจริง ๆ “แล้ว... แล้วใครส่งมาคะ?” “ผมทราบแค่ ภัตตาคารอาหารจีนเป็นคนฝากส่งครับ รบกวนเซ็นรับด้วยครับ” ขณะที่ฉันยืนงง เป็นไก่ตาแตก แมสเซนเจอร์ก็ยื่นใบรับของ ให้ฉันเซ็นทันที “แล้วเงินล่ะคะ ต้องจ่ายเท่าไหร่?” มีใครแกล้งฉันไหมเนี่ย มันกี่บาทวะ ไม่ตลกนะ! “ทางภัตตาคารไม่ได้เรียกเก็บเงินครับ ทานให้อร่อยนะครับ” ฉันรับถุงทุกอย่างมามึน ๆ แล้วปิดประตูห้องทันที ก่อนที่จะถือมันมาวางบนโต๊ะกินข้าว และยืนมองอย่างสงสัย ยังไงวะ? ของใคร กินได้ไหมเนี่ย ช่างเถอะ ไหน ๆ แล้ว ฉันจึงตัดสินใจ แกะมันจัดจานสวย ๆ แล้วถ่ายลงไอจีสตอรี่แทน ‘ไม่ใช่ลาบลอย แต่คือเป็ดปักกิ่งลอย... ลอยมาจากไหนไม่รู้ เขาคงส่งผิด แต่ปลายฟ้าได้กินฟรี อิอิ’ เอ๊ะ... ทำไมเห็นจานเป็ดปักกิ่ง แล้วนึกถึงตานนท์ขึ้นมา! ฉันเพิ่งบ่นอิจฉาเขาไปนี่หว่า งั้นขอโม้หน่อยนะ ว่าฉันก็ได้กิน PFPIG2 ฉัน: Send picture ฉัน: อยู่ ๆ ก็มีคนส่งมาให้ สงสัยส่งผิด กินฟรีด้วย อิจฉาไหม พูด! แล้วฉันก็เลื่อนดูรูปที่เขาส่งมาอีกรอบ เดี๋ยวนะ! ในจานมีสกรีนชื่อร้านเล็ก ๆ อยู่ พอเห็นชื่อร้านเท่านั้นล่ะ ฉันก็รีบหันไปดูถุงที่ตัวเองแกะทันที ร้านเดียวกัน! หรือว่านนท์จะส่งมา? เป็นไปไม่ได้! เขาจะรู้ที่อยู่ฉันได้ไง! เวอร์น่า PFPIG2: โชคดีจริง กินเถอะ กินแล้ว ก็กินยานอน ฉัน: นนท์ นายส่งมาให้ฉันเหรอ? PFPIG2: ออฟไลน์ What? ไปไหนแล้ว? อยู่ ๆ ก็ออฟไลน์ งง ไปไม่บอกกันสักคำ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more