เข้าแก๊งมาเฟียหลงเมียท่านประธาน (NC20+)

#2 มาดามโรส

"นายเหรอ... คนขับรถคนใหม่ของฉัน"

"คะ-ครับ... มาดาม... ผมชื่อต้นน้ำ... จากนี้ไปผมขอฝากตัวด้วยครับ"

เด็กหนุ่มโค้งคำนับต่อหน้านายหญิงสุดสวย วันนี้เขามารายงานตัวกับมาดามตามคำสั่งของประธานจิน

"ต้น.. มึงไปเป็นคนขับรถส่วนตัวให้มาดามนะ... ดูแลให้ดี ห้ามไม่ให้ใครมามีปัญหา... แล้วที่สำคัญ ต้องกลับมารายงานกูทุกเรื่อง...... ทุกเรื่อง! เข้าใจใช่มั้ย"

คำพูดเน้นย้ำของท่านประธานทำให้ต้นน้ำคิดสงสัยว่าอะไรมันจะขนาดนั้น ทีแรกก็นึกขำว่าท่านคงจะหวงเมียเกินไปหน่อยรึเปล่า แต่พอได้มาเจอนายหญิงตัวเป็นๆ ต่อหน้า เขาถึงกับตาค้าง... มาดามโรส

แม้เขาจะเคยเห็นมาดามโรสผ่านตาจากในสื่อต่างๆ และรู้ว่าเคยเป็นดาราสาวสุดเซ็กซี่ แต่กับตัวจริงที่จ้องหน้ากันอยู่ตอนนี้มันสวยเกินกว่าที่เขาเคยเห็นผ่านหน้าจอไปมากๆ ทำให้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมประธานจินถึงดูหวงปานนั้น

มาดามรูปร่างสูงและมีทรวดทรงอวบอัดที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งยั่วใจชาย ซึ่งนั่นดูขัดกับหน้าหวานๆ ของเธอ ใบหน้าเล็กๆ ที่มีสีหน้าแววตาไร้ความรู้สึกแม้จะดูเย็นชาแต่ก็มีเสน่ห์ดึงดูดให้อยากมองอย่างน่าประหลาด

นี่สินะ... กุหลาบน้ำแข็ง... สวยเป็นบ้า... เวลาทำหน้านิ่งๆ เหมือนกำลังได้มองรูปปั้นหินอ่อนเลย...

เขานึกแอบชื่นชมมาดามตามฉายาที่คนอื่นมอบให้

"เลิกมองได้แล้ว... ไปกันเถอะ"

"ครับๆ มาดาม... รถพร้อมแล้วครับ"

หลังจากนั้นต้นน้ำก็เป็นเหมือนผู้ช่วยส่วนตัวของมาดามไปอีกคน เขาคอยขับรถพาเธอไปทุกที่รวมถึงคอยตามถือของและอำนวยความสะดวกให้ เด็กหนุ่มชอบงานนี้มากเพราะมาดามเป็นคนไม่เรื่องมาก และท่านประธานก็ดูแลเรื่องเงินเดือนให้เขามากเกินกว่าฐานเงินเดือนปกติไปหลายเท่า

แต่มีเพียงเรื่องเดียวที่ดูเหมือนจะเป็นอุปสรรคเล็กๆ ในการทำงาน... ความสวยเกินไปของมาดาม

"ตาต้องมองถนนนะต้นน้ำ..." มาดามพูดลอยๆ ขึ้นมาจากที่นั่งหลังคนขับทำให้เด็กหนุ่มถึงกับสะดุ้งได้สติ

"ครับๆๆ ขอโทษครับ"

ด้วยความเป็นเด็กหนุ่มที่ยังไม่เคยลิ้มรสชาติเนื้อสาวมาก่อน เขาจึงมักจะถูกเสน่ห์ของมาดามดึงความสนใจจนเคลิ้มลอยไปบ่อยๆ ซึ่งนายหญิงเองก็รู้ตัวแต่เหมือนเธอไม่ได้เห็นเป็นความผิดอะไร

"นายทำงานให้ฉันมาเป็นเดือนแล้ว ยังไม่ชินอีกรึไง"

"ครับ?... หมายความว่าไงครับ"

"ก็มัวแต่แอบมองตลอด... ขนาดขับรถก็ยังมองผ่านกระจก... คิดว่าไม่รู้เหรอ"

"อะ เอ่อ... ผมขอโทษจริงๆ ครับมาดาม... ผม... ทนไม่ไหวจริงๆ..."

ต้นน้ำหน้าเสียรู้สึกตัวหดจนเล็กเมื่อมาดามจับได้คาหนังคาเขาแล้วพูดออกมาตรงๆ เขาเหลือบสายตาขึ้นไปมองกระจกส่องหลังเพื่อเช็คมาดามว่าโกรธรึเปล่าแต่แล้วก็รู้สึกแปลกใจ...

อ๊ะ... นั่นมาดามยิ้มอยู่รึเปล่านะ... เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกเลย

นายหญิงกำลังมองออกไปทางหน้าต่างข้างประตูรถและมีรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก ภาพนั้นทำให้เด็กหนุ่มลืมความกังวลทุกอย่าง เขาจอดรถหยุดที่ไฟแดงแล้วมองเธอผ่านภาพสะท้อนกระจกอยู่แบบนั้นจนโดนเรียกให้ได้สติอีกครั้ง

"มองอีกละนะ" มาดามพูดออกมาเบาๆ ทั้งๆ ที่สายตายังอยู่ข้างนอกรถ

"มาดามดูอารมณ์ดีนะครับวันนี้" เขาเผลอชวนนายหญิงคุยเป็นครั้งแรกนั่นทำให้เธอแอบตกใจหันกลับมามอง

"หะ?... ฉันเผลอยิ้มเหรอ?......"

"เอ่อ... ใช่ครับ... ผมเพิ่งเคยเห็นก็เลย..."

"อืมมมม ช่วยไม่ได้ล่ะนะ... เมื่อกี้นายทำให้ฉันคิดถึงเรื่องเก่าๆ น่ะ"

"เรื่องดีใช่ไหมครับ..."

"ดีสิ... ดีมากเลยล่ะ... ครั้งนึงเขาก็เคยมีสายตาแบบเดียวกับนาย"

คำพูดเหงาๆ ของมาดามทำให้เด็กหนุ่มไม่กล้าพูดอะไรต่อ ไฟเขียว รถเคลื่อนตัว เขาขยับแว่นตาแล้วก้มหน้ากลับมามองถนนตั้งใจทำหน้าที่ต่อไป

จนมาถึงโรมแรมหรูใจกลางเมือง เขาเปิดรถให้มาดามแล้วเดินตามหลังเธอเข้าไปถึงห้องที่จัดงานเลี้ยงขนาดใหญ่ พอมาดามที่อยู่ในชุดเดรสยาวเข้ารูปสีดำเดินเข้าห้องก็เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง ทุกคนแทบจะหยุดพูดคุยกันแล้วหันมามองเธอเพียงคนเดียว

ต้นน้ำรู้สึกทึ่งที่บรรยากาศรอบตัวเธอดึงความสนใจให้ทุกคนเข้าหา เหล่าไฮโซไม่ว่าจะรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ต่างก็เข้ามาขอคุยด้วยโดยเฉพาะผู้ชายที่ต่างก็อยากจะเข้ามาตีสนิทกับเธออย่างออกนอกหน้า

หลายคนถือแก้วแชมเปญเข้ามาชวนดื่มจนต้นน้ำที่คอยมองอยู่ห่างๆ เริ่มเห็นนายหญิงอึดอึดเลยต้องเข้าไปช่วย

"ให้เกียรติดื่มกับผมสักแก้วนะครับมาดาม" หนุ่มไฮโซคนหนึ่งยื่นแก้วให้

"เอ่อ... ต้องขอโทษด้วยนะคะ... คือ..."

"วันนี้มาดามไม่ค่อยสะดวกดื่มนะครับ ผมขออนุญาตดื่มแทนก็แล้วกัน"

ต้นน้ำรีบคว้าแก้วจากมือหนุ่มไฮโซแล้วยกสาดลงคอรวดเดียวหมดแก้ว นั่นทำให้ไฮโซทำขมวดคิ้วแล้วคำนับมาดามเล็กน้อยก่อนจะส่ายหัวเดินจากไป นายหญิงถึงกับยกมือปิดบากเพื่อแอบอมยิ้มแล้วบอกเขา

"นายดื่มเป็นด้วยเหรอ"

"ก็เพิ่งครั้งแรกนะครับ... รสชาติห่วยชะมัด"

"ฮ่าๆๆ ดี... เดี๋ยวคงมีมาอีกเรื่อยๆ... ไหนๆ ก็ช่วยแล้ว ก็ช่วยให้มันถึงที่สุดละกันนะ"

เด็กหนุ่มยิ้มกว้างเมื่อได้เห็นมาดามหัวเราะอย่างอารมณ์ดี และมันก็เป็นอย่างที่เธอพูดไว้จริงๆ เพราะหลังจากไฮโซหนุ่มคนนั้นก็มีผู้ชายคนอื่นทั้งหัวหงอกหัวดำทยอยผลัดกันเข้ามาชวนมาดามดื่มอีก ซึ่งเขาก็คว้าแก้วมาดื่มแทนเพื่อกันพวกนั้นออกไปจนหมด

"มาดามครับ... ผมรู้สึกแปลกๆ..."

"เมาแล้วอะสิ... ไหวไหมต้น"

"ไม่รู้สิครับ...... ผม......"

.

.

.

และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้ขณะที่นั่งกุมขมับทบทวนความจำถึงเรื่องเมื่อคืน แต่ตอนนี้มีเรื่องใหญ่กว่านั้นคือเขากำลังอยู่บนเตียงและข้างๆ ตัวมีมาดามโรสกำลังนอนหลับอยู่

"ซวยแล้วๆๆๆๆ เอายังไงดีวะกู" เขาพึมพัมกับตัวเองด้วยความร้อนรนจนคนข้างๆ ตื่นขึ้น

"ซวยอะไรเหรอ..."

"มาดาม! คือ... เรื่องเมื่อคืน... พวกเรา..."

"อืม... ทำลงไปจนได้นะต้น..."

"ชิบหายแล้วไง! ผมขอโทษครับ ผมจำอะไรไม่ได้เลย"

"ช่ายยยย เธอเมาจนเกือบล้มกลางงาน... ฉันเลยให้เด็กช่วยพาขึ้นมาเปิดห้องนอนบนโรงแรมนี่"

"ตายๆ ตายแน่ๆ ประธานจินเอาผมตายแน่!"

"โธ่เอ้ยยยย ไม่ตายหรอกน่า... ก็แค่อาจจะเสียนิ้วหรือเสียแขนสักข้างนึงแค่นั้นเอง"

เด็กหนุ่มตะลึงตาค้างแล้วหันไปมองมาดามที่ยังนอนทำหน้ากลั้นขำ

"นี่คุณ... พูดจริงเหรอ..."

"ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้บ้า! นายน่าจะได้เห็นหน้าตัวเองเมื่อกี้นะ ฮ่าๆๆๆ"

มาดามสุดจะกลั้นเลยระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ต้นน้ำรีบสะบัดผ้าห่มออกจนเห็นสภาพตัวเองที่ยังใส่ชุดเมื่อคืนและมาดามที่ยังใส่เสื้อผ้าอยู่แม้ว่ามันจะหลุดลุ่ยจนแทบจะเห็นหน้าอกทั้งเต้าก็ตาม

"ไอ้บ้า! ตกใจหมด"

"นี่พวกเรา... ยังไม่ได้..."

"ก็เออสิ... นายเมาหนักขนาดนั้นจะปล่อยให้นอนพื้นก็ยังไงอยู่ ฉันก็เลยลากให้ขึ้นมานอนเตียงด้วยกัน... แค่นั้นแหละ"

"โอยยยย นึกว่าจะได้ตายจริงๆ ซะแล้ว"

"แต่ถ้าใครมาเห็นเราตอนนี้นายก็คงไม่รอดหรอก... จริงมั้ย?" คำพูดมาดามทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกใจหายขึ้นมาอีกครั้ง

ตรู้ดดด ตรู้ดดดดด...

เสียงโทรศัพท์ต้นน้ำดังขึ้น เขารีบล้วงจากกระเป๋ากางเกงออกมาดู พอรู้ว่าเป็นใครโทรมาก็สติแตกยิ่งกว่าเดิม

"ชิบหาย!!! ประธานจิน!!! เอาไงดีๆ ผมต้องรับไหมครับ!"

"ถ้าไม่รับ... จินคงได้ส่งคนออกตามหาแล้วมาถึงห้องนี่แน่ๆ เอาไงดีน้าาาาา"

มาดามยังสนุกกับการได้หยอกล้อเด็กหนุ่มในขณะที่เขากำลังรู้สึกเหมือนชีวิตแขวนบนเส้นด้าย ต้นน้ำหลับตาถอนหายใจเพื่อตั้งสติแล้วกดรับสายทั้งๆ ที่มือยังสั่นอยู่

"ครับท่านประธาน"

"ต้น... มึงอยู่ไหน"

มาดามขยับชันตัวขึ้นนั่งเบียดเข้าไปใกล้ๆ แล้วยกมือขึ้นทำนิ้วปูไต่ที่แขนเขาแล้วกัดปากเพื่อกลั้นเสียงหัวเราะ ในขณะที่ต้นน้ำใจจดจ่ออยู่กับการคิดหาข้ออ้าง เขาพยายามยกมือปัดนายหญิงให้หยุดล้อเล่นสักที

"คือผม......."

"ช่างเหอะ... รีบมาที่สำนักงานด่วนเลย ขอคุยด้วยหน่อย"

"ครับๆ ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ"

เขากดวางสายแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เสร็จก็หันมาตวาดใส่คนข้างๆ

"มาดามมมม! คุณทำอะไรเนี่ยยยย!"

"ว้ายยย ขึ้นเสียงใส่ฉันเหรอ!?"

"อะ-เอ่อ...... ขอโทษครับ ผมเผลอ..."

"ฮ่าๆๆ รีบไปสิ... คิดหาข้อแก้ตัวให้ดีๆ ล่ะ"

"แล้วมาดามจะกลับยังไงครับ"

"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันโทรให้รุ่นน้องมารับ"

"......ไม่เป็นไรจริงนะครับ"

"เออน่าาาา รีบไปเถอะ"

ต้นน้ำรีบลุกขึ้นจัดเครื่องแต่งกายให้เข้าที่แล้วหันมาโค้งคำนับลานายหญิง เขาเดินออกห้องไปในขณะที่มาดามยิ้มแบบมีเลศนัยอยู่บนเตียงคนเดียว

***************

"เมื่อคืนไปไหนมาวะต้น..."

เสียงทรงอำนาจบวกกับคำถามของท่านประธานทำให้ต้นที่ยืนอยู่ในห้องทำงานแทบหยุดหายใจ

"ปะ-ไปส่งมาดาม... งานเลี้ยงที่โรงแรมครับ"

"อืม... เมื่อกี้โรสโทรมาบอกแล้วล่ะ"

"หะ-ห๋า... ท่านรู้แล้ว?..."

"ใช่... รู้หมดแล้ว"

ประธานจินนั่งลงที่โต๊ะแล้วเปิดลิ้นชักกำลังล้วงหาอะไรสักอย่าง ถึงตรงนี้ต้นน้ำขนลุกวิ่งจากง่ามตูดไล่ขึ้นมาแผ่นหลังเลยไปถึงต้นคอ เขาภาวนาขออย่าให้สิ่งที่ประธานหยิบออกมาเป็นปืน

"อ่ะนี่... ยาแก้แฮงค์"

"อะ...... อะไรนะครับ"

"ก็เมื่อคืนมึงดื่มแทนมาดามจนเมาสลบคารถใช่ไหมล่ะ... ก็เอานี่ไปกินซะ"

เด็กหนุ่มเบาใจลงแล้วยื่นมือสั่นๆ ออกไปรับของ เขาเงยหน้าขึ้นก็สะดุดตากับป้ายชื่อบนผ้าใบสีแดงสดที่แขวนอยู่ด้านหลังท่านประธานที่มันดูสวยและขลังจนอดมองมันไม่ได้

"อ่านออกรึเปล่า"

"ครับ... ชื่อของท่านประธาน"

"แล้วรู้ไหม... หมายความว่าไง"

"จิน... ทองคำครับ"

"แล้วคิดว่าไง"

"เป็นชื่อที่เหมาะกับท่านมากเลยครับ"

ประธานจินอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เขามองดูเด็กหนุ่มเหมือนคนถูกชะตากันแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปข้างๆ ตบบ่าเขาเบาๆ

"พูดได้ดี... เดี๋ยวกูมีรางวัลให้... ขับรถไปส่งหน่อย กูจะพาไปกินบุฟเฟ่ต์"

"หา!?... กินตอนนี้เลยเหรอครับ"

"ใช่... ได้เวลาเก็บเกี่ยวประจำเดือนพอดี... ทั้งขาว ทั้งอวบ เนื้อแน่นๆ รับรองมึงต้องชอบ"

ต้นน้ำยังไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของท่านประธานสักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งเขาก็รีบเดินตามหลังท่านออกห้องทำงานไป