เถื่อนตอนที่7

1393 Words

ผมชื่อขุนพล อายุ32ปี ผมรวยมาก ไม่ต้องทำงานก็อยู่ได้ รวยจนน่าเบื่อ!! ใครๆก็หาว่าผมแปลก ผมก็ปกตินะ แค่ไม่เหมือนพวกเขาเท่านั้นเอง ที่ว่าแปลก...ก็อย่างเช่น สมมุติผมจะดูหนังผมจะดูตอนจบก่อนแล้วค่อยกลับไปดูเริ่มเรื่อง ไม่ชอบที่มันค้างคา อยากดูแบบสบายใจ เป็นต้น ผมเป็นคนขี้เบื่อ ชอบอยู่กับตัวเอง เพื่อนก็มี แต่ไม่ต้องแวะมาก็ได้ อยากเจอจะไปหาเอง ผมโสดมา5-6ปีแล้ว เอาจริงลืมชื่อเธอคนนั้นไปแล้วด้วย จำได้แค่..น่ารำคานสุดๆ อาจเพราะตอนนั้นผมยังละอ่อน ผมขับรถมาตามทางสายเปลี่ยวเพื่อกลับบ้าน ที่บ้านไม่มีใคร มีแค่ผม กับคนงาน เหงาเหมือนกันนะ อยากมีเด็กเล็กไว้เล่นด้วย ผมอยากมีเมีย!! มีรถเก๋งสีขาวจอดอยู่ไกลๆ ผู้หญิงท่าทางน่ารักคนนั้นเธอโบกมือให้ผม เธอสวยน่ารักจนผมลืมเบรค เอี๊ยดดด!! ผมถอยรถกลับไปหาเธอ ชอบ!!!! คนนี้แหละที่จะเป็นเมียผม ผมพร้อมแล้ว!!!ผมเลือกเธอ "เอ่อ รถเสียอะค่ะ พี่ช่วยหนูหน่อยได้มั้ยคะ" เธอขอให้ผมช่วย ผมจะเข้าไปดูรถ เธอทำท่าจะล้ม ผมจึงคว้าแขนเธอ ปั่ก!! ตัวเบายังกะนุ่น เธอนอนคร่ำอยู่หน้ารถ เจ็บมั้ยน่ะ ผมจะเข้าไปดูเธอ แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นกระโปรงสั่นที่เปิดจนเห็นแก้มก้น เธออ่อยผม!!! ดุ้นผมแทบจะแหวกซิปออกมาอยู่แล้ว ก็ได้!!ในเมื่อคุณก็ต้องการ ผมปลดปล่อยอารมณ์ใส่เธออย่างห้ามไม่ได้ เสียงร้องด้วยความเสียวซ่านจากเธอยิ่งทำให้ใจผมเตลิด อ้าาาาาา ดูเธอจะชอบมากๆ รูเสียวเธอตอดรัดจนผมแทบบ้า เราสนุกกันมาก ต่อรอบสองกันในรถ เสียงของเธอปลุกอารมณ์ผมจริงๆ ผมพาเธอกลับมาบ้าน ให้คนงานไปเอารถที่จอดเสียอยู่ของเธอ ผมดูบัตรเธอในกระเป๋าสตางค์ เมียผมชื่อแพรวา!!! ในช่วงสุดท้าย ทุกคนยืนไว้อาลัยส่งหม่อนขึ้นสวรรค์ แพรวาน้ำตาซึม ทินเดินไปโอบไหล่แพรวา 'หม่อนเหนื่อยมากแล้ว แกไปสบายแล้วล่ะ'เขาบอก แพรวาพยักหน้าพรางปาดคราบน้ำตา ทินยีหัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดู ก่อนจะสวมกอดหญิงสาว เขาทิ้งสายตาเฉยเมยมาที่ชายแปลกหน้าตัวสูง ทินถือเป็นผู้ชายหล่อคนหนึ่ง รูปร่างสมส่วนอย่างชายไทย เขาแอบชอบแพรวามานานแล้ว นานเกินกว่าที่ใครจะคาดถึง.. ขุนพลยืนอยู่ไกลๆ เขามองสบตาทินอย่างไม่แสดงอาการอะไร แต่ในใจกำลังเลือกวิธี'ตาย'ให้เขา ........................... อยู่ไหนนะ เผลอคุยกับแม่ยายแป๊ปเดียว เมียหาย!!! ภายในห้องหนึ่ง "คริๆ พี่ทินอะ ไม่เอาค่ะแพรเขิล" ปั้ง!!!! เขาถีบประตูแทบจะในทันที ประตูไม้ถูกเปิดออกอย่างแรง ทินมองเขาโกรธๆ ส่วนแพรวาและคนอื่นๆถึงกับอ้าปากค้าง มีพวกญาติๆรุ่นราวคราวเดียวกันอีก4-5คน พวกเขากำลังเล่นถ่ายรูปแต่งตัวและทำท่าทางให้เหมือนรูปภาพในวัยเด็ก เพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก "ทำบ้าอะไรของนาย!!"แพรวาเสียงดุ '...........' เธออับอายมาก ผลักเขาและเดินหนีไป ทินยิ้มมุมปากอย่างเปิดเผย ขุนพลมองเขาอย่างคาดโทษก่อนจะเดินตามเธอไป ขุนพลฉุดแขนเธอไว้ ผมอยากฆ่าเธอซะ!!! เธอทำให้ผมหัวหมุน 'ครั้งนี้ผมจะยกโทษให้ก็ได้ แต่อย่าทำอีก!!!'ขุนพลบอกเสียงเกรี้ยวกลาด "นั่นควรเป็นคำพูดฉัน"แพรวาโกรธตอบ ขุนพลบีบแขนเธอแรง "โอ็ยยยยเจ็บนะ!!!" แพรวาพยายามดึงตัวเองให้หลุดจากมือใหญ่แต่ไม่สำเร็จ เขาจ้องลึกเข้าไปนัยตาเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ 'เห็นผมง่ายคิดจะทำอะไรก็ได้งั้นสิ'เขาพูดลอดไรฟัน "ห๊ะ!!!" 'ผมไม่ใช่ของเล่นของคุณ จำไว้!!!' ขุนพลเขย่าตัวเธอเพื่อให้ข้อความซึมเข้าไปในสมองก่อนจะเดินจากไป แพรวามองตามตาปริบๆ =br= 'กรุงเทพฯมีอะไรดีนะ แพรถึงไม่ค่อยกลับบ้าน' ทินถามขณะช่วยเธอล้างจานกองโต "มันก็..ไม่มีอะไรพิเศษหรอกอ้ายทิน" 'อ้ายก็อยากไปเห็นสักครั้งจัง แต่กลัวจะหลง^^'ทินว่า "หึๆ ถ้าจะไป แพรจะเป็นไกด์ให้เองค่ะ" 'แม่นเกาะ!!งั้นแพรหาที่หลับที่นอนให้อ้ายทินด้วยเน้อ' "มาพักที่คอนโดแพรก็ได้ค่ะ มี2ห้องนอนพอดีเลย"แพรบอก 'แล้ว....'ทินพยักหน้าไปทางขุนพลที่ใส่แว่นดำนั่งเป็นรูปปั้นอยู่ไกลๆ "อ๋อ!!!แพรอยู่คนเดียวค่ะ เขาไม่เกี่ยว" ทินยิ้มกว้าง =br= 'ยัยหนูแพรจะกลับกรุงเทพฯวันไหนลูก'ป้าสายถาม "พรุ่งนี้ค่ะป้า"แพรวาตอบ 'ดีแล้วลูก หยุดงานหลายวันมันไม่ดี' อันที่จริงแพรวาใช้วันหยุดลาพักร้อนด้วย แต่เพราะต้องเคลียร์กับเจ้าบ้าขุนพล ไหนจะเรื่องรถอีก ต้องสะสางให้เสร็จก่อนวันทำงาน วันหยุดอันมีค่าของฉันนนนน =br= แพรวาเดินไปถ่ายรูปกับทุ่งข้าวสีเหลืองทองในฤดูเก็บเกี่ยว ชิวๆคนเดียว เบื่อเจ้าคนพูดไม่รู้เรื่อง 'แพรจะกลับแล้วหรอ'ทินเดินมาจากทางด้านหลัง "ค่ะ แพรกลับพรุ่งนี้"เธอตอบ 'หรอ ไปบ้านพี่แปปนึงสิ พี่มีอะไรจะให้' แพรวาพยักหน้าแล้วเดินตาม บ้านทินอยู่หลังถัดไป แต่ต้องเดินผ่านสวนผลไม้ไปสักพักกว่าจะถึง "ตอนเป็นเด็กเหมือนใกล้เลยเนาะพี่ทิน พอโตแล้วเหมือนบ้านพี่ไกลขึ้นนะเนี่ย"แพรวาเย้า 'ฮ่าๆๆๆแม่นเกาะ' พ้นจากสวนลำใยก็เป็นบ้านไม้สองชั้น บ้านใหญ่ขึ้น สวยขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่ยังเห็นเค้าโครงเดิมอยู่ "ทำบ้านใหม่เกาะ งามแต้อ้าย"แพรวาพูด 'น้องชอบอ้ายก็ดีใจ ป่ะ!!เข้าไปในบ้านกัน' ตอนเด็กแพรวากับทินสนิทกันมาก เธอติดเขาแจ เวลาทินไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน เขาจะพาแพรวาซ้อนท้ายจักรยานไปด้วยเสมอ จนเขาแอบคิดว่าเธอเป็นสมบัติของเขา ทินชวนแพรวาดูรูปเก่าๆ เขาแค่หลอกเธอมา นี่เป็นโอกาสเดียวของเขา เธอหายไปนาน และไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก เขาคิดถึงเธอ เธอจะหายไปอีกแล้ว เขาอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อรั้งเธอ.... ทินมองแพรวาจากด้านหลัง "ฮ่าๆๆๆ อ้ายๆดูรูปนี้สิ แพรน่าเกียจซะมัดเลย อยากฉีกทิ้ง อายๆๆ" ''อย่าฉีกเน้อ อ้ายรักของอ้าย'' ทินเดินมานั่งข้างๆพรางมองดูรูปเด็กหญิงแพรวาตัวน้อยยืนกอดด.ช.ทินไว้แน่นอยู่ข้างกองดิน เนื้อตัวมอมแมมอย่างกับลูกหมา แพรวาตัวน้อยมองมาอย่างหวาดหวั่น วันนั้นเหมือนเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน พ่อซื้อกล้องถ่ายรูปมาใหม่เลยเอากล้องมาลอง แพรวากลัวแสงแฟรต รูปจึงออกมาอย่างที่เห็น เขาเคยเป็นโลกทั้งใบของเธอ =br= 'อือ แม่บัวทำน้ำมะตูมไว้ เดี๋ยวอ้ายเอามาฮื่อเน้อ'ทินบอกก่อนลุกเดินไป "เจ้า"แพรวายิ้มรับ เขาเป็นพี่ที่ดีที่สุดเสมอ ถึงเราจะห่างๆกันแต่ความรู้สึกยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง =br= ทินมองดูแก้วใสใส่น้ำมะตูมหอมๆตรงหน้า มือหนึ่งกำซองเล็กที่ใส่ผงสีขาวไว้แน่น!!!! =br= ทางด้านขุนพล เขาตามหาแพรวาทุกที่ ทั้งที่คิดไว้แล้วว่าจะไม่สนใจ หายไปหลายชม.แล้ว มื้อเที่ยงก็ไม่กลับมากิน ที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เขาก็ตามหาทินไม่เจอเช่นกัน!!! =br= "หืออ หอมเย็นชื่นใจมากเลยค่ะอ้ายทิน"แพรวากล่าวเมื่อได้ดื่มน้ำมะตูม 'ชอบก็ดื่มเยอะๆ'ทินบอกพรางลงมานั่งข้างเธอ =br=

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more