EP.5 เกาะ (กักขัง)
1530 Words
EP.5 ISLAND
พรวบ.....!!! เตชินบีบปากของฉันและยัดท่อนเอ็นร้อนกระแทกเข้าทันที โดยที่ฉันไม่มีทางปฏิเสธมันได้เลย
" ฮื้อ.... " ความยาวลึกลงไปเกือบถึงลำคอ ทำให้ฉันอึดอัดจนพะอืดพะอมจะอ้วก
" อย่ากัด เข้าใจนะ...... "เตชินชี้หน้าสั่ง ก่อนที่เขาขยำผมของฉัน และบังคับขึ้นลงๆ ฉันพยายามเอามือทั้งสองข้างดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่มันก็เปล่าประโยชน์
"อึกๆ ฮื้อ... " ฉันทำได้เพียงหลับตาลงพูดเสียงอู้อี้ๆ เพราะคับแน่นไปด้วยท่อนเอ็นอวบใหญ่ที่กระแทกเข้าออกปากของฉันอย่างไร้ความปราณี
พรวบ ๆ เตชินกดหน้าของฉันลง และกระแทกเอวใส่ปากของฉัน ถี่ๆและแรงขึ้นๆ
" อื้อ... อ่าๆ " เตชินยังคงกระแทกใส่ปากของฉันไม่ยอมหยุด
" เอ อิน ออ อักๆ " ฉันพยายามจะดันตัวของเขาออก เพราะฉันกระอักกระอ่วนจนแทบจะอ้วก
เตชินกดหัวของฉันขึ้นลงๆอยู่กับ ท่อนเอ็นของเขา จนแทบจะสำลัก
ฉันเริ่มหายใจไม่ออก และฉันพยายามจะผงกหัวขึ้น เขาก็กดลงไปอยู่ดี
" โอ้ว.เสียวฉิบ เชี้ย เอ้ย " พรวบๆ เตชินยกสะโพกขึ้นและถาโถมกระแทกใส่ปากของฉัน อย่างแรง ริมฝีปากระบมจนชา...
" อ่า!!! " เขาครางสนั่น ก่อนจะปล่อยน้ำคาวสวาทนั้นใส่ปากของฉัน
พรวด... และเตชินก็ดึงมันออกจนสุดลำ..
" แค่กๆ " ฉันทั้งไอ ทั้งสำลัก แสบคอจนแทบพูดไม่ออก ทำได้เพียงพยายามหายใจอย่างเจ็บๆ
" ทำอย่างกับไม่เคย มาก่อน อมกี่***
_วยแล้วแพท" เตชินหัวเราะในลำคอ เขาเชิดปากคางของฉันขึ้นและมองฉันอย่างดูถูก
" แค่กๆ ๆ"
ฉันลูบลำคออย่างเจ็บๆ มันเจ็บจนไม่อยากจะพูดอะไรออกมา ฉันขยับออกห่างเตชิน ทั้งที่ตัวสั่นๆ
ฉันเอามือเช็ดริมฝีปากเบาๆ เพื่อเช็ดคราบน้ำคาวสกปรกนั้น กลิ่นและรสชาติมันติดอยู่ที่ปลายลิ้นของฉัน..น้ำตาไหลออกมาช้าๆ ทั้งที่ฉันพยายามจะฝืน ฉันพยายามจะไม่พูด ไม่แสดงสีหน้าอะไร ทั้งที่ฉันกลัว กลัวเขาจนไม่กล้าจะเข้าใกล้
"ชดใช้ให้ทิวาซะ!!! " เตชินขยับเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะสอดมือเข้ามาใต้ชุดกระโปรงของฉันโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว และบีบขยำใจกลางความเป็นหญิงของฉัน โดยมีเพียงเพ็นตี้ตัวเล็กปกปิดเอาไว้เพียงบางๆ
" ฮึก...เจ็บ " ฉันพูดขึ้นและพยายามจะจับข้อมือของเตชินออก แต่เขากับยังบีบเค้นและขยำจุดสงวนแรงขึ้นไปอีก กดนิ้วกลางเข้าไปในร่องนั้น ทั้งที่มันมีกางเกงในรั้งเอาไว้อยู่ เตชินบีบขยำกดนิ้วกลางเข้าไปแบบรุนแรงและป่าเถื่อนที่สุด
" ถ้าทิวาอยู่เขาไม่มีทางทำกับฉันแบบนี้ ทิวาไม่เคยทำร้ายฉัน " ฉันพูดออกไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ทั้งที่ร่างกายมันเจ็บปวดเหลือเกิน
เตชินชะงักไปทันทีที่ฉันอ้างถึงน้องชายผู้ล่วงลับของเขา และตวัดสายตามองฉันอย่างดุดัน เขาจับเขาที่ท้ายทอยของฉัน และดึงเข้ามาประจันหน้ากับเขา
"งั้นก็แหกตาดูดีๆสิ ว่าฉันใช่ทิวาไหม ? " เตชินกระแทกเสียงใส่หน้าของฉัน
ผลั่ก!!! เขาผลักฉันไปชิดกับประตูรถ อย่างแรงแผ่นหลังของฉันฟาดเข้ากับ ที่เปิดประตูรถและขอบหน้าต่างแบบเต็มแรง
ตุ๊บ....!!
มันจุกมากๆแม้ฉันพยายามจะหลับตาข่มความเจ็บปวดเอาไว้ มันจุกจนชาๆ ไปทั้งแผ่นหลัง เตชินก็โน้มตัวเข้ามาคร่อมฉันเอาไว้ทันที ใบหน้าของเราอยู่หน้ากันแค่เอื้อม เตชินถลกกระโปรงของฉันขึ้น ก่อนจะฉีกกางเกงในอย่างแรงจนมันขาดออกเป็นสองชิ้น บาดเนื้อโคนขาจนเป็นรอยแดงๆ
" เตชิน หยุดนะ " ฉันพยายามจะดันตัวของเตชินออกไป
" ถือซะว่าฉันทำแทนไอ้ทิวาก็แล้วกัน เพราะต่อไปนี้ฉันจะทำให้เธอเจ็บ เหมือนที่ทิวามันเคยเจ็บ !! "เตชินสอดนิ้วกลางเข้าไปอย่างฝืดๆ เพราะว่าไม่มีน้ำหล่อลื่นใดๆชะโลมกลีบกุหลาบที่แห้งสนิท
เตชินสอดนิ้วเข้าออกอย่างเร็วและแรง
" เอามือออกไป " ฉันทั้งดึง ทั้งจิกมือหนาๆของเตชิน จนห้อเลือดและมีแผลจางๆ แต่เขากลับไปสะทกสะท้าน หรือเจ็บอะไรจริงๆ
ครืด... ครืด.....เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสูทของเตชินสั่นๆ ทำให้เขายอมหยุด
เตชินใช้มืออีกข้างรับโทรศัพท์ ก่อนจะถอดมือออกจากร่องสวาทของฉัน และ
" ฮื้อ..." เขากดนิ้วยาวๆนั้นเข้าปากของฉันทันที และบังคับให้ฉันกินน้ำใสขุ่นๆของตัวจากปลายนิ้วมือของเขา เขามองและแสยะยิ้มชั่วๆออกมา
เตชินก้มมองโทรศัพท์ตัวเอง และเหล่มองฉันเล็กน้อย ฉันก็รีบดึงกระโปรงลงทันที และขยับตัวออกห่างจากเขา...
แกร๊ก ๆ ฉันพยายามจะกระชากประตูรถให้เปิดออก แต่ดึงกี่ทีมันก็ไม่เปิดให้
ฟุบ!!! เขารวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ ด้วยมือหนาๆเพียงมือเดียว ฉันก็ยังคงดิ้นๆ แต่ไม่คิดจะร้องโวยวาย เพราะมันไร้ประโยชน์
" แค่ฉันโทรครั้งเดียว ลูกน้องฉันจะยิงพี่ชายเธอทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ " เตชินบีบข้อมือเอาไว้แน่น และเอาไปวางบนตักของเขา
" ฮัลโหล.. " เขากดรับโทรศัพท์ด้วยเสียงปกติ
" อื้ม... ฉันถึงไทยแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม ? " เตชินถามปลายสายด้วยน้ำเสียงเข้มๆ
" อีก สิบ นาทีเอาเรือมาจอดรอไว้ก็แล้วกัน " เตชินกดว่างสายทันทีที่พูดจบ และปล่อยมือของฉันให้เป็นอิสระ
เขากดโทรศัพท์เล่นไป นั่งไขว่ห้างไป เหมือนว่าฉันไม่มีตัวตน เป็นอากาศธาตุ ซึ่งมันคงดีถ้าเขาจะทำแบบนี้ไปได้ตลอด
ตลอดทางไม่มีการพูดคุยใดๆ จนรถสีดำสุดหรูแล่นมาสุดปลายทางที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง
เตชินเปิดประตูลงจากรถทันทีที่รถจอดสนิท
"ลงมา " เตชินกระแทกเสียงสั่งฉัน
ตรงท่าเรือมีเรือยอร์ชลำหนึ่งจอดรออยู่แล้ว
" สวัสดีครับ คุณเตชิน " ชายชุดดำเดินลงมาต้อนรับเตชิน แทบจะโค้งหัวติดพื้น
" อื้ม " เตชินพูดขึ้น ก่อนจะออกแรงกระชากข้อมือของฉันให้เดินตามเขาไป
แม้จะมีเสียงคลื่น กลิ่นไอจากน้ำทะเล แต่มันไม่ชวนทำให้ฉันผ่อนคลายเลยสักนิด
เตชินเดินถือแก้วเหล้าสีเข้มๆมานั่งลงข้างฉัน ก่อนจะกระดกดื่มเหมือนมันเป็นน้ำเปล่า
"การที่เราปฏิเสธคนที่เราไม่ได้รัก มันผิดขนาดนั้นเลยเหรอ " ฉันถามเขานิ่งๆ
"มันยุติธรรมสำหรับฉันแล้วเหรอ " ฉันถามขึ้นเบาๆ
" มันไม่มีอะไรยุติธรรมบนโลกใบนี้หรอก? และฉันก็ไม่ใช่ศาลตัดสินคดีความ เพราะฉันก็คือเจ้าทุกข์ที่กำลังทวงหาความยุติธรรม ให้ครอบครัวของฉันเหมือนกัน"เตชินหยุดดื่ม และตวัดสายตามองมาทางฉัน ก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ
" ไอ้ทิวากลับมาที่นี่ และเก็บตัวเงียบ จากผู้ชายที่ร่าเริง กลายเป็นคนซึมเศร้า "เตชินกำมือเอาไว้แน่น
" เห็นหน้าผาตรงนั้นไหม "เตชินชี้ไปทางหน้าผาสูง ที่เรือเรากำลังจะเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆ
" สามปีก่อน ทิวามันกระโดดลงมาฆ่าตัวตายที่ตรงนั้น " เตชินมองที่หน้าผานั้นด้วยสายตาที่เจ็บปวด ก่อนจะบีบแก้วไวน์ในมือจนมันแตกละเอียด
เพล้ง... และเขาก็ปล่อยแก้วใบนั้นทิ้งลงพื้น ส่วนฉันได้แต่ยืนนิ่งๆ
" ถึงเกาะแล้วครับนาย " เสียงคนขับเรือพูดขึ้นทันทีที่เรือเข้าเทียบท่า คนขับก็รีบจอดเรือและโดดลงไป เพื่อยืนรอรับเตชินอย่างเกรงกลัว
@ เกาะใต้ตะวัน (เกาะส่วนตัวของครอบครัวเตชินและทิวา )
มีคนงานมารอรับเตชิน ทั้งคนงานผู้หญิงและผู้ชาย
ทุกคนมองมาทางฉันด้วยสายตาแปลกๆ
"เห็นว่ามีคนงาน... ฆ่าตัวตายเมื่อวานนี้ " เตชินถามป้าคนหนึ่งที่น่าจะเป็นหัวหน้าคนงานผู้หญิง
" เออ...ใช่ค่ะคุณเต รอยเลือดที่อ่างยังเช็ดไม่ออกเลยนะคะ " ป้าแกตอบหงอยๆ
" ยังไม่ต้องทำความสะอาดหรอก ผู้หญิงคนนั้นเค้าจะเข้าไปอยู่ห้องนั้นแทนคนที่เพิ่งตายไปเมื่อวานเอง " เตชินเหล่มามองทางฉัน แสยะยิ้มชั่วๆก่อนจะสวมแว่นกันแดดและเดินออกไปทันที
" แต่คุณเตคะๆ"ป้าแกทำหน้าลำบากใจ และหันมามองทางฉันอย่างสับสน
- Writer
