กากีป้ายแดง

ทางที่ไม่อยากเดิน(จบ)

ทันทีที่รถจอดหน้าบ้านสุภาที่ไม่ได้ไปรับเพียงออออกจากโรงพยาบาลด้วยเพราะพีรวัสห้ามไว้ไม่อยากให้ป้าเหนื่อยก็เดินออกมารับถึงรถพร้อมถือโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตนเองติดมือมาด้วยเหมือนกำลังสนทนาค้างอยู่ เมื่อเพียงออเปิดประตูรถนางก็ส่งให้ทันที

“พี่พงศ์เขาห่วงเรามาก คุยกับเขาหน่อย”

“ค่ะ” เพียงออรับมาด้วยความยินดีทว่าพีรวัสกลับมองค้อน ก่อนก้าวลงจากรถแล้วปิดประตูโครมใหญ่ไม่สนใจสายตาตำหนิของสุภา ชายหนุ่มเปิดประตูตอนหลังหยิบของส่วนตัวออกจากรถแล้วปิดดังๆ อีกครั้งจนสุภาต้องเอ็ด

“เดี๋ยวเถอะพาลใหญ่แล้วนะตาพี” สุภาหันไปดุแต่พีรวัสก็ไม่สนใจเดินเข้าบ้านหน้าตาเฉยจนคนดุต้องส่ายหน้าพร้อมยิ้มระอาเมื่อเพียงออหันมาสบตาพลางสนทนากับพีรพงศ์สุภาจึงเดินตามพีรวัสไป

“เพี้ยงเพิ่งถึงบ้านค่ะพี่พงศ์ ไม่มีไข้หมอเลยให้กลับบ้านได้แต่ก็แบกยากลับมากินอีกถุงเบิ้อเริ่มเลย” หล่อนหัวเราะแหะๆ พลางก้าวลงจากรถแล้วปิดประตูอย่างเบามือ

“ต้องกินยาให้ครบละ หมอไม่น่าให้ออกมาเร็วเลยน่าจะนอนดูอาการอีกสักวันสองวัน”น้ำเสียงมีความห่วงใยและเป็นเช่นนี้เสมอมาจนเพียงออซาบซึ้งใจ นอกจากสุภาก็มีพีรพงศ์คนนี้ที่แสดงออกว่ารักและห่วงใยตนอย่างเปิดเผย ส่วนสองคนพี่น้องนั้นมองไม่ออกว่าห่วงใยบ้างไหมแต่ที่แน่ๆ รังเกียจชัดเจน

“เพี้ยงไม่ใช่คนกินยายากซะหน่อย รับรองกินครบตามหมอสั่งแน่ค่ะพี่พงศ์” หล่อนหยุดพูดเพื่อกลืนน้ำลายแล้วพูดต่อ

“ขอบคุณพี่พงศ์นะคะที่ช่วยโทรบอกคุณท่านให้เพี้ยง ไม่อย่างนั้นเพี้ยงคงนอนหนาวอยู่ในห้องนั้นทั้งคืนแน่”

“พี่โทรนะแต่ติดต่อใครไม่ได้ นายพีมันไปเจอเพี้ยงเองไม่เกี่ยวกับพี่หรอก”

“อ้าว!” มิน่าละตอนถามพีรวัสจึงได้เกรี้ยวกราดใส่ เพราะเขาหาหล่อนเจอเองโดยไม่เกี่ยวกับพีรพงศ์นี่เอง เพียงออลอบถอนหายใจไม่ให้ปลายสายได้ยินก่อนพูด

“แต่ยังไงเพี้ยงก็ต้องขอบคุณพี่พงศ์มากๆ รู้ไหมเพี้ยงฝันว่าพี่พงศ์มาหากอดให้เพี้ยงหายหนาวด้วยค่ะ ตอนนั้นเพี้ยงรู้สึกอบอุ่นจนหายไข้เลยนะคะ กอดพี่พงศ์นี่วิเศษจริงๆ” ตามด้วยเสียงหัวเราะสดใส

“ขนาดนั้นเลยหรือ แต่อย่าไปเล่าให้ใครฟังเข้าละ เขาจะหมั่นไส้เอาอีก”

“แหมพี่พงศ์พูดเหมือนไม่รู้ว่าเพี้ยงถูกหมั่นไส้มามากแค่ไหนแล้ว จะเพิ่มอีกนิดหน่อยก็ไม่ระคายผิวแล้วค่ะ เพี้ยงสตรอง”

“ทำเป็นพูดไป ยังไงคนที่บ้านก็คือครอบครัวของเพี้ยงนะ เพี้ยงเป็นเด็กต้องปรับตัวเข้าหาผู้ใหญ่ พวกเขาจะได้เอ็นดูเพี้ยงไปนานๆ รู้ไหม”

“รู้ค่ะ แล้วรู้ด้วยว่าพี่พงศ์หวังดีกับเพี้ยง จริงใจกับเพี้ยง เพี้ยงจะไม่ทำให้พี่พงศ์ผิดหวังในตัวเพี้ยง เพี้ยงจะรักษาครอบครัวของเพี้ยงเอาไว้ให้ได้” หล่อนพูดจริงจังแล้วอดมองตามสุภากับพีรวัสที่ต่างเดินเข้าบ้านไปแล้วไม่ได้ โดยเฉพาะพีรวัสผู้ชายที่หล่อนรักและสถานะความสัมพันธ์ได้เปลี่ยนไปแล้วแต่ในเมื่อรักเขาไปแล้วจะให้ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ คงไม่มีทาง

เพี้ยงสัญญาจะรั้งคุณไว้ให้ได้ จะกลับไปเป็นเมียถูกต้องตามกฎหมายของคุณอีกครั้ง

“กระแดะ!” คำค่อนว่าที่ดังขึ้นทำเพียงออสะดุ้งแล้วเหลียวไปมอง พีรดายืนใกล้และจ้องตาเขียวจนหล่อนต้องถอยหลังสองสามก้าว

“เสียงใครว่า ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นรดาใช่ไหม” พีรพงศ์ส่งเสียงถาม

“ค่ะ” หล่อนไม่จำเป็นต้องปกปิดเพราะต่างรู้กันดีว่าทำไมพีรดาจึงไม่ชอบตนรวมถึงพีรพงศ์ก็รู้ดี แค่เขายังไม่รู้สาเหตุที่ทำให้หล่อนตากฝนจนป่วยครั้งนี้เท่านั้น

“ยังไงรดาก็เป็นพี่เป็นครอบครัวเพี้ยง อะไรที่ยอมได้ก็ยอมไปนะ แต่ถ้ารดารังแกมากเกินไปก็บอกป้าสุภา อย่าตอบโต้เอง ยังไงเราก็อายุน้อยกว่าจะถูกมองว่าเป็นเด็กก้าวร้าว”

“ค่ะพี่พงศ์ เพี้ยงเชื่อฟังพี่พงศ์เพี้ยงเป็นเด็กดีค่ะ พี่พงศ์ไม่ต้องกังวลนะคะ”

“ขอบใจมากจ้า ทำเพื่อตัวเราเองนะเพี้ยง เอาละไปพักผ่อนเถอะถึงกลับบ้านแล้วก็ต้องพักผ่อนให้เยอะๆ ยังไม่ต้องไปทำงานหรอกนะ”

“อันนี้แล้วแต่นายจ้างเพี้ยงนะคะว่าจะให้ลางานกี่วัน” หล่อนพูดแล้วหัวเราะคิกเพราะพีรพงศ์ก็หัวเราะด้วย ก่อนบอกลาแล้วตัดสายไป

“กระแดะ ทั้งที่มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วยังหัวร่อต่อกระซิกกับผู้ชายไปทั่ว ถามจริงๆ เถอะทำไมถึงชอบแย่งผู้ชายของฉันนัก” พีรดาเดินเข้ามาคุกคามพร้อมเงื้อมือจะตบหน้าแต่เพียงออไม่ยอมเป็นเป้านิ่ง หล่อนยกแขนขึ้นกันได้อย่างเฉียดฉิว คงเพราะร่างกายเพิ่งฟื้นไข้จึงเชื่องช้าไปบ้าง

“พี่รดา” เสียงพีรวัสร้องดังมาแต่ไกล ก่อนวิ่งมาดึงมือเพียงออ

“ไปกินข้าวหิวแล้ว”

“คุณพี พี่สาวคุณจะตบฉันนะ” เพียงอออดพูดไม่ได้จริงๆ

“ก็เราไปยั่วอะไรพี่รดาละถึงจะถูกตบนะ ขอโทษซะจะได้จบๆ” เขาว่าแล้วปล่อยมือเพื่อให้เพียงออไหว้พีรดา แต่เพียงออไม่ทำทั้งยังมองเขาอย่างผิดหวังและงวยงง พีรวัสเอาตรรกะอะไรมาคิดแล้วตัดสินให้ทำอย่างที่พูด

“มองหน้าทำไมบอกให้ขอโทษพี่รดาไง”

“ขอโทษทำไมฉันไม่ได้ทำอะไรผิด พี่รดาคุกคามฉันก่อนนะ”

“เถียงอีก เดี๋ยวปั๊ด” พีรวัสเงื้อมือเหมือนจะตบ เพียงออรีบเชิดหน้าทันทีหาได้เกรงกลัวแต่อย่างใดเพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่เคยทำจริงๆ นอกจากเขกศีรษะเหมือนตอนเป็นเด็ก

“อะไรกันตาพี” สุภาตวาดมาแต่ไกล

“รดาจะไปทำงานไม่ใช่หรือรีบไปสิ” ไล่หลานสาวก่อน แล้วหันมามองตำหนิหลานชาย

“อะไรเผลอเป็นลงไม้ลงมือ ป้าสอนให้พวกแกเป็นอันธพาลหรือยังไง”

“ไม่มีอะไรค่ะคุณท่าน คุณพีไม่เคยทำร้ายเพี้ยงแค่หยอกเล่นเท่านั้น โอ๊ย!” พูดจบก็ร้องลั่นเพราะพีรวัสเขกศีรษะดังโป๊ก

“คนอย่างฉันไม่เคยเล่นๆ กับใครยายหมาเน่า”

“เอาเข้าไปสิ รังแกน้องจนได้ ตั้งแต่เล็กจนโตจนตอนนี้น้องแต่งเป็นเมียเราแล้วยังชอบรังแกไม่เลิกนะตาพี” สุภาว่าน้ำเสียงเอ็นดู พลางดึงเพียงออมาโอบแล้วลูบศีรษะให้ คำว่าเมียที่ออกจากปากสุภาสะดุดใจสองดวงอย่างจัง สองคนลอบมองหน้ากันแล้วรีบเมินหนี ก่อนพีรวัสจะหันกลับแล้วเดินเข้าบ้าน สุภาจึงพาเพียงออเดินตามเข้าไป