บูรพาพาหญิงสาวเพียงคนเดียวที่เขาพาเข้าบ้าน เดินเข้าไปยังด้านในของตัวบ้าน เขาไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกไปนับตั้งแต่ลีลาเอ่ยคำนั้น แต่ก็ยอมรับ ว่าเขาเก็บเอาคำพูดของเธอมาใส่ใจทุกคำ
"สวัสดีค่ะ"
เสียงหวานเอ่ยทักทายประมุขใหญ่พร้อมกับยกมือไหว้ เมื่อพบบิดาของบูรพานั่งคอยที่โต๊ะอาหาร ท่านรับไหว้ และส่งยิ้มจางๆกลับมาให้ เฉกเช่นการเชื้อเชิญให้เธอนั่งร่วมโต๊ะอาหารเดียวกัน
"เชิญนั่งเลยหนู"
คำพูดนั้น พลอยทำให้คนฟังชะงักไปนิด หากแต่เธอก็ยอมนั่งบนโต๊ะอาหารแต่โดยดี
"ลุงเรียกหนูแบบเดิมได้ใช่ไหม"
ดวงตาสวยวูบไหว เธอเหลือบตาไปมองบูรพาเพียงนิด เห็นเขากำลังมองมาเช่นกัน ไม่ทราบเหมือนกันว่าเธอควรรู้สึกแบบไหน เมื่อการกระทำของผู้ใหญ่บ้านนี้ ทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวเมื่อตอนนั้น เมื่อตอนสามปีที่แล้ว บิดาของบูรพาเอ็นดูเธอมาโดยตลอด เช่นเดียวกับเธอ ที่ให้ความเคารพท่านเช่นเดียวกัน
"เรียกแบบไหนก็ได้ค่ะ ลีแล้วแต่คุณลุงสะด
