"เดี๋ยวก่อนสิลี คุยกันดีๆก่อนได้ไหม ผมมีเรื่องต้องอธิบาย"
บูรพาเข้ารั้งแขนอีกคนเอาไว้ ความเมินเฉย ไม่โวยวาย ความที่เธอนิ่งเกินไป ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาสักนิดเลย
"เรื่องบ้าน ผมจัดการให้คุณแล้ว คนของผมกำลังจัดการตรวจสอบหนี้สินกับทางธนาคาร ผมมั่นใจ ว่าจะได้โฉนดบ้านมาให้คุณเร็วๆนี้"
"..."
"อย่านิ่งแบบนี้ได้ไหมลี พูดอะไรออกมาสักอย่างได้ไหม"
บูรพาประกบจับมือบางแน่น อย่างกับกลัวว่ามันจะหลุดออกจากมือของเขาไป
"ที่นายทำทุกอย่าง เพราะฉันเป็นของนายคืนนั้นน่ะเหรอ?"
ครู่หนึ่งที่บูรพานิ่งไป ตาคมวูบไหว เมื่อเห็นธารใสๆของอีกคนที่ไหลออกมา
"ใช่ ที่ผมทำทุกอย่าง เพราะคุณเป็นของผม"
"เหอะ..!"
ลีลาเปล่งเสียงหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา มือบางบิดมือของตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุม พร้อมกับปิดหน้าตัวเองร้องไห้ เธอเมินหน้าหลบออกไปอีกทาง พยายามสกัดกั้นอารมณ์หลายๆอย่าง ไม่ว่าจะทั้งเรื่องของบิดา เรื่องบ้าน
