"ผมไม่เข้าใจคุณเลยนะลี ผมไม่เข้าใจคุณเลยสักนิด ว่าคุณจะเก็บเรื่องเล็กแค่นี้มาใส่ใจทำไม ในเมื่อผมก็บอกคุณแล้ว ว่าผมลงโทษเด็กคนนั้นไปแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องเก็บเรื่องเล็กแค่นั้นมารกสมองด้วยซ้ำ"
ลีลาปรายตาไปมองบูรพาอีกครั้ง พลางยกยิ้มเยาะออกมา
"ก็ขนาดว่าเรื่องมันเล็กแค่นั้น นายยังไม่สามารถจัดการให้ฉันได้ ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วเหมือนกัน"
"ลี.."
"พอเถอะบูม ฉันปวดหัวเกินกว่าจะพูดอะไรกับนายแล้ว หยุดแค่นี้เถอะ ฉันขอร้อง ฉันเหนื่อยกับเรื่องงี่เง่านี่เต็มทนแล้ว"
ดวงตาที่แดงก่ำ แต่ว่าจริงจัง ทำให้บูรพาชะงักไป วันนี้เขายุ่งกับงานทั้งวัน ได้รับโทรศัพท์จากท่านเลิศศักดิ์ ว่าเมื่อเช้าลีลาคุยอะไรกับท่านบ้าง และที่มากกว่านั้น เธอเลือกสานสัมพันธ์กับผู้ชายที่มารดาเคยหาให้คนนั้น โดยไม่แคร์สักนิด ว่าสถานะระหว่างเธอและเขาตอนนี้ เราเป็นอะไรกัน
"ฉันบอกว่าอย่ายุ่งกับฉันไง นายพูดรู้เรื่องไหม"
เสียงหวานร้
