“เฮ้อ...พี่อยากกลับบ้านแล้ว เธอช่วยนึกให้ออกทีเถอะว่าเพชรอยู่ที่ไหน”
“ฉันไม่มีหรอก เพชรอะไรล่ะ ฉันก็แค่เออออไปตามเลฟเท่านั้น ฉันกลัวว่าถ้ายังยืนยันว่าไม่มีเพชร เขาจะฆ่าฉันน่ะสิ”
คนเป็นน้องแก้ต่างรัวๆ แต่คนเป็นพี่ส่ายหัวให้
“ยัยขวัญ...เธออย่ามาหลอกพี่นะ”
“หลอกอะไรล่ะ ฉันไม่มีจริงๆ น่ะพี่” พาขวัญยืนยันเสียงแน่นหนัก บีบน้ำตาจนมันคลอในสองเบ้า
“เออๆ ไม่มีก็ไม่มี เดี๋ยวพี่จะหาทางอื่นก็แล้วกัน”
“ทางไหนล่ะ”
“ทำให้เขารักพี่ละมั้ง อย่างน้อยก็การันตีได้ว่าเขาจะไม่ฆ่าพี่ทิ้ง”
“ง่ายกว่าหาเพชรเยอะ เขาก็แค่ผู้ชายธรรมดา”
“ไม่จริงหรอก การจะทำให้คนไม่มีหัวใจมารักเรา มันยากยิ่งกว่างมเพชรในปุยหิมะข้างนอกนั่นซะอีก”
“งั้นพี่ก็ต้องพยายาม ไม่งั้นเราไม่ได้ออกไปจากที่นี่แน่”
“รู้น่า เธอเถอะ”
“อะไรอีกล่ะ”
“ถ้ามีทางไหนที่จะออกไปจากเกาะนี้ได้ เธอต้องบอกพี่นะ ต้องพาพี่ไปด้วยนะ เราต้องไว้ใจกัน”
“ได้สิ ฉัน
