“แล้วไป ถ้าเลือกได้อย่าขึ้นเตียงเลฟเชียว เขาไม่มีหัวใจ เขารักใครไม่เป็นหรอก ไม่เหมือนผม ผมรักทุกคน โดยเฉพาะคนน่ารักอย่างคุณไงชาช่า”
อเล็กเซย์ป้อคำหวาน เอื้อมมือข้ามโต๊ะไปเช็ดขุยขนมปังที่ติดอยู่มุมปากของชาช่า เจ้าตัวก็นั่งตัวแข็งอยู่เสี้ยววินาที น่ารักจริง
“คุณหายไปไหนมาคะ”
“เที่ยวเล่นไปเรื่อย หิมะตกหนัก เล่นสกีสนุกดี ไปลองเล่นไหมล่ะ”
เธอส่ายหน้าพรืด “ฉันเล่นไม่เป็น”
“ไปขับสโนว์โมบิลเล่นก็ได้”
เธอทำหน้างงอีกรอบ
“รถไง เหมือนมอเตอร์ไซค์ แต่มีล้อแล้วก็ช่วงล่างน่ะ เหมือนเอาสกีมาแปะไว้ อธิบายไม่ถูกแฮะ เอาง่ายๆ ว่ามันเป็นรถที่เอาไว้ขับฝ่าหิมะ สนุกดีนะ”
“จริงเหรอ แต่ว่า...เลฟคงไม่อยากให้ฉันไปไหน”
“ไร้สาระน่า เขาไม่รู้นี่นา เราแอบไปแบบไม่ให้ใครเห็นก็ได้”
“การ์ดออกเต็มบ้าน” เธอชี้ออกไปนอกหน้าต่าง บอดี้การ์ดของที่นี่ผลัดกันเฝ้าทั้งวันทั้งคืน
“เถอะน่า มีทางออกไปก็แล้วกัน ไม่งั้นผมจะหนีเที่ย
