เกือบใกล้จะค่ำ ที่ธาริดายินยอมขึ้นเรือน เธอเหนียวเหนอะหนะเนื้อตัวไปหมดจึงอาบน้ำชำระกายและเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ คุณสาทินจึงเห็น
“มาแล้วเรอะ” เธอยกมือไหว้คุณสาทินอีกครั้ง
“มาก็ดีแล้ว เดี๋ยวพี่เขาก็มาที่นี่ ให้มารอเราอย่างเดียวคงไม่ไหวหรอกนะ เขามาแล้วหนหนึ่งแต่ไม่เจอ ฉันก็เลยบอกว่าไปเลี้ยงควาย” คุณสาทินพูดเสียงดังฟังชัดและพูดเหมือนกับว่าเป็นคำปกติ แต่สำหรับธาริดาเหมือนคำดูถูกอย่างมาก เพราะกดเธอให้ต่ำลง
คำว่า เดี๋ยวเขา ก็มาที่นี่ ทำให้ ธาริดาใจเต้นแรง และประหวั่น เธอไม่ได้อยากพบเจอเขา แต่เป็นเพราะเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ การที่ผู้ใหญ่ผูกพันเธอกับเขาไว้ด้วยการแต่งงาน แต่ว่า มันไม่ใช่การแต่งงานธรรมดาหรอกเป็นการแต่งงานเพื่อล้างหนี้ โดยตัวเธอต้องทำตัวเหมือนขี้ข้ารับใช้ เพราะว่ามันไม่ได้แตกต่างจากทาส แม้ว่าจะดีกว่าทาสหน่อย เธอไม่ยอมปริปากแม้จะได้ยินคำแล้วก็ตาม คุณสาทินเงยหน้าขึ้นมองความใจแข็ง
