ปมรักของนายมาเฟีย

ปัจจุบัน

หลายวันต่อมา ~~

หลายวันที่ผ่านมาแพททริคเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่คนเดียวในห้องทำงาน ตั้งแต่รู้ความจริงเกี่ยวกับผู้หญิงข้างกายซึ่งเขายกหัวใจทั้งดวงให้เธอเป็นผู้ครอบครอง ทว่ากลับถูกเธอหักหลังจนไม่เหลือสิ้นดี ทั้งมีชู้ สร้างเรื่องโกหกว่าพ่อแม่ป่วยบ้างแหละ มีหนี้สินติดตัวเกือบหลายสิบล้านบ้างล่ะ ซึ่งเธอทำงานที่ผับดังแห่งหนึ่งในเมืองหลวงของประเทศดูไบ และ ที่เลวร้ายไปกว่านั้น เธอเป็นคนของฟาโรห์ศัตรูคู่แค้นของเขา ที่ส่งเข้ามาล้วงเอาข้อมูลทางธุรกิจเพื่อรอวันยึดอำนาจ มิหนำซ้ำเธอยังสร้างสถานการณ์ให้ตัวเธอโดนทำร้าย จนเขาต้องรีบช่วยเหลือ และหลังจากนั้นเธอก็เข้ามาเปลี่ยนอะไรหลาย ๆ อย่างในชีวิต ทั้งดูแลเอาใจใส่ อ่อนโยน แสนดี เป็นผู้หญิงใสซื่อคนเดียว ที่สามารถทำให้เขาหลงใหลจนหัวปักหัวปำ งานการไม่สนใจคล้ายคนถูกทำเสน่ห์ หากผู้เป็นพ่อไม่เอะใจตามสืบ เขาคงเป็นไอ้โง่ให้เธอหัวเราะเยาะเช่นเดิม

@ โกดัง

ภายในรถยนต์ปกคลุมไปด้วยความเงียบสงัดที่น่าอึดอัดใจพิกล ช่างชวนให้อกสั่นขวัญแขวนเสียจริง ๆ “นายโอเคใช่ไหมครับ? “ไทม์ตัดสินใจอยู่นานก่อนจะเอ่ยถามเจ้านายหนุ่ม ที่เอ็นหลังพิงกับผนังเบาะ หลับตาด้วยท่าทางนิ่งเฉยตั้งแต่ออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ แม้ว่าจะถึงเป้าหมายแล้วก็ตาม

“..”ลมหายใจถูกระบายออกมาอย่างเชื่องช้า ขณะเปลือกตาปรือขึ้นมอง นัยน์ตาสีฟ้าสงบนิ่งจนคาดเดาอารมณ์ไม่ออก มือใหญ่ทั้งสองข้างประสานกันด้วยท่าทางน่าเกรงขาม “มึงไม่ต้องถามให้มากความ! “ ริมฝีปากหนาขยับตะคอกเสียงห้าว คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันพลันละวัน

มาเฟียหนุ่มในชุดสูทสีดำสาวเท้าเดินเข้ามาในโกดังร้างแห่งหนึ่งพร้อมกับลูกน้องคนสนิท เหล่าลูกน้องที่อยู่บริเวณนั้นต่างก้มหลังทำความเคารพผู้เป็นนาย “ผมสั่งให้คนของเราทรมานมันจนสลบไปแล้วครับ “ครั้นได้ฟังคำของลูกน้อง แพททริคจึงเร่งฝีเท้าไปข้างหน้าเร็วกว่าเดิม

“แพทมิลขอโทษนะแพทปล่อยมิลไปเถอะ “หญิงสาวสวยสง่า ผู้มีเอกลักษณ์กำลังอ้อนวอนขอร้องชายหนุ่มที่กำลังย่างกายเข้ามา ซึ่งตามใบหน้างามมีแต่รอยแผลฟกช้ำดำเขียว เนื่องจากถูกซ้อมอย่างหนัก รวมถึงร่างกายที่ถูกโซ่เหล็กมัดกับเสาปูนไว้อย่างแน่นหนา “แพทขามิลเจ็บ..อึก!..ปล่อยมิลได้ไหม?”

ดวงตาคู่คมยังจ้องมองเธอนิ่ง ๆ ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเจือนตายจนแทบกระอักเลือด ทว่าความเคียดแค้นเจ็บใจดันมีมากกว่าหลายเท่า ไฟโทสะพลุ่งพล่านไปถึงขั่วหัวใจ ให้เร่าร้อนเหมือนเปลวเพลิง เมื่อได้เห็นหน้าหญิงชั่วผู้นี้อีกครั้ง

“ไปเอาตัวไอ้นั่นมา”

“ครับนาย”

“แพทอย่าทำอะไรคินนะคะมิลขอร้อง “คำขอของเธอมันช่างน่าขันนัก “คิน! คิน! ตื่นสิคิน! “มิลเรียกชื่อคนรักด้วยความทรมานใจ ครั้นได้ห็นสภาพสะบักสะบอมหน้าตาปูดซ้ำรวมถึงร่างกายกำยำ

“สภาพผัวเธอดูดีไหม? “แพททริคเลิกคิ้วถามอย่างเย้ยหยัน ขณะมุมปากยกยิ้มทำทีไร้ความรู้สึก เขาต้องการทำให้เธอรู้สึกเจ็บอย่างที่เขาเจ็บอยู่ตอนนี้ หรือไม่อาจจะเจ็บปวดทรมานมากกว่าเธอเป็นร้อยเป็นพันเท่า

“แพทปล่อยเราสองคนไปเถอะนะ…อึก!..ที่มิลต้องหลอกคุณเพราะไอ้ฟาโรห์มันบังคับ”

“ตอแหล!!มึงมันก็อยากได้เงินและอำนาจของกูเหมือนกันนั่นแหละ! กูจะทำให้มึงกับผัวของมึงอยู่ด้วยกันไปชั่วนิรันดร์แบบนี้ไม่ดีอีกหรือไง? จัดการมันสองตัวซะ! “แพททริคหันกลับไปตวาดสั่งลูกน้อง ก่อนจะเอี่ยวหลังเดินไปทันที ตอนนี้หัวใจแกร่งทั้งอ่อนแอและปวดร้าวยากเกินจะทำใจ เพราะเธอคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาจะยอมถวายหัวให้ และ เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เขาเจ็บปวดมาก…ถึงมากที่สุดเช่นกัน

“แพท!…แพท!มิลขอโทษ!! ยะ..อย่ากรี๊ดดดด!!!!”

“…”

…….

3 ปีต่อมา ~~

(ประเทศดูไบ ปัจจุบัน)

คฤหาสน์ทอลสัน

รถยนต์หรูขับเคลื่อนเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ ทันทีที่เครื่องยนต์ดับสนิท การ์ดบริเวณหน้าบ้านจึงเดินเข้ามาเปิดประตูให้นายน้อยของบ้าน แพททริคก้าวขายาวลงจากรถ มือทั้งสองข้างพลางล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำในชุดสูทอย่างน่าเกรงขาม เหล่าลูกน้องต่างก้มหลังทำความเคารพเมื่อผู้เป็นนายเดินผ่าน

“แพทลูก “ณัฐนภารีบเดินเข้ามาสวมกอดลูกชายไว้ด้วยความคิดถึง เนื่องจากเธอไม่ค่อยได้เจอลูกชายบ่อยนัก เพราะว่าส่วนใหญ่แพททริคจะอยู่ที่ประเทศไทยมากกว่าบ้านเกิด

“สวัสดีครับแม่”

“จ้ะ เราเข้าข้างในกันเถอะลูก”

“ครับ “สองแม่ลูกพากันเดินเข้ามาในห้องรับแขก ซึ่งมีทอลสันนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ด้วยท่าทางเคร่งขรึม

“สวัสดีครับพ่อ”

ทอลสันเพียงปรายตามองลูกชายเท่านั้น ก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ไว้ที่โต๊ะ “มาทำงานที่นี่ทั้งทีไม่ยอมมาเยี่ยมพ่อกับแม่ถ้าฉันไม่ให้คนไปตาม แกก็คงไม่มาสินะ!”

แพททริคไม่ได้ตอบโต้ผู้เป็นพ่อ เขาเพียงพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ อย่างเบื่อหน่าย ใบหน้าอันหล่อเหลายังคงนิ่งเฉยไร้อารมณ์

“คุณอย่าพูดอย่างนั้นกับลูกสิคะลูกคงงานยุ่งจริง ๆ”

“งานมันไม่ยุ่งหรอกคุณ ผมว่ามันติดผู้หญิงมากกว่าวัน ๆ เอาแต่คลุกอยู่กับผู้หญิง “ทอลสันโพล่งเสียงแข็ง เขารู้ความเคลื่อนไหวของลูกชายมาตลอด

“ถึงผมจะเป็นอย่างที่พ่อว่าแต่ผมก็ทำงาน!”

“หึ! อย่าให้พลาดท่าเหมือนสามปีก่อนก็แล้วกัน ติดผู้หญิงจนเกือบเสียงาน ถ้าฉันไม่ตามสืบเรื่องผู้หญิงคนนั้นป่านนี้แกพ่ายให้ศัตรูไปนานแล้ว!!”

พรึบ !

“พ่อหยุดพูดเรื่องนี้ได้ไหม!!! “แพททริคพรวดพราดลุกขึ้นตวาดลั่นด้วยความโมโห เจอหน้าผู้เป็นพ่อทีไรมักจะพูดเรื่องที่เขาไม่อยากจำ และ ต้องการลืมมันให้สนิทใจอย่างนี้ทุกที

“ใจเย็น ๆ ก่อนลูก”

“ผมขอโทษครับแม่..ผมขอตัว! “แพททริคทิ้งท้ายแค่นั้น ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที ใบหน้าคมคายฉายสีแดงซ่านเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดดาล ยามที่นึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ทีไรความต่ำต้อย และ ความน่าสมเพชที่ฝังใจมานาน เป็นสิ่งที่ไม่อาจขจัดออกไปได้ง่าย ๆ ผุดขึ้นมาในโซนความคิดทันที คล้ายกับถูกตอกย้ำให้จมดินจนหาทางออกไม่เจอ

ประเทศไทย

บริษัท Produce

“เป็นยังไงบ้างใบชางานเรียบร้อยดีไหม? “หัวหน้าฝ่าย Creattive เข้ามาถามไถ่เรื่องงาน

“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่วี พี่วีจะตรวจดูก่อนไหมคะ?”

“ค่ะ เดี๋ยวชาส่งให้พี่ในเมลเลยนะ”

“ค่ะ”

“ใบชา พี่วี ไปกินข้าวกันเถอะเที่ยงแล้ว “นุชเพื่อนร่วมงานเดินเข้ามาที่โต๊ะทำงานของใบชา ขณะเอ่ยชวนทั้งสองด้วยใบหน้าร่าเริง รวมถึงอาร์ตรุ่นพี่ก็กำลังเดินมาสมทบเช่นกัน

“จ้ะ “ใบชาตอบรับด้วยน้ำเสียงหวาน

“ตื่นเต้นอะ พรุ่งนี้ต้องไปนำเสนองานที่บริษัท SUN “นุชเอ่ยขึ้น ขณะกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่ในร้านแห่งหนึ่งที่ใกล้กับสถานที่ทำงาน

“ไม่เห็นต้องตื่นเต้นเลยนุช ไม่ใช่ที่แรกซะหน่อย “อาร์ตหนุ่มรุ่นพี่กล่าว

“ก็ประธานที่บริษัท SUN ไม่เหมือนประธานที่อื่นน่ะสิ”

“ยังไง? “ใบชาถาม เธอเองก็สงสัยว่าทำไมนุชถึงบอกว่าประธานบริษัท SUN ถึงแตกต่างจากที่อื่น

“ก็คุณแพททริคน่ะสิ ทั้งเรื่องมาก ใจร้อน แล้วก็เนี้ยบ สุด ๆ แถมยังเป็นเสือผู้หญิงอีก คือนุชมีเพื่อนที่ทำงานที่นั่นเล่าให้ฟังว่า ถ้าคุณแพททริคไม่ถูกใจงานของใครนะ ก็จะทิ้งลงถังขยะทันทีเลย ไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นด้วย ถึงจะหล่อมากก็เถอะ”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกยัยนุช”

“แต่เพื่อนนุชเล่าให้ฟังนะพี่วี เพื่อนนุชเองก็เคยโดน “นุชยืนยันเสียงหนักแน่น “ ยิ่งสวยมาก ๆ อย่างชานี่ต้องระวังเลยนะ”

“ชาไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้นอย่างที่นุชว่าซะหน่อย เราก็ทำตัวสบาย ๆ นี่แหละทำหน้าที่ของเราให้เต็มที่ก็พอถ้าเราไม่เล่นด้วยซะอย่าง ก็ไม่มีใครบังคับเราได้หรอกนะ”

“นั่นสิพี่เห็นด้วยกับชานะ “อาร์ตเห็นด้วยกับใบชา ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้เจ้าของประโยคเมื่อสักครู่

“ค่ะ..ค่ะ! “นุชเน้นเสียงหนักตอบอย่างประชดประชัน พลางตักอาหารเข้าปากด้วยใบหน้าบูดบึ้ง