ตอนที่ 9
1380 Words
คฤหาสน์ทรงสเปนขนาด 120 เอเคอร์ที่แทรกอยู่ในเงาแมกไม้สีเขียวขจีในเขตชานเมือง ที่คาร์โลส อะลอนโซ อิเกลเซียส ใช้จำนวนเงินหลายร้อยล้านในการเนรมิตให้มันวิจิตรงดงามเมื่อห้าปีก่อน กำลังต้อนรับการมาย้อนของกัญญิกาแขกที่เจ้าของคฤหาสน์หนุ่มไม่ได้รับเชิญ
“นี่ค่าโดยสารค่ะลุง...” ยื่นเงินค่ารถให้กับคนขับแท็กซี่ ก่อนที่จะก้าวลงจากรถ
กัญญิกาจ้องมองคฤหาสน์หลังใหญ่ไม่ต่างจากพระราชวังสีขาวที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่ในพื้นที่หลายร้อยไร่ด้วยความตื่นตะลึง รู้อยู่แล้วว่าคาร์โลสเป็นมหาเศรษฐีหมื่นล้าน แต่ไม่คิดว่าเขาจะมีคฤหาสน์ที่ไม่ต่างจากพระราชวังอยู่ในเมืองไทยด้วย
“คุณมาหาใครคะ...”
เสียงเรียกจากสาวใช้ที่เดินมาเปิดประตูรั้วหลังจากที่หล่อนกดกริ่งที่หน้าประตูรั้วไปสักพักดังขึ้น และมันก็ทำให้กัญญิกาตื่นจากความตะลึง
“เอ่อ... ฉันมาหาคุณคาร์โลส”
หญิงสาวตอบออกไปเสียงหนักแน่น แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อสตรีตรงหน้ามีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัดเจน
“มีอะไรหรือเปล่า... หรือว่าคุณคาร์โลสยังไม่กลับคะ...”
ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะถามกลับกัญญิกา
“คุณนัดไว้หรือเปล่า ปกติคุณคาร์โลสไม่พบคนแปลกหน้านะคะ...”
กัญญิกาเม้มปากแน่นจนมันเป็นเส้นตรง รู้สึกได้ถึงความเป็นคนที่ถูกริดรอนลงทีละน้อย หญิงสาวถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ตอบอย่างรักษามารยาทที่สุด
“ไม่ได้นัดค่ะ แต่อยากพบ... มีเรื่องด่วนมาก...”
“งั้นก็พบไม่ได้ค่ะ เชิญคุณกลับไปเถอะ...”
สาวใช้คนนั้นทำท่าจะหมุนตัวกลับเข้าไปในตัวบ้าน แต่กัญญิการีบหยุดไว้ด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเสียก่อน ไม่อยากจะคิดเลยว่าแม้แต่สาวใช้ก็ยังติดนิสัยเผด็จการของคาร์โลสมาด้วย
“แต่ฉันต้องการพบเขา... ไปเรียนเขาว่ากัญญิกา คุณานันท์มาขอพบ มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย...”
สาวใช้คนนั้นจ้องมองหล่อนตลอดทั้งตัว แต่ตัวศีรษะจรดปลายเท้า ด้วยสายตาเหยียดหยาม คล้ายกับกำลังยัดเยียดข้อกล่าวหาน่ารังเกียจอะไรสักข้อให้กับหล่อนอย่างนั้นแหละ
“จะชื่ออะไรก็ช่างเถอะค่ะ เพราะถึงยังไงคุณคาร์โลสก็ไม่เคยต้อนรับผู้หญิงที่บ้านของตัวเองอยู่แล้ว คุณกลับไปซะเถอะ ก่อนที่ฉันจะเรียกให้ ร.ป.ภ. มาลากคุณให้ออกไปจากหน้ารั้ว...”
กัญญิกาหน้าแดงก่ำ ผู้หญิงคนนี้คงจะคิดว่าหล่อนเป็นผู้หญิงที่มาตามตื้อเจ้านายของตัวเองอย่างแน่นอน บ้าที่สุด... หล่อนนี่นะจะมาตามตื้อผู้ชายเลือดเย็นคนนั้น
ฝันไปเถอะ! แม้คาร์โลสจะหล่อระเบิดเถิดเทิงแค่ไหนก็ตาม...
“เธออาจจะลำบากก็ได้นะ หากเขาต้องการพบฉันขึ้นมาจริงๆ... เอาล่ะ... ฉันไปก็ได้...”
แม้จะไม่เคยใช้เล่ห์เหลี่ยมมาก่อน แต่ครั้งนี้หญิงสาวจำเป็นต้องทำ เพราะหากไม่ทำ สิ่งที่แคลงใจอยู่ก็คงจะตามหลอกหลอนไปตลอด
หล่อนจะต้องรู้ให้ได้ว่าคาร์โลสเรียกบิดาไปพูดอะไร... และในเมื่อผู้ให้กำเนิดไม่ยอมปริปากบอก ดังนั้นคาร์โลสก็คือคนเดียวที่จะทำให้ความสงสัยของหล่อนกระจ่าง
กัญญิกาอาศัยจังหวะที่สาวใช้กำลังจะปิดประตู วิ่งแทรกตัวเข้าไป ร่างของสาวใช้กระเด็นลงไปกองกับพื้น ในขณะที่กัญญิกาวิ่งเข้าไปเกือบถึงลานหน้าคฤหาสน์แล้ว
“หยุดนะ...! ยืนเซ่อทำไม ตามไปเร็วสิ...”
ร.ป.ภ. รีบวิ่งตามผู้บุกรุกเข้าไปภายในคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว ตามคำสั่งของสาวใช้ แต่ก็ตามไม่ทันเพราะเจ้าหล่อนหายเข้าไปในตึกใหญ่อย่างไร้ร่องรอย
“ไม่เห็นแล้วครับ... ไม่รู้หายไปไหน...”
ร.ป.ภ. หนุ่มคนหนึ่งที่หอบแฮ๊กๆ หันไปคุยกับสาวใช้ที่วิ่งหน้าตาตื่นตามมา
“ต้องอยู่ในนี้แหละ เร็วเข้าช่วยกันหา หากคุณคาร์โลสรู้เข้าเป็นเรื่องแน่...”
ขณะที่สาวใช้และร.ป.ภ. ตั้งหน้าตั้งตาค้นหากัญญิกาอยู่ หญิงสาวก็วิ่งหนีขึ้นมายังชั้นสองของคฤหาสน์เรียบร้อยแล้ว และกำลังงงงวยกับห้องหับที่มีอยู่มากมาย
“แล้วหมอนั่นอยู่ห้องไหนกันล่ะ...”
หญิงสาวพึมพำเบาๆ กับตัวเอง ขณะเดินตรงไปเรื่อยๆ และก็มาสะดุดตากับห้องใหญ่ห้องหนึ่งที่หน้าห้องมีระเบียงที่ตกแต่งด้วยไม้ประดับหลากสีงดงาม
ร่างอรชรหยุดนิ่ง จ้องมองผ่านบานประตูไม้แกะสลักงดงามนั้นอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูนั้นเข้าไปทันที
กัญญิกาแทรกตัวผ่านเข้ามาด้วยความเงียบเชียบ ปิดประตูด้วยความแผ่วเบาและก็ไม่ลืมที่จะลงกลอนอย่างแน่นหนา ก่อนจะหันกลับมามองภายในห้อง
“แต่งห้องลึกลับจัง...”
หล่อนพึมพำกับตัวเองอีกครั้ง ขณะไล่สายตามองไปรอบๆ ห้องสีน้ำตาลด้วยความตื่นตาตื่นใจ ความโอ่อ่า หรูหราที่ถูกสร้างสรรค์มาอย่างประณีต มีระดับ เฟอนิเจอร์ทุกชิ้นล้วนแต่มีราคาแพงระยับ จนหญิงสาวนึกอยากเห็นหน้าเจ้าของห้องนี้ยิ่งนัก
หญิงสาวพร้อมตัวระบายยิ้มออกมาน้อยๆ ด้วยความชื่นชม ขณะที่สายตาจ้องนิ่งไปที่เตียงนอนขนาดใหญ่สีเดียวกับตัวห้องราวกับถูกมนต์สะกด ร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาแปลกประหลาดใจกัญญิกาอดแปลกใจตัวเองไม่ได้
“อยากนอนบนเตียงกับฉันหรือไง...”
เสียงกระด้างที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำเอากัญญิกาสะดุ้งโหยง รีบหันกลับไปมอง และก็ต้องหน้าซีดเผือดเมื่อรู้ว่าเป็นน้ำเสียงของใคร
“คุณคาร์โลส...”
“คงเป็นใครไปไม่ได้ ในเมื่อห้องนี้มันคือห้องนอนของฉัน...”
สาวน้อยขยับตัวถอยออกห่าง แก้มสองข้างที่ซีดเผือดอยู่เมื่อครู่นี้เปลี่ยนมาแดงก่ำ เมื่อได้เห็นสภาพของคาร์โลสเต็มสองตา
เส้นผมสีเข้มของเขายังชื้นอยู่ ขนหน้าอกสีเดียวกับผมที่ขึ้นรกเรื้อยบนแผงอกกว้างสีทองอร่ามนั้นยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ไม่น้อย หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อลอนกล้ามเนื้อไร้ที่ติของบุรุษตรงหน้าทำให้เลือดสาวเดือดพล่านอย่างน่าละอาย
“เอ่อ... คือฉัน...”
คาร์โลสมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันกลางลำตัวเพียงผืนเดียว แต่แค่นั้นมันช่วยปกปิดอะไรที่ใหญ่โตมโหฬารได้ที่ไหนกันล่ะ มันเด่นชัดท้าทายจนสาวน้อยต้องกัดฟันเมินหน้าหนี
“คุณ... คุณอาบน้ำอยู่หรือคะ...”
คาร์โลสหัวเราะร่วน เดินไล่ต้อนจนสาวน้อยชนเข้ากับผนังห้อง หมดทางหนี หล่อนตัวสั่นเทา เขาสังเกตได้ไม่ยาก แปลกใจนักที่เห็นหล่อนวันนี้แทนที่จะเป็นพรุ่งนี้ตอนกลางคืน หรือว่าพ่อของหล่อนใจร้อน
ชายหนุ่มคิดอย่างดูถูก แสยะยิ้มเหยียดหยาม ขณะพ่นวาจาเราะร้ายออกไป
“ทนรอถึงคืนพรุ่งนี้ไม่ได้เลยหรือ... สาวน้อย...”
“คนปากสกปรก...!”
กัญญิกาโกรธจนควันออกหูกับคำพูดดูถูกของอีกฝ่าย ฝ่ามือบางเงื้อขึ้นสูง หวังจะฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาของคาร์โลสสักฉาดสองฉาด แต่ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น เพราะมันค้างเติ่งอยู่ในอากาศเนื่องจากถูกมือใหญ่ร้อนผ่าวของชายหนุ่มคว้าเอาไว้แน่น
“ถ้าเธอตบหน้าฉันล่ะก็...”
คาร์โลสกัดฟันแน่น ก้มหน้าลงหาสตรีตรงหน้าด้วยความชิงชัง
“ฉันจะขยี้เธอให้แหลกคามือ... ไม่เชื่อก็ลองดู...”
หญิงสาวตัวสั่นเทา พยายามผลักเขาออกห่าง สมองรีบตั้งสติให้ได้มากที่สุด
“ฉัน... ฉันขอโทษคุณก็ได้... ที่ฉันมานี่... ฉันมีธุระกับคุณ...”
มุมปากหยักสวยของคาร์โลศเหยียดหยัน
“ธุระบนเตียงใช่ไหมล่ะ... จะเริ่มเลยหรือเปล่า ฉันกำลังอยากได้เซ็กซ์ฆ่าเวลาอยู่พอดี...”
“ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ได้มาขึ้นเตียงกับคุณ... แต่ฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณต่างหากล่ะ...”
- Writer
