บทที่ 16
หลังจากเผชิญหน้ากับความอัปยศ อดสู ที่คาร์โลสขว้างใส่หน้าไม่ยั้งแล้ว กัญญิกาก็รีบเดินทางมาหาบิดาที่โรงพยาบาลทันที หญิงสาวพยายามปั้นยิ้มให้หวานที่สุด และดูมีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะเข้าไปเยี่ยมบิดาให้ห้องไอ.ซี.ยู. ที่บิดายังคงพักอยู่
“คุณพ่อ...” สาวน้อยรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดด้วยความห่วงใย
“ญิกา... ลูกไปไหนมา พ่อคิดถึง...”
นายอนิรุจยกมือขึ้นลูบศีรษะของบุตรสาวอย่างเอ็นดู และก็ต้องแปลกใจกับความเศร้าสร้อยในดวงตาของลูกสาว
“ร้องไห้มาหรือลูก... ทำไมตาแดงๆ”
กัญญิการีบส่ายหน้า “ไม่มีอะไรนี่คะ ญิกาดีใจต่างหากที่คุณพ่อไม่เป็นอะไร”
ผู้เป็นบิดาฟังแล้วก็หน้าเศร้า “พ่อก่อเรื่องให้ลูกอีกแล้ว น่าจะปล่อยให้พ่อตายไปซะ ทุกอย่างจะได้จบ...”
“คุณพ่ออย่าพูดแบบนี้นะคะ ถ้าคุณพ่อไม่อยู่ญิกาจะอยู่ยังไง... ญิกามีคุณพ่ออยู่คนเดียวนะคะ...”
น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บช้ำ คิดไม่ออกจริงๆ เลยว่าหากขาดบ
