ตอนที่ 2 พี่รหัส

1282 Words

~วันต่อมา~ @ลานกิจกรรม คณะบริหารธุรกิจ 17.00 น. "ปีหนึ่ง!! ปีหนึ่ง!! จัดแถว!!" เสียงไอ้กายตะโกนเรียกให้ปีหนึ่งเข้าแถวดังขึ้น คือไอ้กายมันเป็นหัวหน้าพี่ว้ากรุ่นผมไง "ปีหนึ่ง ปีหนึ่ง ผมสั่งให้จัดแถวไม่ได้ยินกันรึไงวะ!" ตึกตึกตึก ตึกตึกตึก!! แล้วมันก็ตะโกนออกมาอีกครั้งซึ่งครั้งนี้ดังกว่าครั้งเมื่อกี้อีก จนน้องปีหนึ่งต่างพากันวิ่งหน้าตาตื่นมาเข้าแถว ยกเว้นผู้หญิงคนนึง "น้องครับ....รีบๆเดินเพื่อนคุณรออยู่ไม่เห็นรึไง!!" ผมตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผู้หญิงคนนี้เกรงกลัวเลยนี่พูดจริง "ปีหนึ่งกอดคอกันแล้วลุกนั่งยี่สิบครั้ง ปฏิบัติ!!" "ลุกนั่งยี่สิบครั้งปฏิบัติครับ/ค่ะ!" "เสียงมีแค่นี้เหรอน้อง....คนมีเป็นร้อยแต่เสียงพี่คนเดียวยังดังกว่าเสียงพวกน้องอีก ลุกนั่งสามสิบครั้งปฏิบัติ!!" แล้วไอ้กายก็สั่งน้องปีหนึ่งอีกครั้ง "ลุกนั่งสามสิบครั้งปฏิบัติครับ/ค่ะ!" แล้วครั้งนี้น้องปีหนึ่งก็ขานรับเสียงดังฟังชัดเลยครับ ก่อนที่ทุกคนจะกอดคอกันแล้วลุกนั่งตามที่สั่ง!! "หนึ่ง สอง สาม....!!" "เอาใหม่.....ไม่พร้อมกัน....ทำให้มันพร้อมกันสิครับ แค่นี้เองทำไม่ได้เหรอ ลุกนั่งยี่สิบครั้งปฏิบัติ!!" แล้วไอ้กายมันก็ตะโกนสั่งน้องอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้น้องปีหนึ่งทุกคนก็ต่างสามัคคีกันจนทำให้ลุกนั่งได้ครบทั้งหมดตามที่ไอ้กายมันสั่ง!! "ปีหนึ่ง.....นั่งครับ!" ไอ้กายสั่งให้น้องนั่งลงกับพื้น "ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ!" พรึ่บ!! "วันนี้ทุกคนจำกันได้ใช่มั้ย.....ว่าพวกผมนัดพวกคุณมาทำอะไร?" "จำได้ครับ/จำได้ค่ะ!!" "ใครที่ยังหาพี่รหัสของตัวเองไม่เจอลุกขึ้นแล้วเดินออกมาข้างหน้าครับ!!" พอสิ้นเสียงของไอ้กาย ผู้หญิงคนนึงก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาข้างหน้าทันที แถมยังเป็นคนเดียวกันกับที่ผมตะโกนว่าเมื่อกี้อีก ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนน้องรหัสคนสวยของผมเองไง "ทำไมถึงหาพี่รหัสไม่เจอครับ....น้องไม่ได้คำใบ้จากพวกพี่รึไง!" ไอ้กายตะโกนถามออกไป "ได้ค่ะ!!" เธอก็ตอบกลับมาแทบจะทันที ซึ่งพอผมได้ยินแบบนั้นผมก็ตะโกนถามออกไปด้วยเสียงที่ดุดัน "แล้วทำไมถึงหาไม่เจอ....เพื่อนน้องคนอื่นๆเขายังหาพี่รหัสตัวเองเจอเลย!" เธอมองหน้าผมสักพัก ก่อนจะตอบผมกลับมาหน้าตายว่า.... "ก็แสนดีหาคนหล่อตามคำใบ้ที่ได้มาไม่เจอสักคนนี่คะจะให้ทำยังไง!" ทุกคนในที่นี้ตกอยู่ในความเงียบทันที โดยเฉพาะผมนี่ถึงกับเงิบอะ นี่น้องกำลังจะบอกว่าผมไม่หล่อใช่ป่ะ และก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกไป ร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็พูดออกมา "หรือว่าพี่เป็นพี่รหัสของแสนดีคะ....แต่ในคำใบ้ทีได้มาคือคำว่าหล่อนี่นา ซึ่งแสนดีดูแล้วแสนดีคิดว่าไม่น่าจะเป็นพี่นะ!!" "นี่น้องกำลังจะบอกว่าพี่ไม่หล่องั้นเหรอ....พี่เป็นถึงเดือนคณะปีที่แล้วเลยนะ น้องแม่งตาถั่วหวะ!" ผมพ่นคำพูดใส่หน้าน้องรหัสตัวเองออกไปด้วยความโมโห ก่อนที่เธอจะพูดขึ้นว่า "แสนดีไม่ได้ตาถั่วค่ะ....แต่เป็นพี่เองมากกว่าที่หลงตัวเอง!!" เธอพูดออกมาทันทีหลังจากที่ผมพูดจบ นี่ก็เงิบรอบสองสิครับ ทำไมยัยนี่ถึงเถียงคำไม่ตกฟากแบบนี้วะ!! "พี่ไม่ใช่เพื่อนเล่น!!" ผมพูดออกไปเสียงดุ พร้อมกับจ้องมองร่างบางที่ยืนมองผมอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา! "สรุปพี่เป็นพี่รหัสของแสนดีใช่มั้ย?" จู่ๆน้องมันก็ถามผมออกมา!! "ใช่....พี่เป็นพี่รหัสของเรา!" ผมก็ตอบเธอไป "งั้นแสนดีกลับเข้าไปนั่งในแถวได้แล้วใช่มั้ยคะ....พี่รหัส!!" "ยัง!!" ผมตอบเธอไปแค่นั้น แล้วตอนนี้ทั้งรุ่นผมแล้วก็รุ่นน้องต่างมองมาที่เราสองคนกันเป็นตาเดียว! "ทำไม?" น้องมันเริ่มทำเสียงแข็งใส่ผมแล้วครับ "กฏก็ต้องเป็นกฏครับน้อง.....ในเมื่อพวกพี่ให้เวลาน้องตามหาพี่รหัสเป็นอาทิตย์ แต่น้องกลับหาพี่ไม่เจอ เพราะฉะนั้นน้องต้องถูกลงโทษ ไปวิ่งรอบตึกคณะยี่สิบรอบ ปฏิบัติ!!"แล้วพอผมพูดจบ น้องมันก็ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น นี่ไม่คิดจะกลัวผมบ้างเลยรึไงวะแม่ง!! "พี่สั่งให้ไปวิ่งรอบตึกยี่สิบรอบไงครับ....ไม่ได้ยินรึไง?" ผมตะโกนออกไปเสียงดัง "........."น้องแม่งก็ยังคงยืนเงียบมองหน้าผม ได้จะเอาแบบนี้ใช่มั้ย ผมหันไปมองหน้าไอ้กายทันที ซึ่งมันก็รู้ดีว่าผมกำลังจะให้มันทำอะไร! "ปีหนึ่งลุก!!" พรึ่บ!! แล้วทุกคนก็ลุกตามคำสั่งของไอ้กาย!! "ในเมื่อเพื่อนของพวกคุณไม่ยอมทำตามกฏ และไม่ฟังคำสั่งของรุ่นพี่งั้นพวกคุณก็จงร่วมกันรับผิดชอบ กอดคอกันแล้วลุกนั่งห้าสิบครั้งปฏิบัติ!!" และก่อนที่น้องปีหนึ่งทุกคนจะลุกนั่งตามคำสั่งของไอ้กาย น้องรหัสของผมก็พูดขึ้นมาทันที! "แสนดีจะวิ่งรอบตึกคณะยี่สิบรอบค่ะ....!!" . . . (แสนดี) ~ยี่สิบนาทีต่อมา~ "พี่ให้วิ่งครับน้อง ไม่ใช่ให้เดิน เร็วๆเพื่อนรออยู่!!" ทุกคนสงสัยใช่มั้ยว่าเสียงใคร ฉันบอกให้เลยก็ได้มันคือเสียงของคนที่บอกว่าเป็นพี่รหัสของฉันไง และตอนนี้ฉันก็ถูกทำโทษเรื่องที่หาพี่รหัสของตัวเองไม่เจอภายในหนึ่งอาทิตย์ด้วยการมาวิ่งรอบตึกคณะที่โคตรจะกว้างนี่จำนวนยี่สิบรอบ ตอนแรกก็ว่าจะไม่ทำ แต่ถ้าฉันไม่ทำเพื่อนสาขาฉันก็จะต้องถูกลงโทษแทนฉันไง ซึ่งฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นเด็ดขาด พูดแล้วก็เจ็บใจเป็นบ้า หื้ย!! ตึกตึกตึก!!! ตึกตึกตึก!! "กี่รอบแล้วครับ.....ทำไมไม่นับให้มันดังๆ!!" แล้วพอฉันวิ่งมาจนถึงจุดที่พี่สีน้ำยืนกอดอกมองอยู่ พี่เขาก็ตะโกนถามฉันออกมา!! "สิบรอบค่ะ...แฮร่กๆๆๆ!!" ฉันตะโกนตอบพี่เขาไปด้วยน้ำเสียงที่หอบแฮร่กๆ คือนี่ก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ รู้สึกว่าขามันจะก้าวไม่ออกแล้วให้ตาย และจู่ๆฉันก็...... พรึ่บ!! ปึก!! "อ๊ะ!!" ฉันสะดุดขาตัวเองล้ม ก้นจ้ำเบ้าลงไปกับพื้นทันที ทำให้พี่สีน้ำต้องรีบวิ่งเข้ามาดู ตึกตึกตึก!! "พี่ให้มาวิ่ง ไม่ได้ให้มาจับกบ!" แล้วอีพี่มันก็ยังคงพูดจากวนตีนใส่ฉัน ฉันแหงนหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะค่อยๆยันตัวเองลุกจากพื้น แต่..... พรึ่บ!! "อ๊ะ!" ฉันรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่ข้อเท้าด้านขวาทำให้ตัวเองล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง พี่สีน้ำได้แต่ยืนกอดอกมองฉันอยู่แบบนั้น ก่อนที่เขาจะพูดออกมาเสียงเรียบว่า "สำออย!!" >|||||||<

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more