เล่นกับไนท์ :: CHAPTER 8 จูบแบบไม่มีจำนวนจำกัด [30%]
1626 Words
Want to be
:: 8 ::
จูบแบบไม่มีจำนวนจำกัด
“เข้ามาสิ”
ไนท์พาฉันมาถึงคอนโดสุดหรูและอยู่ชั้นบนสุด เพียงแค่เขาเอี้ยวตัวเปิดประตูให้ฉันเข้าไปในห้องที่กว้างขวางก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับความอลังการงานสร้างของห้องเขา ทันทีที่ไฟเปิดขึ้นแชนดราเรียราคาแพงหูฉีกก็ให้ความสว่างอยู่ตรงกลางโซนรับแขกที่วางโซฟาเป็นแบบวงกลม ไนท์ถอดเสื้อเชิ้ตออกและพาดไว้บนพนักโซฟา ฉันถึงกับลอบกลืนน้ำลายเมื่อมองแผ่นหลังของเขาที่เต็มไปด้วยรอยสักปีกนกสยายไปตรงบ่า ตรงกลางเป็นดอกไม้สีชมพูที่มองยังไงก็เหมือนซากุระ หนำซ้ำยังมีรอยสักตรงเอวที่เป็นรูป 8 หรืออินฟรีนิตี้ที่ไนท์สักให้ฉันตรงข้อมือ
“เธอนั่งรอตรงนี้ก่อน ฉันจะไปเอาน้ำมาให้”
“อืม” ไนท์ดึงสติให้กลับมาเลิกโฟกัสรอยสักและเรือนร่างที่แข็งแรงกำยำไปทุกสัดส่วน ฉันเดินมานั่งบนพื้นพรมขนกำมะหยี่สีขาววางโมเดลที่พังยับบนโต๊ะกระจก อุปกรณ์บางอย่างที่พกติดตัวมา ตอนที่ขึ้นมาบนห้องไนท์หิ้วถุงกระดาษใส่ของมาด้วยเขาบอกว่าเป็นพวกกระดาษเอาไว้ตัดโมเดลที่เคลียร์ฝากมาให้ฉัน
“น้ำกับขนม กินรองท้องไปก่อน”
“ขอบใจ” เป็นครั้งแรกที่ฉันไม่มีอารมณ์จะเถียงหรือด่าอะไรไนท์ ฉันดื่มน้ำเปล่าที่เย็นชื่นใจและหยิบส้อมจิ้มเค้กครีมสดเข้าปาก มองร่างสูงที่ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ กัน
“ทำหน้าให้มันดีๆ เอาแบบที่จะทำโมเดลออกมาให้ฉันดูหน่อย” ฉันส่งกระบอกที่ใส่เขียนแบบให้ไนท์ที่หยิบออกมากางดู พลางขมวดคิ้วและเอานิ้วจิ้มลงบนกระดาษออกแบบ “จินตนาการล้ำเลิศมาก”
“ชมเหรอ?”
“เอาจริงวิศวกรปวดหัวตายกับการออกแบบของสถาปนิก”
“...”
“ได้ทำงานจริงๆ อย่าออกแบบอะไรที่มันเวอร์ได้ปะ ชีวิตจริงบางทีวิศวกรเขาก็ทำให้ไม่ได้หรอก” ที่เขาบอกว่าวิศวกรกับสถาปนิกตีกันก็คงจะจริงสินะ สถาปนิกเป็นคนออกแบบแต่คนสร้างคือวิศวกรที่คงจะปวดหัวกับความคิดสร้างสรรค์ ใช่ ฉันเขียนแบบออกมาได้สร้างสรรค์ที่สุดจนคมกริชชมเลยนะ
“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่คณะ”
“เคลียร์เล่าเรื่องให้ฉันฟัง” กะแล้วว่าต้องเป็นเคลียร์ “เพื่อนห่วงเธอมากนะ”
“แล้วนายล่ะ ไม่อยู่ผับหรือไง เป็นห่วงฉันเหมือนกันงั้นดิ”
“คิดว่าเธอคงจะนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง ก็เลยอยากมาเห็นหน้าเธอตอนนั้น แต่ผิดหวังนิดหน่อย”
“ฝันไปเถอะว่าจะได้เห็นฉันร้องไห้น่ะ” บอกเลยว่าไนท์ไม่มีวัน ไม่มีทางได้เห็นมันแน่นอน เขาถอนหายใจก่อนจะหยิบอุปกรณ์บนโต๊ะมาถือไว้ “ฉันจะตัดพวกของตกแต่งให้ เธอก็ออกแบบฐานเองนะ ฉันช่วยได้แค่ตัดเท่านั้นล่ะ”
“อืม”
“แต่เดี๋ยวก่อนเธอจะตัด รอแปบ” ไนท์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนไม่นานก็กลับมาพร้อมซองอะไรบางอย่าง เขาทิ้งตัวลงนั่งลงที่เดิม จากนั้นก็จับมือฉันมาวางบนหน้าตัก สิ่งที่เขาหยิบติดมือมาก็คือพลาสเตอร์ยาแบบใส “เรียบร้อย”
“นายไม่มีนัดกับสาวเหรอ?”
“มีก็ไปแล้วดิ”
“มือถือนายข้อความเด้งไม่หยุดเลยนะ” เด้งรัวๆ ตั้งแต่ไปรับฉันที่มหาลัยจนถึงตอนนี้ ไนท์เสมองหน้าจอมือถือของตัวเองพลางเอามันโยนไว้บนโซฟาและจ้องหน้าฉัน “คือนายไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ ฉันไม่อยากรบกวนเวลานาย”
“ฉันตัดสินใจจะช่วย ฉันไม่ผิดคำพูดแน่”
“...”
“เลิกทำหน้าเศร้าแล้วก็ลงมือทำซะ ความเศร้าไม่ได้ช่วยให้งานเธอเสร็จทันส่งนะ”
คำพูดของไนท์แม้จะมีบางคำที่กวนประสาท ลามกไปบ้างแต่พอเขาทำอะไรจริงจังก็คือเป็นแรงผลักดันให้ฉัน ราวกับว่าความเศร้ามันก็แค่ชั่วคราว ถ้าลงมือทำสิจะสำเร็จโดยเร็ว ฉันก็เลยหันมาจัดการใช้คัตเตอร์เพื่อตัดแบบโมเดล 3D เพื่อตั้งโครงสร้างคอนโดภายนอกก่อน ส่วนตกแต่งภายในตอนนี้ไนท์กำลังใช้กรรไกรตัดพวกเก้าอี้ ดอกไม้ปลอมที่เป็นแบบสำเร็จมาหยอดกาวแปะเตรียมไว้
“ที่ทำแบบนี้นายหวังผลตอบแทนด้วยใช่ไหม?”
“อือ”
“เกลียดนายชะมัด”
“แล้วเธอแต่จะให้ ฉันไม่บังคับ” แยกเขี้ยวใส่เขาที่ยิ้มออกมาก่อนจะมองหน้าฉัน “กัดฉันได้แล้วสินะ”
“ฉันไม่ใช่หมา”
“ใช่ เธอเป็นพี่สาวของแบล็กกี้ไอ้หมาหน้าบึ้ง”
“อย่ามาว่าแบล็กกี้นะ”
น่าแปลก... ทั้งที่อยากให้คนๆ นี้หายไปจากชีวิต แต่สุดท้ายคนที่มาช่วยชีวิตฉันในวันที่ท้อแท้มันกลับเป็นเขา ถึงไนท์จะมีแผนหรือต้องการหวังผลตอบแทนอะไรก็ไม่รู้ สำหรับฉันในเวลาที่ตกทุกข์ได้ยาก ไม่นับเคลียร์กับฟินน์ที่อยู่ข้างๆ ไนท์คือคนอื่นในชีวิตของฉัน เขาไม่ใช่มิตรภาพที่ดีและไม่ใช่ไอ้อดีตคนรักเวรตะไลที่ฉันเฝ้าด่าแม่งทุกวัน แต่เขาเป็นเพียงแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่เข้ามาทำให้ฉันที่เคยมีอคติกับเขาค่อยๆ เปลี่ยนความคิด เรื่องเจ้าชู้มันสิทธิ์ของเขา เขาจะหว่านเสน่ห์ใส่ใครก็สิทธิ์ของเขา มันเป็นนิสัยส่วนตัวที่เขาทำมันได้ เพราะไนท์ยังโสดไม่ได้มีรักและแน่นอนว่าคนอย่างเขาไม่มีความรัก ความชอบหรือความหลงใหลใครสักคนแน่นอน เพราะถ้าหากเขาได้เจอกับคนนั้นเขาคงจะหยุด
แต่อย่างที่ฉันเคยพูด ‘ไม่มีใครหยุดผู้ชายเจ้าชู้ได้ ถ้าเขาจะหยุดก็ต่อเมื่อเขารู้จักกับคำว่ารักจริงๆ’ ซึ่งสำหรับไนท์ ฉันเชื่อว่าไม่มีวันนั้นแน่นอน
“โอ๊ย เมื่อยแล้วว่ะ”
“นายไปพักเถอะ ฉันก็จะกลับแล้ว”
“ใครให้เธอกลับ?”
“แล้ว...”
“ฉันพาเธอมาที่นี่เพื่อให้เธอค้างกับฉันจนกว่าโมเดลจะทำเสร็จ”
“อะ อะไรนะ!” ตวาดใส่คนตรงหน้าจนกระดาษในมือที่ตัดได้รูปหลุดออกจากมือ “มะ ไม่ต้อง”
“ได้ไง เธอต้องทำมันตลอดไม่ใช่ไง”
“ฉันไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอนายนะ เกิดนายพาสาวมานอนด้วย ฉันจะทำไง!”
“ไม่เคยมีใครมานอนที่ห้องฉัน ปกติฉันจะไปนอนกับพวกหล่อนที่ห้องแทน เพราะงั้นเธออยู่ที่นี่ได้” มัดมือชกกันแบบนี้เลยเหรอ อีกอย่างฉันเป็นพวกไม่ชอบเคลื่อนย้ายโมเดลซะด้วย ตอนทำก็คือไม่ได้คิดอะไรเลยไง พอไนท์บอกมาปุ๊บปั๊บฉันก็ยกมือกุมขมับตัวเองและรับรู้ถึงฝ่ามือหนาที่บีบนวดตรงท้ายทอย “นอนโซฟาก็ได้ โซฟาฉันปรับแบบเตียงก็ได้นะ”
“เฮ้อ ฉันไม่น่าหลวมตัวเลย”
“แต่อย่างน้อยฉันช่วยเธอทำโมเดลได้เกือบเท่ากับของที่พังไปเลยนะ” มันก็จริงนะ ใช้เวลาประมาณ 4-5 ชม.ที่เราสองคนนั่งทำกับแบบมาราธอนแทบไม่ได้ลุกไปไหนนอกจากเข้าห้องน้ำ ไนท์ช่วยฉันได้เยอะเลย แม้กระทั่งช่วยฉันตกแต่งภายในคอนโด ตรงนี้ล่ะที่ยากสุดๆ พอมีไนท์ช่วยมันก็เร็วขึ้นสองเท่า คอนโดที่ฉันออกแบบมีทั้งหมด 7 ชั้น ตอนนี้ทำไปได้สองชั้นแล้ว ตกแต่งขึ้นไปเรื่อยและฉันเชื่อว่ามันน่าจะเสร็จทันส่งแน่ “ผ่อนคลายกันหน่อยไหม”
“อย่ามาทะลึ่งนะ ผ่อนคลายอะไร”
“กล้ามเนื้อ” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อน “สนใจไหม?”
“ไนท์ นายอย่ามาหื่นตอนนี้ดิ ฉันเครียดอยู่นะ”
“ไม่ได้หมายถึงชวนเธอมีเซ็กซ์ หมายถึงไปว่ายน้ำผ่อนคลาย”
“ว่ายน้ำ?”
“ดาดฟ้าคอนโดฉันมีสระน้ำอยู่ ผ่อนคลายสักครึ่งชั่วโมงค่อยมาทำต่อ”
“แต่ฉันไม่มีชุดนะ”
“ฉันมี”
“ของสาวที่นายนอนด้วย ฉันไม่ใส่นะบอกไว้ก่อน!” จะให้ฉันไปใส่ของของคนอื่นเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ ไม่เอาด้วยคนแต่ไนท์ก็คือคว้าข้อมือลากฉันเข้ามาในห้องนอนของเขา เปิดตู้เสื้อผ้าขนาดยักษ์และหยิบชุดว่ายน้ำวันพีชพิมพ์ลายจุดสีขาวพื้นดำ ตกแต่งโบว์ตรงหน้าอก เขาก็หยิบกางเกงว่ายน้ำของตัวเองพร้อมผ้าขนหนูติดมือมา
“ชุดว่ายน้ำฉันซื้อให้น้ำหนึ่ง แต่ไม่มีเวลาให้น้อง เธอไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเอาของคนอื่นให้เธอสวม”
“แล้วไป”
“ถึงเธอจะสูงกว่าน้ำหนึ่ง หุ่นเหมือนกันก็น่าจะสวมได้ อีกอย่างมันเป็นแบบยางยืดด้วย”
“อือ”
ไม่ได้ว่ายน้ำมานานแล้วดิ ช่วงนี้มีแต่เรื่องให้วุ่นๆ หลายอย่างทั้งเรียนและเรื่องส่วนตัว โดยเฉพาะเรื่องยัยป้าหมอดูที่ดันเข้ามาในฝันของฉันหลังจากหายไปนานนับห้าปี ไนท์ออกจากห้องถือซองบุหรี่กับไฟแช็ก, คีย์การ์ดห้องจูงมือฉันขึ้นบันไดที่เชื่อมต่อไปบนดาดฟ้า ขณะที่ฉันลอบมองมือหนาที่จับมือฉันแน่น มือของหมอนี่อุ่นจัง... ตอนที่เขาจับที่สนามกอล์ฟยังไม่ได้สัมผัสว่ามันจะอุ่นขนาดนี้
[30%]
*-----------------------------------------------*
- Writer
