ตอนที่4
807 Words
ตอนที่4
น้ำค้างพยักหน้ารับอย่างเผลอไผล รู้ตัวอีกที่ก็นั่งรถมากับภูรินทร์ซะแล้ว
“น้ำครับถึงแล้ว” ภูรินทร์จอดรถเรียบร้อยก่อนจะเรียกคนที่นั่งเหม่อลอยเหมือนคุ่นคิดอะไรซักอย่างมาตลอดทาง ร่างสูงเดินอ้อนไปรอน้ำค้างลงจากรถ เมื่อเห็นเธอก้าวลงมายืนเคียงข้างแล้ว ผ่ามือหนาแตะลงบนแผนหลังเปลือยเปล่าดันให้เธอเดินตาม ขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักชั้นบนสุด
เมื่อเปิดประตูเข้าห้องพัก น้ำค้างถึงกับอ้างปากค้างไว้ ภูรินทร์ชวนเธอมาคอนโดมิเนียม ถึงแม้ทางเข้าจะดูหรูหรา แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะหรูขนาดนี้ ห้องพักมีสองชั้นแบบนี้ น้ำค้างเคยเห็นแต่ในซีรี่ย์
“เป็นไงครับคอนโดมิเนียมผมพอไหวไหม” ภูรินทร์ปรายตามองหญิงสาวเพียงเล็กน้อย ก่อนจะรวบเอวบางแนบเอวสอบ จมูกโด่งบอกซอกคอเนียนอย่างรีบร้อน เขาอดทนมาตลอดทาง
“ถ้าคุณบอกว่าห้องพักคุณเป็นเพ้นท์เฮ้าส์แค่แรกน้ำคงไม่ปล่อยไก่แบบนี้หรอกค่ะ” น้ำค้างเอียงใบหน้ารับ
“ผมเพิ่งนึกได้ว่าห้องผมไม่มีค็อกเทล” น้ำเสียงแหบพร่าริมฝีปากหนากดย้ำๆบนผิวเนียน พยายามข่มอารมณ์ของตัวเองไว้
“น้ำดื่มค็อกเทลมาทั้งคืนแล้ว ดื่มไม่ไหวแล้วค่ะ”
“แล้วอยากดื่มอะไรครับ”
“แล้วแต่คุณภูรินทร์” ไม่ใช่ไม่รู้ว่าภูรินทร์ต้องการอะไรจากเธอ เพราะเธอรู้เธอถึงได้ตามเขามาต้อยๆ
มือหนาลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียน ก่อนจะเลื่อนมาสัมผัสสองก้อนนุ่มยุ่นด้านหน้า บีบเค้นหนักเบาสลับกัน ช้อนอุ้มร่างบางเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนชั้นสอง วางหญิงสาวลงบนเตียงหลังใหญ่
“ก่อนจะเริ่มผมอยากแน่นใจว่าเราเข้าใจตรงกัน” ตามเขามาขนาดนี้ เธอคงรู้อยู่แล้วว่าหมายถึงอะไร ทั้งจูบลูบคลำเธอก็โอนอ่อนตามตอบสนองเป็นอย่างดี แต่เขาแค่อยากมั่นใจว่าจะไม่มีปัญหาให้ปวดหัวที่หลัง
น้ำค้างพยักหน้าแม้จะเมาแต่เธอก็รู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ กัน” ร่างบางเลื่อนตัวไปยังกึ่งกลางเตียง ใจเต้นระทึก เธอกำลังจะได้เปิดประสบการณ์แบบผู้ใหญ่ แถมอีกฝ่ายก็งานดี น้ำค้างอยากให้ครั้งแรกของเธอน่าจดจำ แล้วภูรินทร์ก็ตรงสเปกเธอ เธอตามเขามาถึงห้องไม่ได้กลัวเขาจะฆ่าหมกห้อง แต่กลัวจะลงจากเตียงไม่ไหวมากว่า เธอโตแล้วโสดไม่ต้องขออนุญาตใคร
“หวังว่าคุณจะยังโสด น้ำไม่อยากให้ใครเจอใครเปิดประตูเข้ามาระหว่างที่เราลองชิมค็อกเทล
“ผมยังไม่มีแฟนแลยงไม่มีคิดที่จะมีใคร” เสียงทุ้มแหบพร่า
น้ำค้างกลืนน้ำลายดังเอื๊อกเมื่อภูรินทร์ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกเผยซิกแพค ก่อนที่ร่างนั้นจะเปลือยเปล่าไม่เหลืออาภรณ์ติดกายซักชิ้น
ภูรินทร์ชอบสีหน้าของเธอที่มองรูปร่างเขาอย่างหลงไหล เขาชอบนัยตาสีน้ำตากลมโตที่มองเขาอย่างกล้าๆกลัว มือหนาลูบไล้ผิวขาวเนียนสำรวจไปทั่วเรือนร่าง เขาอยากค่อยๆละเลียดชิมเธอ ยิ่งเห็นเธอตอบสนองเขายิ่งกระหยิ่มในใจ
“อื้อ คุณภูรินทร์ค่ะเบาๆหน่อย” เบาหน่ยสิ เดี๋ยวเป็นรอย น้ำค้างประท้วง
ภูรินทร์ผละออกมามองร่างบางที่อยู่ใต้ร่าง ผิวเธอขึ้นสีแดงระเรื่อทุกจุดที่เขาสัมผัส เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงหยิบเครื่องป้องกันออกมาสวมใส่ ชำแรกแทนกความเป็นชายเข้าไปในดอกไม้งามที่เดียว ความคับแน่นบิดรัดจนเขาขนับไม่ได้ ภูรินทร์ดึงตัวออกมาเล็กน้อย มองรอยเชื่อมระหว่างเขากับเธอ มีเลือดซึมออกมา
“ครั้งแรก?”
“รังเกียจเหรอค่ะ” แม้จะเจ็บจนแทบขาดใจ แต่น้ำค้างก็อดทนไว้ เธอเตรียมใจเอาไว้ตั้งแต้เห็นเขาดันตัวตนเข้ามา
ภูรินทร์ไม่ตอบกดสะโพกลงจนร่างกายของเขาและเธอเป็นหนึ่งเดียวกัน ขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ เนิบนาบ จนได้ยินเสียงหวานครวญคราง กายสาวสั่นสะท้าน
“หายเจ็บหรือยัง” เมื่อน้ำค้างพยักหน้า ภูรินทร์ก็ขยับเอวเร็วขึ้นแรงขึ้นตามอารมณ์อย่างอดกลั่นไม่ไหว เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น
“อ๊ะ คุณภูรินทร์”
“ทิม ครางชื่อผมสิน้ำ” เสียงกระซิบข้างแก้วนวลคละเคล้ากับเสียงหอบกระเส่าร้อนหายใจรกระทบข้างใบหู
“อื่อ คุณ…ทิม” ตามมาด้วยเสียงแหบพร่าดังเป็นระยะ กิจกรรมเร่าร้อนบนเตียงใหญ่ดำเนินอยู่ตลอดทั้งคืน
- Writer
