ตอนที่9
เสียงภายในห้องโดยสารเงียบกริบ ความตึงเครียดแพร่กระจายไปทั้วทั้งรถ กรณภูมิที่นั่งอยู่ข้างคนขับต้องพยายามๆ หายใจให้เบาที่สุด ขนาดเขานั่งอยู่คนละตอนของรถยังรู้สึกเย็นเฉียบไปทั้งสันหลัง ไม่รู้เจ้านายไปกินรังแตมาจากไหนแต่รู้สึกสงสารผู้หญิงที่อยู่ในจอนั้นอย่างบอกไม่ถูก เขาเองก็ไม่รู้ว่าเจ้านายให้สืบเรื่องของคุณน้ำค้างทำไม ไม่รู้ว่าวันคืนนั้นเธอทำอะไรกับเจ้านายถึงได้ตามล่าหาตัวมาเป็นปีๆ ขนาดนี้ แม้รูปถ่ายที่แจกจ่ายจะไม่ค่อยชัดเจนเท่าไร แต่คนที่แจ้งเบาะแสมาจะได้เงินรางวัลเป็นเงินถึงหกหลักหากนำไปสู่การตัวน้ำค้างพบ พนักงานทุกคนที่คลับจึงพยายามจำใบหน้านั้นเอาไว้อย่างดี หากมีคนคล้ายคลึงมาที่คลับก็จะแจ้งมาที่เขา ทุกครั้งก็ผิดฝาผิดตัวมาตลอด หนนี้เขาเช็คข้อมูลเรียบร้อยก่อนจะรายงานเจ้านาย เป็นคุณน้ำค้างไม่ผิดแน่นอน
ภูรินทร์นั่งเอนหลังพิงเบาะรถยนต์ มือหนากำโทรศัพท์เอาไว้แน่ จ้องภาพเคลื่อนไหวบนจอส
