ep.1
1039 Words
ตึก! ตึก!
ขาเรียวเล็กบนรองเท้าส้นสูงสี่นิ้ว สับขาก้าวเดินฝ่าผู้คนจำนวนมาก ออกมาจากอาคารผู้โดยสาร มือบางข้างหนึ่งลากกระเป๋าเดินทางใบไม่ใหญ่มากนัก
'มะนาว' หญิงสาวร่างบางหุ่นเอ็กซ์เซ็กซี่ นางในฝันของผู้ชายหลายคน เจ้าของใบหน้าสวยดวงตาเฉี่ยวคม แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางแบรนด์ดัง ภายใต้แว่นกันแดดสีดำยี่ห้อหรู ปากนิดจมูกหน่อย ผมยาวสลวยมัดรวบตึงเป็นหางม้า โชว์ลำคอระหง
สไตล์การแต่งตัวก็เปรี้ยวจี๊ดจนเข็ดฟัน เหมือนกับชื่อของเธอนั้นแหละ สายตาพลางมองหาคนของนายหัวครามที่ส่งมารับเธอ ตอนนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงา
"คุณหนูทางนี้ครับ" ฉันหันไปตามเสียงเรียกคุ้นหู 'พี่ชัช'คือคนมารับฉันที่สนามบิน
"สวัสดีค่ะพี่ชัช ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ" มาถึงก็หยอดก่อนเลย ตามนิสัยของฉัน พี่ชัชเป็นลูกน้องมือขวาของนายหัวคราม ทำงานด้วยกันมานาน ตั้งแต่ฉันจำความได้เพราะเขาเป็นลูกชายของคนงานในเหมือง เป็นลูกน้องที่นายหัวไว้ใจที่สุด 'หล่อเข้มสุขุมตามแบบฉบับหนุ่มใต้ นี่คือพี่ชัช'
"ส่งกระเป๋ามาครับผมช่วย"เสียงทุ้มเข้มเอ่ยบอก พร้อมกับยื่นมือสากไปรับกระเป๋าจากหญิงสาว
"ขอบคุณค่ะ"
ระหว่างทางจากสนามบิน มายังเหมืองแร่ขนาดใหญ่ ในหัวฉันก็คิดถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนกลับไทย
สองวันก่อนหน้า...
ร่างบางระหงสวมเสื้อโค้ทแฟชั่นกันหนาว นั่งทอดสายตามองไปยังเบื้องหน้า ถูกจัดแต่งให้เป็นสวนดอกไม้เมืองหนาวนานาพันธุ์ เธอกำลังนั่งรอใครบางคน ที่นัดไว้เพื่อต้องการ พูดเรื่องสำคัญบางอย่างกับเขา
"รอนานมั้ยครับ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ เรียกให้คนตัวเล็กหันไปมอง และส่งยิ้มบางๆให้
"ไม่นาน เราเพิ่งมาถึง" เสียงหวานตอบกลับไปเป็นภาษาเดียวกัน 'ฉันจะเริ่มยังไง'
"นัดเจมาถึงที่นี่ มีอะไรรึเปล่าครับ หื้ม?" ถามออกไปแบบนั้นเพราะเขาพอจะดูออก ว่าคนรักของเขา กำลังมีเรื่องไม่สบายใจ
"คือเรา...." ยากจัง แต่แกต้องพูดออกไปยัยนาว แกตัดสินใจมาดีแล้ว ฉันพร่ำบอกตัวเองในใจ
"ว่าไงครับ?"
"เราเลิกกันเถอะเจ" ยากนะกว่าจะพูดคำนี้ออกไปได้ แต่ต้องพูด มันคือจุดประสงค์ของการนี้
"......"
"เราต้องกลับไทยแล้ว และคงไม่ได้เจอกันอีก....."
"......" ไม่มีคำพูดใด ออกจากปาก ของเจครอปเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้า เขาทำเพียงมองคนตรงหน้านิ่งๆ ด้วยแววตาสั่นไหว
"เราไม่อยากเห็นแก่ตัว.... บ้านเจอยู่ที่นี่และเจยังต้องเรียนต่ออีกสองปี เราอยากจบทุกอย่างไว้ตรงนี้" ฉันพยายามคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุด
"เจผิดอะไร?" เสียงทุ้มนุ่มสั่นเครือเอ่ยถาม มองจ้องคนตรงหน้าไม่ละไปไหน
"ไม่...ไม่ผิด เพราะแบบนี้ไง เราเลยอยากเลิก เพื่อปล่อยให้เจไปเจอคนที่เหมาะสม เลิกกันนะ หยุดเรื่องของเราไว้แค่นี้"
"เรารักกันไม่ใช่หรอ เจรอได้นะ"
"แต่เราไม่อยากรอ เราไม่อยากให้ความหวัง เจมีแฟนใหม่ได้เลย และไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น เพราะเราเลิกกันแล้ว"
"เกิดอะไรขึ้นทำไม..."
"เราพูดชัดเจนแล้วเจ เราไม่พูดซ้ำ"
"แต่เจ...."
"ขอโทษนะที่ทำให้เจเสียเวลาไปเกือบสองปี เรายังเป็นเพื่อนกันได้เสมอถ้าเจต้องการ"
"......"
"เราไปก่อนนะ ขอให้เจครอปโชคดี" ร่างบางดันตัวลุกขึ้นยืน เตรียมก้าวเท้าออกไปจากตรงนั้น แต่ทว่ากลับต้องหยุดชะงัก เพราะคำพูดของเขาคนนั้น ทำให้ฉันต้องหันหน้ากลับไป
"เดี๋ยวนาว... เจขอกอดได้มั้ย ถ้ามันจะต้องจบจริงๆ เราขอกอดนาวในฐานะแฟนครั้งสุดท้ายได้มั้ย"
".....ได้สิ อย่างน้อยเราก็จบกันด้วยดี" จบคำ ฉันเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเขา แขนเรียวเล็กยกขึ้นโอบกอดคนตรงหน้าไว้แน่นเขาเองก็เช่นกัน เหมือนกับว่ากำลังส่งกำลังใจให้กันและกัน
ฉันเองก็เสียใจมากไม่น้อย ที่ผ่านมาเจดีกับฉันทุกอย่าง ไม่เคยล่วงเกินหรือไม่ให้เกียจติเลยซักครั้ง เป็นทั้งแฟนเป็นทั้งเพื่อน ไปไหนไปกัน แล้วแบบนี้จะให้ฉันเห็นแก่ตัวได้ยังไง
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะเจ ขอบคุณจริงๆ"
"เจมีความสุขมากนะที่มีนาวเป็นคนรัก เจขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย นาว....อย่าตัดช่องทางติดต่อเรานะ"
"......"
"นะ..เจขอร้อง ขอเวลาให้เจทำใจหน่อยได้มั้ยครับ"
"เราเป็นเพื่อนกัน ติดต่อกันได้อยู่แล้ว" ฉันเอ่ยยิ้มๆ ไม่ใช่แต่เขาที่ต้องทำใจ ฉันเองก็เช่นกัน 'เดี๋ยวมันก็ผ่านไป' ก่อนที่ทั้งสองจะค่อยๆ ผละออกจากกัน
"เราไปนะ"
"โชคดีครับ...ดูแลตัวเองดีๆนะ"
ขณะก้าวเดินออกมาจากตรงนั้น ในใจรู้สึกวูบโหวงแปลกๆ แต่แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อต่างคน ต่างต้องแยกย้ายไปเติบโตบนเส้นทางของตัวเอง ถอยออกมาคนละก้าว ฉันว่าแบบนี้มันแฟร์กับทั้งสองฝ่ายแล้ว
อีกสองวันฉันต้องเดินทางกลับไทย มาอยู่ที่นี่เพื่อศึกษาเล่าเรียน เมื่อจบหลักสูตร ทุกอย่างที่นี่ก็ต้องจบลงเช่นกัน ฉันรักเจครอปมากพอที่จะปล่อยเขาไปมีอนาคตที่ดี ส่วนฉันก็จะกลับไปทำตามความฝันของตัวเอง
"เฮ้ออ..เจ็บดีแฮะ" เสียงบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ สองเท้ายังคงก้าวเดินไปตามทางข้างหน้า เพื่อกลับบ้านพัก
เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง เวลาจะทำให้เราเข้มแข็งและเติบโตขึ้น สำหรับฉันแล้ว ความรักครั้งนี้ เปรียบเสมือนรักในวัยเรียน ผ่านเข้ามาเพื่อให้เรามีประสบการณ์เท่านั้น ฉันคิดอย่างนั้น
ไม่นานเขาคงลืม ฉันเองก็เช่นกัน
- Writer
