ตอนที่ 12
ฉันกับเรโนพากันวิ่งออกมาจากห้างสรรพสินค้าไกลพอสมควร จนตอนนี้พวกเราแทบจะเข้าเขตสวนสาธารณะกันอยู่แล้ว วันนี้ช่างเป็นวันที่ที่ระบบเผาผลาญในร่างกายของฉันทำงานได้ดีเกินคาด ไอ้อะไรต่อมิอะไรที่กินไปก่อนหน้านี้ มลายหายไปในอากาศเรียบร้อย ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะต้องมาวิ่งหนีตายเหมือนอีบ้าแบบนี้ ที่สำคัญ…ฉันยังไม่หายเคืองไอ้วัยรุ่นคนนั้นที่มาเรียกฉันว่าป้าเลยนะ T^T
กึก! ( สะดุด - - )
“กรี๊ดดดด”
ฉันร้องออกมาสุดเสียง ก่อนที่ร่างอันแสนสวยงามของตัวเอง ( กล้าพูด - -+ ) จะหน้าทิ่มล้มคะมำไปจูบกับพื้นถนนอย่างพอดิบพอดี
“เป็นอะไรหรือเปล่ายัยฝันร้าย!”
เรโนที่วิ่งนำไปนิดหน่อยย้อนกลับมาหาฉัน เขาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่ง โชคดีจังที่แถวนี้คนไม่เยอะ ไม่งั้นอายจนแทบแทรกแผ่นดินแน่ T////T
“เจ็บสิถามได้ อ๊ะ! เลือดออกด้วยอ่ะ TOT”
ฉันชี้ให้เรโนดูที่หัวเขาซึ่งมีเลือดไหลซิบออกมา และก็มีแผลถลอกเป็นทางยาวไปจน
