แสนรักของเมฆา(ภาคต่อหลานสาวจำเป็น)

ฝากลูกสาวพี่ด้วย

อยุธยา

ฝนตกกระหน่ำฟ้าร้องเปรี้ยงปร้าง บ้านหลังใหญ่เนื้อทึ่เกือบ2ไร่สามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังเก็บของใส่รถญี่ปุ่นคันเล็กๆ ในรถมีแต่เสื้อผ้าตุ๊กตาหมีสีชมพู เอกสารของบุตรสาวโฉนดที่ดินและทะเบียนบ้านหลังนี้

สมภพ รัตนเวชินกำลังหนีการไล่ล่าของคนที่เขาไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวแต่แรก ตอนนี้ถอยไม่ได้แล้ว

"คุณพ่อขาดึกแล้วเราจะไปไหนกันคะ"

"แสนหนูนอนนะคะเดี๋ยวพ่อเก็บของเสร็จเราจะได้ไปกันแล้ว"

สุรีย์พรเอ่ยบอกกับบุตรสาวที่นั่งรอในรถ แสนรักไม่เข้าใจทำไมแม่กับพ่อไปเข้ารถคันนี้มา ที่บ้านมีรถคันใหญ่แต่ไม่ใช้

สามคนพ่อแม่ลูกอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว สมภพค่อยๆเคลื่อนออกทางหลังหมู่บ้าน ด้านหน้าคนอีกกลุ่มกำลังมาที่บ้านพวกเขา

"มึงไปดูสิรถอยู่มันไม่ได้ไปไหนหรอก นายสั่งให้เอาตัวมันไป ได้ข่าวว่ามีลูกสาวเอาไปด้วยอายุ12ขายบนเรือได้ แขกที่ชอบเด็กมีเยอะเอาตัวมา"

"ครับลูกพี่"

ชายฉกรรจ์ไม่ต่ำกว่า10คนกระโดดลงจากรถกระบะ2คัน พวกมันทุบตีประตูรั้วจนพัง ไม่นานก็เข้ามาในบ้านได้

"เหี้ยเอ๊ย มันหนีไปแล้วพี่ เฟอร์นิเจอร์ไม่เหลือสักชิ้นมันขายเกลี้ยงเลย มีแต่บ้านเปล่าๆ "

"รถยุโรปคันหรูมันไม่เอาไปด้วย มันเตรียมหนีเต็มที่ ไปตามล่าลากตัวมันมา"

ทั้งหมดทุบประตู ทุบหน้าต่างทำลายบ้านทั้งหลัง ไอ้สมภพไอ้สวะ

"ใครเคยเห็นลูกสาวมันบ้าง ไปตามมาหาให้เจอ เอาอีเด็กนั่นมามันมีลูกคนเดียวมันไม่เสี่ยงพาลูกมันไปด้วยแน่ๆ"

สมภพกับสุรีย์พรที่จำรถพวกมันได้ตอนที่ขับสวนกันตอนนี้เขาจอดอยู่ใต้สะพานเพื่อเปลี่ยนไปใช้รถอีกคัน แสนรักที่กำลังหลับอยู่ตื่นขึ้นเพราะตัวลอย คุณพ่อกำลังอุ้มเธอเพื่อไปขึ้นรถอีกคัน

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็เห็นพ่อเธอเข็นรถคันนั้นลงแม่น้ำใต้สะพานก่อนจะขึ้นรถแล้วสตาร์ทเครื่อง แสนรักสบตาคุณพ่อในกระจก สายตาของเด็กหญิงมีแต่คำถามเต็มไปหมด แต่บิดาตอบไม่ได้

"คุณแม่ขาพวกเราจะไปไหนกันคะ"

"ไปกรุงเทพฯค่ะ ต่อไปแสนของแม่ก็จะเป็นคนกรุงเทพแล้วค่ะ"

"เราย้ายบ้านหรือคะพ่อขา"

"เราจะไปบ้านอาเมฆน่ะ แสนจำอาเมฆได้ไหมคะ"

เด็กน้อยนึกถึงผู้ชายตัวสูงๆหน้าตาหล่อๆที่ชอบจุงเธอไปเดินเล่นริมแม่น้ำเจ้าพระยาเสมอเวลามาเยี่ยมพ่อที่อยุธยา ตั้งแต่วันที่เธอร้องไห้เพราะเห็นบางอย่างเขาก็ไม่พาเธอไปตรงนั้นอีกเลย"

"แสนเห็นอะไรคะบอกอาเมฆหน่อยค่ะ"

"แสนเห็นผู้หญิงผมยาวๆเต็มแม่น้ำเลยค่ะ ตาเขาแดงน่ากลัว วันหลังอาเมฆไม่พาแสนมาแล้วนะคะ"

นั่นคือแสนรักในวัย7ขวบ ตัวเล็กๆเมฆามักชอบขับรถพาไปร้านสะดวกซื้อ ไปห้างกินไอศกรีม

"คุณคะโทรบอกเมฆหรือยัง"

"โทรแล้วแต่เมฆไม่รับสายคงยุ่ง"

"ถ้าเมฆไม่อยู่ล่ะค่ะลูกจะอยู่กับใคร"

"เอาน่าเดี๋ยวผมออกนอกเส้นทางขับอ้อมหน่อยเผื่อเจอคนรู้จักมันจะได้คิดว่าเราลงใต้"

กลุ่มคนที่ล่าตัวเขาเจอรถจมอยู่ในแม่น้ำ หนึ่งในคนของเขาตาดี แม้ว่ารถจะติดฟิล์มหนาแต่ลักษณะของเขาตอนที่ไฟส่องช่วงที่ขับสวนกันมันคือสมภพชัดเจน

"ลูกพี่มันลงใต้ครับ แต่ไม่รู้ว่ามันใช้รถคันไหน ไอ้สมภพมันคนฉลาด"

"รีบตามไปรถมันไม่เร็วไปกว่ารถกูมันหนีกูไม่รอดหรอก เจอตัวกูจะยิงทิ้งแม่งทั้ง3คนพ่อแม่ลูกเลย"

กลุ่มของเจ้าพ่อตามพวกเขาลงใต้ ตีสามรถก็มาถึงกรุงเทพฯเทพย่านใจกลางเมือง บ้านหลังใหญ่รั้วอัลลอยอย่างดีดัดลวดลายสวยงาม แต่ยามนี้ฝนตกแรงมาก สมภพพยายามโทรหารุ่นน้อง

เมฆาไม่ได้รับสายเพราะตอนนี้กำลังกระแทกผู้หญิงที่เจอในผับอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย

"อูย พี่ขาเสียวจังเลย มันส์มากเอาดุจริงๆ พี่ขาอยากถูกพี่เอาทุกวันเลยค่ะ"

ปัก ปัก ปัก ตรับๆๆเสียงเนื้อกระทบกันลั่นห้องหรูของโรงแรม เมฆากำลังจะปลดปล่อยเขาดึงถุงยางออกปล่อยมันรดหน้าผู้หญิงคนนั้นที่นอนตาเยิ้มเพราะสุขสมไม่รู้กี่รอบ โยนเงินให้หนึ่งปึกแล้วไล่ออกจากห้อง ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัว

เขาจะปลดปล่อยแต่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้นไม่เหมือนรุ่นน้องที่หาเหยื่อวันเว้นวัน

มือถือมีสายโทรเข้ามากกว่า50สายจากเพื่อนรุ่นพี่ที่สมภพจึงตัดสินใจโทรกลับ

Rrrr. Rrrr. Rrrr.

สมภพรับสายทันที เขากำลังขับรถขึ้นเหนือ เพื่อจะข้ามไปชายแดนคนที่เขาไปมีเรื่องด้วยทำธุรกิจสีเทา เขาถลำลึกเกินไปพอจะถอนตัวจึงถูกสั่งเก็บ

"ฮัลโหลเมฆเหรอ "

"พี่ สมมีอะไรโทรมาขนาดนี้เรื่องด่วนเหรอ"

"เมฆพี่ฝากหลานหน่อย แสนน่ะ"

"แสนรักหรือ ทำไมแล้วนี่พี่อยู่ที่ไหน"

"เมฆพี่กลัวพวกมันจับสัญญาณได้ แสนอยู่บ้านเมฆแล้วตอนนี้ เมฆฝากลูกสาวพี่หน่อยนะ ยังไงก็เห็นกันมาตั้งแต่5-6ขวบคิดเสียว่าเป็นลูกสาวเมฆแล้วกัน ถ้าพี่หนีรอดพี่จะมารับ"

เมฆาไม่เข้าใจ เขาเคยเตือนเรื่องนี้แล้วไม่คิดว่าสองผัวเมียจะยังคงไปยุ่งเกี่ยว เงินดีแต่มันเสี่ยง ก่อนที่จะมีเสียงผู้หญิงแทรกมา คือเสียงภรรยาพี่สม

"เมฆ ฮือๆๆๆ พี่ขอโทษนะที่ไม่ฟังคำเตือน พี่ฝากหลานหน่อย ยายแสนใช้นามสกุลของตาพวกมันไม่รู้หรอก เอกสารทุกอย่างพี่เตรียมเรียบร้อยแล้ว เซ็นให้เมฆมีสิทธิ์ในตัวแกทุกอย่าง เมฆเป็นผู้อุปถัมภ์แสนรักแล้วนะ ฮือๆๆ พี่ฝากลูกด้วย"

"พี่สุ ตอนนี้อยู่ที่ไหน ผมช่วยได้นะกลับกันมาก่อน"

"ไม่ดีกว่าเมฆ พี่กับเมียไม่อยากสร้างปัญหาให้ ถ้าอยากช่วยเราจริงๆเมฆช่วงเลี้ยงแสนรักให้พวกเราด้วย ขอบคุณนะเมฆ"

ตึ๊ดๆๆๆๆๆๆสายตัดไปแล้ว เมฆารีบแต่งตัวออกจากโรงแรมทันที นี่ตีสี่แล้วพากันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก่อนจะโทรกลับบ้าน

Rrrrr.Rrrrr. Rrrrr.

" ฮัลโหลค่ะคุณเมฆหรือคะ อ้อค่ะใช่ค่ะคุณสมกับคุณสุรีย์พามาตอนตีสามค่ะตอนนี้น้องแสนหลับอยู่ค่ะ"

"ผมกำลังกลับ ป้าอยู่ดึกสักหน่อยนะ"

"ได้ค่ะคุณเมฆ ขับรถดีๆนะคะไม่ต้องรีบค่ะเดี๋ยวป้าดูแลให้"

เมฆาวางสายแล้วก็รีบขับรถกลับบ้านทันที เขาไม่เจอเด็กน้อยมาสามปีแล้ว ไม่รู้ว่าโตแค่ไหนแล้ว ไม่นานก็มาถึงบ้าน กายยังไม่นอนเขานั่งทำงานดึก ได้ยินเสียงรถก็เดินออกมา

"นายเพิ่งกลับหรือครับ"

"อยู่ด้วยกันเรียกพี่เถอะกาย เจอพี่สมหรือเปล่าเขาว่าไง เด็กอยู่ไหน"

"เจอครับ ดูท่าจะหนักเลยรีบร้อนหนี ไม่เอาอะไรมาเลย รถก็เช่ามาน่าจะข้ามชายแดนนะผมว่า"

"พี่เตือนหลายครั้งแล้ว ไม่เคยฟังตอนนี้ต้องหนีหัวซุกหัวซุน สงสารหลานอายุแค่นี้วัยนี้ต้องการพ่อกับแม่ขนาดไหน"

"ถ้ากิ่งยังอยู่แสนรักคงมีเพื่อนบ้าง"

น้ำเสียงเศร้าสร้อยแต่ในตาเคียดแค้น พ่อถูกเพื่อนสนิทโกงสุดท้ายตัดสินใจจบชีวิตตนเองกับลูกสาววัยห้าขวบ แม่รับไม่ได้กลายเป็นคนเสียสติ เขาไม่อยู่บ้านวันนั้นเพราะเมฆามีงานที่ต่างจังหวัดให้เขาไปคุม เขามาทำงานกับเมฆาตั้งแต่เรียนจบ เป็นทั้งสถาปนิกหลัง เลขา คนขับรถ เว้นแต่วันไหนเมฆาต้องไปปลดปล่อยเขาจึงขับรถเองอย่างเช่นวันนี้

"กาย เรื่องผ่านไปแล้ว วันนี้ไปเยี่ยมแม่มาเหรอ"

"ครับ อาการเดิมจำใครไม่ได้ร้องหาแต่กิ่ง ผมไม่เอามันไว้แน่ ผมไม่อยากอาศัยอำนาจที่พี่มี ผมจะใช้วิธีของผม พี่ไปดูหลานเถอะร้องไห้จนหลับ พ่อกับแม่รีบไปไม่รอปลอบลูกเลย"

"อืม คงกลัวจะเอาปัญหามาให้พี่นะ เมื่อกี้มีเบอร์แปลกโทรมาเหมือนกัน พี่ลองกดรับมันคงดักฟังจริงๆถึงโทรหาพี่ได้ พี่เลยบอกว่าเขาโทรผิดคุยกันไม่รู้เรื่องเพราะเขาไม่ใช่คนไทย พี่สมตัดสายไปก่อน เวลาโทรหาพี่เลยพอให้อ้างได้ว่าอีกฝ่ายโทรผิด"

ทักทายกันเสร็จกายก็เข้านอน เมฆาเดินเข้าห้องโถงเห็นป้าดาหวันกำลังลูบหลังเจ้าตัวน้อยอยู่ นี่เป็นหลานสาวคนเดียวที่เขาเคยมี

"ป้าไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมรับช่วงต่อเอง"

"ให้แกนอนที่ไหนคะคุณเมฆ แกงอแงมาก แกไม่คุ้นกับใครในบ้านนอกจากป้ากับคุณกายเจอหน้ากันไม่กี่ครั้งแกไม่สนิท"

"ผมจัดการเองไปนอนเถอะครับ"

ป้าดาหวันไปแล้ว เมฆานั่งลงมองหน้าเจ้าตัวน้อยที่กอดตุ๊กตาหมีแน่น หน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นตัวน้อยๆ

เมฆาอุ้มร่างเล็กขึ้นบันได ก่อนจะวางลงบนเตียงนอนตัวเอง ห่มผ้าให้ เจ้าตัวน้อยผวาบางครั้ง ร้องไห้จนสะอื้นขณะยังหลับ เมฆาลูบหลังเบาะ ทอดตัวนอนกอดเอาไว้มือสวยของเขาเปลี่ยนจากลูบหลังมาเป็นเกาหัวเบาๆให้เด็กน้อยผ่อนคลาย หลับตามไปจนเช้า

แปดโมงเขาแต่งตัวเสร็จแล้ว แต่เจ้าตุ๊กตาน้อยยังไม่ตื่น ต้องปลุกมาคุยก่อนไปทำงาน เดี๋ยวตื่นมางอแงอีก

"แสน แสนรักตื่นได้แล้วค่ะ อยากให้อาเมฆพาไปเที่ยวไหมคะเด็กดี"

"อื้อ"เด็กน้อยอื้ออ้าพร้อมกับบิดขี้เกียจ ลืมตามองขนตายาวงอนเป็นแพกะพริบขึ้นลงมองเขาตาแป๋ว ก่อนจะเรียกคนตรงหน้า

"อาเมฆ สวัสดีค่ะพ่อกับแม่มายังคะ แสนรอนานมากเลยค่ะ"

"ลุกก่อนค่ะคนเก่งของอาเมฆ"

เด็กน้อยลุกขึ้นมาก่อนจะมองหน้าเขาด้วยความไร้เดียงสา ไม่รู้เลยว่าพ่อกับแม่ไปแล้ว เมฆาพยายามพูดให้นุ่มนวลที่สุดเพราะไม่รู้ว่าเด็กน้อยเห็นอะไรบ้าง

"แม่กับพ่อหนูมีงานด่วนที่ต่างประเทศ แต่หนูต้องเรียนหนังสือเลยไปด้วยไม่ได้ พ่อกับแม่ไปนานมากค่ะแต่ถ้าหากลางานได้พ่อกับแม่จะกลับมาค่ะ"

"ฮือๆๆๆ แสนคิดถึงพ่อแสนอยากอยู่กับแม่ ฮือๆๆๆ อาเมฆโทรตามให้หน่อยได้ไหมคะ ฮือๆๆๆ"

"โทรหไม่ได้ค่ะ เหมือนบนเครื่องงบินไม่มีสัญญาณ เอาไว้เดี๋ยวเรารอคุณพ่อกับคุณแม่หนูโทรมาหาดีกว่านะคะ ไม่ร้องนะอาเมฆจะไปทำงาน แล้วจะมารับไปกินไอศกรีมตอนเย็น"

"อาเมฆสัญญาไหมคะ"

"คำไหนคำนั้นค่ะคนเก่ง เดี๋ยวอาพาไปซื้อตุ๊กตาด้วยอยากได้ตัวไหนคะ"

"แสนอยากได้ทิงกาเบลค่ะ แสนชอบทิงกาเบลตัวสีเขียว

"ได้ค่ะ อยากได้กี่ตัวก็ซื้อเลยค่ะ แต่ตอนนี้อาบน้ำแปรงฟันก่อนแล้วลงไปหาป้าดาหวันกัน เสร็จแล้วมาหาอาเมฆที่ห้องทำงานนะคะ"

เมฆาถอนหายใจ นับแต่เด็กคนนี้มาอยู่ด้วยเขาต้องกลายเป็นคุณพ่อในวันพ่อ เป็นคุณแม่ในวันแม่ จนกระทั่งเขาได้ยินข่าวการตายของเพื่อนรุ่นพี่

แสนรักในวัย15วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ แสนรักนั่งกอดรูปถ่ายครอบครัวร้องไห้ เมฆางานยุ่งจนห่างเหินเด็กน้อยไปมาก อีกอย่างด้วยวัยที่ห่างกันเขามองว่าบางเรื่องเด็กสาวไม่เชื่อฟังจึงดุบ่อยครั้ง

อย่างเรื่องไปเรียนพิเศษข้างนอกซึ่งไม่จำเป็น แสนรักอึดอัดที่ถูกขังอยู่แต่ในบ้านกับโรงเรียน เขาเดินมาหาเห็นเธอนั่งร้องไห้ก็นั่งลงข้างๆก่อนจะลูบหลัง เด็กสาวกอดเขาร้องไห้

"อาเมฆ 4ปีแล้วพวกเขาก็ไม่มา ไม่โทรหาพวกเขาไปไหนคะ วันนี้วันเกิดแสนพวกเขาก็ไม่ติดต่อเหมือนเดิมฮือๆๆ"

"เขาคงมีความจำเป็นหัดเป็นเด็กมีเหตุผลหน่อย อย่าให้ฉันมานั่งปลอบทุกวันเกิดแบบนี้"

เขาเพิ่งงได้รับข่าวร้ายจึงหงุดหงิดกับเจ้าตัวน้อย แสนรักมองเขาทั้งน้ำตา เมฆาจึงเอ่ย

“เธอโตแล้ว ควรออกจากฉันได้แล้ว หัดอยู่ได้ด้วยตนเองสักที อายุ15แล้วนะแสนรัก”

นี่เป็นคำพูดของเขาในวันนั้นเขาจำได้ดี ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ไปรับส่งเด็กคนนี้อีกเลย นอกจาเงินค่าเล่าเรียนและค่าขนมรายวัน นอกเหนือจากนั้นก็เป็นแม่บ้านของเขา ป้าดาหวันจัดการให้นับวันยิ่งห่างเหินซึ่งเขาคิดว่ามันก็ดีแล้ว

เมฆาที่ตอนนี้นั่งคลึงแก้วไวน์อยู่ พรุ่งนี้แสนรักจะย้ายโรงเรียนไปเรียนที่โรงเรียนของคิมหันต์เพื่อนรุ่นน้องของเขา รถที่บ้านไปส่งแต่เธอขอไปเองกลับเอง เขาเลี้ยงมา5ปีแล้วในเมื่ออวดเก่งก็ตามสบาย คงดื้อด้านเหมือนพ่อกับแม่ หากฟังคำเตือนเขาแต่แรกเขาก็ไม่ต้องมานั่งเลี้ยงลูกาวบ้านแบบนี้

"พี่เมฆ พรุ่งนี้โรงเรียนเปิด วันประชุมผู้ปกครองพี่ก็ไม่ไป"

"นายจัดการแล้วกันกาย ฉันไม่ชอบเรื่องจุกจิกน่ารำคาญ"

กายส่ายหน้า เหมือนจะคิดเกินหลานสาวสินะถึงได้เอาตัวออกห่าง พี่เมฆนะพี่เมฆ ส่วนตัวเขาเจอลูกสาวศัตรูแล้ว ดูท่าหัวสูงวันประชุมผู้ปกครองเขาเห็นกิริยามองเหยียดจากสายตายายเด็กนั่น คอยดูเถอะจะให้พวกแกยิ่งกว่าตายเลยไอ้ยิ่งยศ