11 ย้ายออก
1825 Words
ผ่านไปสักพัก...
"ทำไมบางจุดข้อมูลไม่ตรงกันนะ" เสียงริมฝีปากบางของเจ้าของใบหน้าใสพึมพำเอ่ยออกมาก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อเดินไปสอดส่องหาหนังสือที่มีข้อมูลเพิ่มเติมในการทำรายงานซึ่งทันทีที่คนตัวเล็กลุกขึ้นนั้นสายตาคมของร่างสูงที่นั่งอยู่ก็มองตามไปนิ่งพร้อมกับทำท่าจะลุกตามออกไป แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อมีมือบางของใครบางคนเอื้อมเข้ามาจับแขนเขาไว้
"ธาม..." แสตมป์ส่ายหน้าเอ่ยเรียกญาติตัวเองขึ้นอย่างพยายามห้ามปรามเพราะรู้ดีว่าตอนนี้คนตัวสูงกำลังเริ่มจะทำอะไร แต่หนุ่มวิศวะปีสี่ก็ไม่สนใจจัดการสลัดมือเล็กของแสตมป์ออกลุกขึ้นเดินตามร่างบางที่เพิ่งเดินออกไปนิ่งทำให้แสตมป์หันไปมองหน้าตงตงที่นั่งมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่
"..." ตงตงเองก็ยักไหล่ตอบกลับอย่างไม่สามารถที่จะช่วยหรือทำอะไรได้ทั้งสองจึงได้แต่มองหน้าลอบถอนหายใจออกมา
ด้านวาวาเองที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็เดินใช้มือลูบไปตามหนังสือที่วางอยู่บนชั้นเพื่อที่จะมองหาหนังสือที่จะนำมาใช้ในรายงานของตัวเองทว่าขณะที่คนตัวเล็กกำลังเดินมัวแต่มองหาหนังสืออยู่นั้น
พลั่ก! เสียงร่างบางกระแทกเข้าไปกับอกแกร่งของใครบางคนเข้าทำให้เจ้าของใบหน้าใสชะงักเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยแววตาตกใจก่อนจะพบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็คือรุ่นพี่วิศวะหนุ่มนั่นเอง
"พะ...พี่ธาม ขอโทษด้วยนะคะ พอดีวาไม่เห็น"
"ไม่เป็นไร" คนตัวสูงก็ตอบกลับเสียงนิ่ง
"แหะ" วาวาจึงยิ้มทำเสียงออกมาแล้วก็หันกลับไปสนใจยังชั้นหนังสือที่อยู่ตรงหน้า
"จะไปดูห้องกันเหรอ" อยู่ ๆ ใบหน้าหล่อของร่างสูงก็เอ่ยถามขึ้น
"อ๋อ ใช่แล้วค่ะ พอดีวากับพี่แตมว่างตรงกันพอดีเลยว่าจะไปดูวันนี้เลย" ร่างบางก็ยิ้มตอบกลับคนที่ยืนอยู่ทั้งที่มือยังคงสอดหาหนังสือบนชั้น
"แล้วจะย้ายเมื่อไร"
"คะ?" ดวงตากลมหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้วยแววตางุนงง ธามจึงถามออกมาอีกครั้ง
"จะย้ายออกจากหอในเมื่อไร"
"วาว่าจะย้ายพรุ่งนี้เลยค่ะ แต่ว่า..." ยังไม่ทันที่ปากเล็กจะพูดจบ
"เดี๋ยวไปช่วย"
"คะ?" วาวายิ่งทำหน้างุนงงไปกว่าเดิมกับคำพูดที่ได้ยินจากริมฝีปากหนา
"มีคนช่วยยกของหรือยัง"
"เอ่อ ก็มีเบย์ค่ะ เพื่อนวา"
"ผู้หญิงสองคน จะยกของกันยังไง" ธามถาม
"ยกได้อยู่ค่ะ วาไม่ค่อยมีของเยอะ"
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็จ้องหน้ารุ่นน้องสาวนิ่งไม่พูดหรือเอ่ยอะไรออกมาแต่นัยน์ตาของเขานั้น...มันบ่งบอกได้ถึงอะไรบางอย่าง
"แต่ถ้าพี่ธามอยากช่วย กะ...ก็ยินดีค่ะ แหะ" ร่างบางยิ้มบอกชายหนุ่มตรงหน้าออกไปด้วยความรู้สึกทำตัวไม่ถูกกับสายตาคมที่เอาแต่จ้องมองหน้าเธออยู่ราวกับต้องการกดดันให้เธอรับความช่วยเหลือจากเขา
"ก็แค่นี้" ริมฝีปากหนาตอบกลับด้วยท่าทีปกติทำให้วาวายืนยิ้มแห้งไปให้รุ่นพี่หนุ่มอย่างทำตัวไม่ถูกขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะมีเสียงของใครบางคนดังขึ้น
"วา ไปดูห้องกันเลยไหม เดี๋ยวมืด" เบย์เดินเข้ามาเอ่ยถามเพื่อนตัวเองแล้วก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีร่างสูงของธามที่ยืนอยู่กับเพื่อนของเธอ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจอะไรเอาแต่มองหน้าคนเป็นเพื่อน
"อืม ไปสิ" วาวาก็พยักหน้าตอบกลับเบย์ไปพร้อมกับหันไปส่งยิ้มเอ่ยบอกคนตัวสูงอีกคนที่ยืนอยู่
"งั้นวาขอตัวก่อนนะคะ"
"อืม แล้วเจอกันพรุ่งนี้"
"ค่ะ ^^" รอยยิ้มหวานตาหยีก็ถูกฉายขึ้นมาใบหน้าใสอีกครั้งก่อนที่ร่างบางนั้นจะเดินออกไปโดยมีสายตาคมที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจมองตามหลังเล็กไป
"ห้องสวยมาก..."
"...ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เช่าในราคาสองพันห้า" เบย์เอ่ยขึ้นขณะที่สองเท้านั้นเดินดูรอบ ๆ ห้องพักขนาดพอดีที่มีทุกอย่างครบครันไม่ต่างจากคอนโดเกรดดีเลยสักนิด
"..." แสตมป์ก็ยิ้มหันไปมองหน้าคนตัวเล็กที่ยืนมองรอบบริเวณห้อง
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ" แสตมป์ถามรุ่นน้องสาวขึ้น
"วาเกรงใจค่ะ พี่แตมสามารถให้คนอื่นเช่าได้ราคาดีกว่าวาเยอะเลย"
"อย่าคิดมากสิ เราทำสัญญากันแล้วนะ" แสตมป์ยิ้มเอ่ยบอกอีกคนไปด้วยสายตาเอ็นดูไปกับความขี้เกรงใจของร่างบาง
"วาจะดูแลห้องให้เป็นอย่างดีเลยค่ะ" เจ้าของริมฝีปากบางยิ้มเอ่ยบอกรุ่นพี่สาวไปด้วยความรู้สึกอยากขอบคุณอย่างจริงใจโดยท่าทีของวาวานั้นก็ทำเอาแสตมป์ชะงักไป
"วาวา"
"ค่ะพี่แตม" ปากเล็กขานรับตอบกลับมองหน้าคนตรงหน้า
"อย่าดูแลดีแค่ห้องนะ"
"คะ?"
"ดูแลตัวเองให้ดีด้วย แล้วยิ่ง..." ว่าแล้วแสตมป์ก็เลื่อนมือไปชี้ที่หน้าอกด้านซ้ายของรุ่นน้อง
"...หัวใจตัวเอง ดูแลมันให้ดี อย่าเผลอไปรักใครง่าย ๆ"
"..." วาวาก็ยืนนิ่งมองหน้ารุ่นพี่สาวตาใสด้วยความงุนงงไม่เข้าใจโดยแสตมป์เองก็ไม่สามารถที่จะพูดอะไรไปได้มากกว่านี้เพราะไม่อยากที่จะไปก้าวก่ายหรือมีปัญหากับใคร
"แล้วตกลงเราจะย้ายเข้ามาพรุ่งนี้เลยใช่ไหม" สาวบริหารพูดขึ้นอย่างต้องการเปลี่ยนเรื่อง
"ใช่ค่ะ พรุ่งนี้เลย" วาวายิ้มตอบทำให้เบย์หันมองหน้าถามเพื่อน
"แล้วเธอบอกรูมเมตตัวเองหรือยังเรื่องย้าย"
"..." คนตัวเล็กก็ส่ายหน้าตอบ
"ทำไมไม่บอกล่ะ" แสตมป์ถามรุ่นน้องสาว
"วา...ไม่กล้าบอกค่ะ"
"โอ๊ย! เธอเกรงใจอะไรมันนักวะวา มันยังไม่เคยเกรงใจอะไรเธอเลย" เบย์บ่นตามด้วยเสียงของแสตมป์
"ควรบอกกันไว้นะ ยังไง...เขาก็ต้องรู้"
"ค่ะ วาว่าจะบอกพรุ่งนี้ตอนย้ายออกเลย" ปากเล็กเอ่ยตอบ
"อืม" แสตมป์ก็ยิ้มรับรู้ก่อนที่ร่างบางทั้งสามจะพากันเดินดูด้านในห้องพักต่อ
วันต่อมา...
พึบ~
เสียงมือเล็กนั่งเก็บของใช้ที่มีของตัวเองลงใส่กระเป๋าเป้ขนาดใหญ่
"ทำไมเธอไม่บอกก่อนเลยอะว่าจะย้ายออก" โบว์วี่นั่งมองหน้าถามอดีตรูมเมตหน้าใสขึ้นเสียงนิ่ง
"พะ...พอดีมันกะทันหันน่ะ" ริมฝีปากบางตอบ
"เฮ้อ! แล้วแบบนี้ฉันต้องโดนสุ่มหารูมเมตคนใหม่น่ะสิ"
"..." วาวาก็เงียบไม่ตอบพยายามเก็บของใส่กระเป๋าเป้ตัวเองด้วยความรวดเร็ว ซึ่งโชคดีที่ของของเธอนั้นมีไม่เยอะ
ก๊อก ๆ
เสียงประตูห้องดังขึ้นทำให้โบว์วี่เอ่ยออกมา
"เจมส์มาแล้วแน่เลย" ร่างบางหุ่นดีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้แฟนหนุ่มตัวเองเดินเข้ามา
"ที่รักกก~" แล้วทั้งสองก็นัวเนียจูบกันด้วยความดูดดื่มอย่างไม่คิดแคร์คนตัวเล็กอีกคนที่นั่งพยายามก้มหน้าก้มตาเก็บของอยู่ ทำให้คนที่เข้ามาใหม่ที่เห็นแบบนั้นผละออกจากแฟนสาวหันไปมอง
"เก็บของไปไหนเหรอวาวา" ร่างสูงถามขึ้น
"วาวาจะย้ายออกไปอยู่หอนอกแล้วน่ะตัวเอง" โบว์วี่ตอบกลับแทน
"ย้ายทำไม!?" เจ้าของใบหน้าดูดีเผลอถามออกมาเสียงดังทำเอาแฟนของเขาชะงักทำหน้างุนงง
"ทำไมต้องถามขนาดนั้นด้วยล่ะที่รัก วาวาก็แค่ย้ายออกจากห้องนี้เอง" โบว์วี่ถามทำให้เจมส์ได้สติ
"กะ...ก็เจมส์กลัวเธอเจอรูมเมตใหม่ไม่ดีน่ะสิ"
"อ๋อ เป็นห่วงเค้านี่เอง" โบว์วี่ยิ้มเอ่ยออกมาเสียงหวานโดยในขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
"อีตูนจะโทรมาทำไมเนี่ย"
ติ้ด!
"ว่าไง..."
"ฮะ!! ถามจริง!"
"เชี้ยแล้ว เดี๋ยวกูรีบไป กูดูเวลาผิด ฉิบหาย"
"เออ ๆ! มึงยื้อความสนใจไว้ก่อนเดี๋ยวกูรีบไป" ทันทีที่พูดจบ โบว์วี่ก็รีบหันไปเอ่ยบอกแฟนหนุ่มของตัวเองทันที
"ที่รัก! โบว์มีพรีเซนต์แต่โบว์ดูเวลาผิดต้องรีบไปก่อน ไว้เจอกันตอนเย็นนะ รักเธอ" โบว์วี่เอ่ยพร้อมกับจุ๊บเข้าที่แก้มของเจมส์เสียงดังก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไปด้วยความเร่งรีบทิ้งให้วาวานั่งตัวแข็งทื่อไปกับสิ่งที่ต้องเผชิญอยู่
"ย้ายทำไมเหรอวาวา" เจมส์มองหน้าถามคนตัวเล็กที่นั่งเก็บของอยู่อย่างไม่คิดรีรออ้อมค้อม
"เอ่อ..." ร่างบางก็นั่งนิ่งตัวสั่นใจสั่นไปด้วยความนึกกลัวอยู่ไม่น้อย
ตึก
ตึก...
เสียงเท้าหนาค่อย ๆ สาวเท้าก้าวเข้ามายิ่งทำให้หญิงสาวก้มหน้าตัวสั่น
"ฉันไม่อยากให้เธอย้ายออก..."
"...ไม่ย้ายได้ไหมวาวา" สิ้นเสียงทุ้มเอ่ย มือหนาของอีกคนก็เอื้อมเข้ามาสัมผัสเข้าที่ไหล่เล็กของร่างบาง
"ฉันคิดว่าเราก็น่าจะเข้ากันได้ดีอยู่แล้วนี่"
"อะ...อึก..." วาวาก็ได้แต่นั่งนิ่งกลืนน้ำลายลงคอตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัวไปกับท่าทีของชายตรงหน้า
"อยู่ด้วยกันเถอะนะวาวา..." ใบหน้าดูดีเอ่ยก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าลงเข้ามาใกล้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่โดยสาวการบินก็นั่งสั่นไปอย่างทำอะไรไม่ถูก จนกระทั่ง...
ก๊อก ๆ
เสียงประตูห้องดังขึ้นทำให้วาวาได้สติรีบผละออกจากคนตัวสูงที่โน้มเข้ามาใกล้ลุกเดินไปเปิดประตูด้วยสีหน้าท่าทีตื่นกลัว
แอดด!
"พี่ธาม..." ริมฝีปากบางเอ่ยเรียกชื่อรุ่นพี่หนุ่มที่ยืนอยู่ด้วยสายตาตกใจปนยังคงมีท่าทีกลัวต่อเหตุการณ์เมื่อกี้
"..." ธามเองก็นิ่งมองท่าทางของร่างบางตรงหน้าแววตาแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงเท้าหนักของใครบางคนที่เดินตามหลังหญิงสาวมา
พระ...พรึบ วาวาที่รับรู้ถึงใครอีกคนที่เดินเข้ามาก็ยิ่งขยับเข้าใกล้รุ่นพี่หนุ่มโดยใช้ใบหน้าซุกไปที่หน้าอกแกร่งเล็กน้อยไม่แนบชิดเกินพอดี โดยสถานการณ์ต่าง ๆ ก็พอทำให้เจ้าของใบหน้าหล่อเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย คนนี้สินะที่เป็นสาเหตุที่ทำให้คนตัวเล็กต้องย้ายออกจากหอ...
- Writer
