"ถ้าไม่เชื่อว่าฉันจะทำ...ก็ลองรับสายมันดู" สิ้นเสียงทุ้มเอ่ยบอก ฉันก็นั่งนิ่งตัวแข็งไปอย่างไม่กล้าขยับตัวไปไหนกับความใกล้และดวงตาคมที่เอาแต่จ้องมองมายังนัยน์ตาของฉันโดยที่โทรศัพท์ในมือฉันก็ดังขึ้นมาไม่หยุด
ครืดดด ~
"..." เอาไงดีวาวา...
"รับสิ ถ้าไม่อยากเดินไปทำจิตอาสาได้"
เขามัน...บ้าที่สุดเลย
"รับสิ"
"มะ...ไม่ค่ะ วาไม่รับแล้ว" สุดท้ายฉันก็ต้องเสียงสั่นตอบกลับคนตรงหน้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ คนอย่างพี่ธาม...เขาคาดเดาอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ฉันไม่เสี่ยงจะดีที่สุด เพราะถ้าเขาทำจริง ฉันก็ทำอะไรเขาไม่ได้
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งก็มองหน้าฉันไม่พูดหรือเอ่ยอะไรออกมาแต่แววตาของพี่เขานั้นเต็มไปด้วยความพอใจ
"ลุกไปอาบน้ำ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกฉัน
"..." ฉันก็นิ่ง
"ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง"
"ดะ...ได้ยินค่ะ แต่ว่า...พี่ก็ลุกออกไปก่อนสิคะ" ฉันบอกพร้อมกับพยายามหลบสายตาคมจากคนตัวสูงที่ใบหน้าของเขาห่างจากฉั
