"อ๊ะ เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วยจื่อรั่วอิง"
ในยามที่เขาเอ่ยคำนี้สติของจื่อรั่วอิงก็แทบดับสิ้นแล้ว ลิ้นของนางจุกปากดวงตาเบิกกว้างสภาพอนาถยิ่งกว่าศพไร้ญาติ ลี่หมิงอ๋องรีบปลดพันธนาการออกจากร่างนางอย่างรวดเร็ว เขาจับนางให้นั่งบนตักตนเองแล้วตบหลังของนางอย่างแรง
"จื่อรั่วอิง เจ้าห้ามตายนะ"
จื่อรั่วอิงได้สติเพราะแผ่นหลังถูกฝ่ามือใหญ่ตบเข้าอย่างแรงราวกับว่านางเป็นเด็กแล้วกินสิ่งใดจนติดคอ แต่วิธีการของเขากลับได้ผล นางอ้าปากสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดอย่างตะกละตะกลาม ทั้งไอออกมาไม่หยุด บัดนี้นางรู้แล้วว่าคนที่ผูกคอตายนั้นรู้สึกอย่างไร
หากไม่ใช่ว่าเขาคือสามีที่นางได้มาอย่างยากลำบากจื่อรั่วอิงคงใช้มีดแทงคนผู้นี้ให้ตายไปแล้ว คนวิตถารนี่ใช้ผ้ารัดคอนางทั้งยังลงมือลวนลามบีบหน้าอกจนนางเจ็บไปหมด โดยไม่รู้สึกสำนึกเลยแม้แต่น้อย
"ท่านอ๋อง ท่านจะฆ่าข้าแล้ว ท่านจะฆ่าข้าแล้ว"
จื่อรั่วอิงอดไม่ได้ที่จะทุบอกของเขาไปหลายทีส
