ใบหน้าซีดขาวราวกับผีของบ่าวผู้นั้นทำให้จื่อรั่วอิงอ่อนใจ อารมณ์สนุกสนานที่ได้แกล้งเย้าแหย่คนและอารมณ์ตื่นเต้นที่จะได้ออกไปผจญภัยจึงหายไปโดยพลัน
"นี่เจ้ากลัวขนาดนี้เลยหรือถึงได้ตัวสั่นหน้าซีดเพียงนี้ หากผิดพลาดท่านอ๋องกลับมาก่อนเวลา เขาตาบอดอย่างไรเขาก็มองไม่เห็น เจ้าแค่ถ่วงเวลาเอาไว้มีคนของข้าคอยดูอยู่ข้าจะรีบกลับมาไม่ต้องกลัว"
"จะ เจ้าค่ะ บ่าวอยู่ได้เจ้าค่ะ คุณหนูรีบไปเถิด จะ เจ้าค่ะ"
บ่าวนางนั้นรับคำทว่าเมื่อคิดถึงใบหน้าเหี้ยมเกรียมน่าหวาดกลัวของท่านอ๋องก็อดที่จะตัวสั่นไม่ได้
แม้สาวใช้จะบอกว่าอยู่ได้ ทว่ายามนี้เหมือนนางจะเป็นลมชักตายอยู่ตรงนี้ จื่อรั่วอิงถอนหายใจยาว
"เฮ้ย เสี่ยวหยุน ไยไม่หาคนใจกล้ากว่านี้หากผิดพลาดท่านอ๋องเข้ามาก่อนยามซวี่นางจะไม่ตกใจตายหรอกหรือ ลุงหนวดผู้นั้นยิ่งมีใบหน้าเป็นอาวุธเสียด้วย"
เสี่ยวหยุนมองใบหน้าขาวซีดของบ่าวผู้นั้นทั้งพยักหน้า
"บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ เวลา
