หลังจากท่านย่าอบรมเสร็จ จื่อฟ่านเสียนที่นั่งเป็นเกราะกำบังให้น้องสามของตนจึงกระแอมเรียกนางเบา ๆ
"น้องสาม ขอโทษท่านย่าแล้วคุกเข่าสำนึกผิดเสีย"
ทว่าจื่อรั่วอิงก็ยังเงียบกริบ จื่อฟ่านเสียนหันไปมองนาง จื่อรั่วอิงเลิกคิ้วดวงตากลมทำบ้องแบ๊วแล้วขยับปากเบา ๆ
"อะไร"
จื่อฟ่านเสียนส่ายหน้าแล้วหยิกน้องสาวเบา ๆ ที่แก้มของนาง เขาเอื้อมมือดึงผ้าผืนเล็กที่ม้วนเป็นกระจุกออกจากหูของจื่อรั่วอิงทั้งสองข้างอย่างรู้ทัน
"เจ้ายังไม่เลิกใช้มันอีก คุกเข่าลงสำนึกผิดเสีย"
พี่ชายเอ็ดเบา ๆ
"พี่ใหญ่เอาของข้าคืนมานะ"
จื่อรั่วอิงคิดแย่งที่อุดหูของตนเองคืนจากพี่ชายทว่าเขากลับซ่อนมันเอาไว้เสียแล้ว จื่อฟ่านเสียนทำหน้าดุน้องสาวจริงจัง
"คุกเข่าลงไป ขอรับโทษเสียอย่างมากก็คุกเข่าหน้าศาลบรรพชน ท่านย่าไม่ฆ่าเจ้าหรอก"
จื่อรั่วอิงมองไปรอบ ๆ บัดนี้มารดาทั้งสี่คนของนางต่างนั่งบนเก้าที่ประจำตำแหน่งแล้วจ้องเขม็งมาที่นาง เห็นท่
