EPISODE2 เบ๊ของวาโย1/2
853 Words
เด็ดปีกวาโย
(No.1 Bad Guy)
EPISODE2 เบ๊ของวาโย
“ตั้งแต่ช่วงที่แกพูดถึงรังสีอำมหิตอะ โมนาจ๋าเพื่อนหิวข้าวสุด ๆ เลย ขอไปโรงอาหารก่อนนะ แล้วเจอกันคาบบ่าย โชคดีนะแก” ว่าแล้วยัยเพื่อนสุดที่รักของฉันก็ชิ่งหนีไปทันที
“อ้าวเฮ้ย! ยัยอิง! แกทิ้งเพื่อนเลยเหรอเนี่ย น้ำอิง!” ฉันได้แต่โวยวายไล่หลังเพื่อนรัก ที่ตอนนี้ฉันชักจะไม่อยากรักเธอแล้วล่ะ
“ไม่คิดเลยว่าลับหลังเธอจะพูดถึงรุ่นพี่ได้ยาวขนาดนี้”
“เอิ่ม...หนูคิดว่าเจ้าแม่กาลีน่าจะประทับร่างหนูอีกแล้ว หนูถึงได้เพ้อเจ้อไปเรื่อย แต่หนูไม่ได้ว่าอะไรพี่สุดหล่อเลยนะคะ” ฉันหันมาอธิบายกึ่งแถพร้อมทำหน้าอ้อนใส่พี่วาโย ที่ทำหน้าโคตรตึงเลย
“เหรอ...” เขาส่งเสียงแล้วยื่นมือมาบีบปลายคางฉันไว้ จับมันให้เชิดขึ้นจนฉันสามารถมองเห็นแววตาดุ ๆ ของเขาชัดเจน พ่อจ๋าแม่จ๋าถ้าชาติหน้ามีจริงโมนาจะกลับมาทดแทนบุญคุณนะคะ เพราะท่าทางอายุขัยของหนูจะหมดลงตั้งแต่ยังไม่ครบรอบ 19 ปีบริบูรณ์แน่ ๆ
“พี่...คือนี่มันก็เพิ่งพักเที่ยงเองนะ พี่ยังไม่ได้โทรหรือส่งข้อความมาสักนิด พี่ก็จะมาลากคอหนูแล้ว พี่ไม่ให้โอกาสหนูเลยอะ” ฉันเอ่ยอย่างคนที่ต้องการเวลา นี่มันเพิ่งเลิกคาบสุดท้าย เขาก็โผล่หัวมาแล้วนะ
และพอฉันพูดไปอย่างนั้นพี่วาโยก็ล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาพิมพ์อะไรบางอย่าง ครู่เดียวเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น
ติ๊ง!
[คุณมี 1 ข้อความใหม่]
เมื่อมีข้อความแจ้งเตือนเข้ามา ฉันจึงกดปลดล็อคหน้าจอเข้าสู่แอพพลิเคชั่นข้อความ ก็พบว่ามันเป็นข้อความจากเขาจริง ๆ ไอ้พี่มันเล่นส่งซึ่งหน้าแบบนี้เลยอะ...กวนตีน!
[วาโยคนฮอต: ข้าวกะเพราหมูกรอบทะเลไข่ดาว กับโคล่าเย็น ๆ แล้วก็ไก่ทอดชุดเล็ก]
นั่นคือสิ่งที่เขาส่งมา มันบ่งบอกว่าฉันต้องไปซื้อให้เขาสินะ
เวลาต่อมา...ณ โรงอาหารของมหาวิทยาลัย
พี่วาโยซึ่งแยกออกไปหาที่นั่งกับกลุ่มเพื่อนของเขา ได้ปล่อยให้สาวสวยสุดน่ารักอย่างฉันทำหน้าที่เบ๊ของเขาแล้ว เชื่อเลยว่าคนอย่างโมนาจะต้องมาเป็นเบ๊ให้ไอ้คนนิสัยไม่ดีแบบนั้น ความยุติธรรมของโลกใบนี้มันไปอยู่ที่ไหนหมดเนี่ย อยากงอแง!
“น้องโมนากินอะไรครับวันนี้” ขณะที่ฉันกำลังยืนต่อแถวอยู่นั้น รุ่นพี่ที่อยู่คิวข้างหน้าก็หันมาถาม ทำให้ฉันระบายยิ้มน่ารักให้เหยื่อทันที
“หนูจะซื้อกะเพรารวมค่ะ พี่ล่ะคะกินอะไร” เสียงของฉันที่ทั้งหวานและสดใสเอ่ยถามเขากลับ ทำให้รุ่นพี่คนนั้นยิ้มออกมาทีเดียว
“พี่ก็กินเหมือนน้องโมนาเลย อืม...พี่ซื้อให้เอาไหม น้องโมนาไปยืนรอพี่ข้าง ๆ แถวก็ได้ ไม่ต้องต่อแถวหรอก แออัดจะตายครับ”
“จริงเหรอคะ พี่สุดหล่อใจดีจัง งั้นหนูฝากด้วยนะคะ เอากะเพราหมูกรอบทะเลไข่ดาว กับไก่ทอดชุดเล็กค่ะ” ฉันบอกพี่เขา ก่อนจะส่งเงินให้ แล้วเดินมายืนรอข้างแถวแทน แน่นอนว่าระหว่างนั้นฉันก็ส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้เขาไปพลาง นี่แหละอำนาจความน่ารักของไอดอลอย่างฉัน
“น้องโมนาไปนั่งรอพี่ก็ได้นะครับ” พี่คนนั้นหันมาบอก แต่ยืนรออยู่ครู่หนึ่งฉันเลยเดินมาเขย่าแขนเสื้อพี่เขาเบา ๆ
“พี่คะเดี๋ยวหนูไปซื้อน้ำร้านข้าง ๆ รอได้ไหมคะ พี่เอาน้ำอะไรไหม หนูซื้อให้” ฉันบอกเขาเพราะเห็นว่าร้านน้ำไม่มีคิว ทำให้รุ่นพี่ยิ้มรับ
“พี่ซื้อน้ำไปแล้วครับ น้องโมนาไปซื้อเถอะ” เขาว่า
“งั้นเดี๋ยวหนูมาเอาข้าวนะคะ”
“ครับผม”
และพฤติกรรมของสาวน้อยปี 1 ที่ใคร ๆ ก็รู้จักกันดีว่าเธอเป็นไอดอลซึ่งกำลังเป็นที่นิยมในหมู่รุ่นพี่ ก็ได้อยู่ในสายตาของกลุ่มวาโยด้วย
“น้องโมนาเฟรนด์ลี่จัด มึงกะให้น้องต่อแถวซื้อข้าว แต่ท่าทางจะมีคนซื้อให้แทนแล้วว่ะ” เสียงของเจ๋งเอ่ยขึ้น ทำให้วาโยที่นั่งจ้องเขม็งไปยังเบ๊ของเขายิ่งทำสีหน้าตึงจัดขึ้นมาเป็นทบเท่าทวี ยัยเด็กตัวแสบนั่นคิดจะทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายทั้งมหาวิทยาลัยเลยรึไง
“จะเอายังไงต่อครับคุณพี่ ดูจากที่น้องสวดด่ามึงเป็นวรรคเป็นเวรขนาดนั้น ความหล่อของมึงมันคงเบ ๆ แล้วว่ะเพื่อน” ยิ่งได้ยินถ้อยคำสบประมาทของไวน์ วาโยก็ยิ่งของขึ้น คนอย่างเขาไม่มีทางให้เด็กแบบนั้นมาปั่นหัวได้หรอก เน็ตไอดอลแล้วยังไง น่ารักแล้วยังไงวะ!
- Writer
