บทที่ 29
เช้าวันต่อมา งามระยับก็ต้องแปลกใจ เมื่อจู่ๆ ลินดาก็บอกให้หล่อนออกไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าเป็นเพื่อน
“ให้มาลีหรือป้าพรไปไม่ดีกว่าหรือครับคุณแม่”
ไทเรลล์ก็ไม่ได้ไว้ใจมารดาของตัวเองสักเท่าไหร่ เขามองหล่อนอย่างเป็นห่วง
“ทำไม กลัวแม่จะเอาเมียของลูกไปฆ่าไปแกงหรือไงไทเรลล์”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ แต่งามต้องไปเฝ้าพ่อของเธอที่โรงพยาบาล” ไทเรลล์ยังไม่ยอมเห็นด้วย และลินดาก็ตัดพ้อด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร
“แม่มันไม่มีความหมายนี่ แค่อยากให้ลูกสะใภ้พาออกไปซื้อของข้างนอกก็ไม่ได้”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นครับ ผมหมายถึง...” น้ำเสียงของไทเรลล์เต็มไปด้วยความลำบากใจ
“ไม่ต้องพูดแล้วล่ะไทเรลล์ แม่รู้ตัวแล้วล่ะว่าตัวเองไม่สำคัญ”
“ไม่ใช่นะครับคุณแม่” ไทเรลล์พยายามอธิบาย แต่ลินดาทำเป็นไม่สนใจ
“คุณป้าขา นี่ถ้าเข็มไม่ต้องกลับไปพาคุณแม่ของเข็มไปทำบุญที่วัด เข็มก็คงจะอาสาพาคุณป้าไปซื้อของเองค่ะ
