ตอนที่ 8
1317 Words
บทที่ 8
“งาม...เธอมารถคันเดียวกับผู้อำนวยการได้ยังไงอะ” รสรินรีบเข้ามาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที งามระยับที่กำลังเก็บกระเป๋าสะพายข้างในตู้เก็บของประจำตัวชะงักมือ
“บังเอิญน่ะ”
“บังเอิญ?”
“อืม ใช่”
งามระยับเก็บกระเป๋าสะพายข้างใส่ตู้จนเสร็จ ก็ล็อกประตู และหย่อนลูกกุญแจใส่กระเป๋ากางเกงขายาว
“จริงอะ”
“จริงสิ ฉันจะโกหกทำไมล่ะ” งามระยับตอบน้ำเสียงจริงจัง และมุ่งหน้าเดินตรงไปยังห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด รสรินเดินตามไม่ลดละ
“แต่ปกติผู้อำนวยการไม่เคยรับพนักงานคนไหนขึ้นรถมาทำงานด้วยเลยนะ เธอเป็นคนแรก”
“ก็เพราะฉันอยู่บ้านซอยเดียวกับผู้อำนวยการไงล่ะ แล้วฉันก็มาสาย ผู้อำนวยการก็เลยเมตตาให้ฉันติดรถมาด้วย เรื่องก็มีแค่นี้เองรส ไม่มีอะไรในก่อไผ่เลย”
งามระยับอธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“มันไม่มีอะไรเลย จริงๆ”
รสรินพยักหน้ารับ
“เชื่อก็ได้ ว่าแต่นั่งข้างๆ กับผู้อำนวยการมาเลยใช่ไหม”
“อืม”
“แล้วได้กลิ่นตัวผู้อำนวยการไหม” รสรินถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ฉันไม่ได้สนใจน่ะ”
งามระยับค้นหาอุปกรณ์ทำความสะอาดมาไว้ในมือและพร้อมจะทำงาน
“แหม เสียดายแทนเลยอะ นี่ถ้าเป็นฉันนะ จะแกล้งซบเสียให้เข็ด”
“ทำแบบนั้นก็ถูกไล่ออกน่ะสิ”
งามระยับแย้ง
“ถ้ามันแลกกับการได้ซบ ได้อิงแอบอกกว้างๆ ของผู้อำนวยการสักครั้ง ฉันว่าก็น่าแลกอยู่นะงาม”
“บ้าหรือไงเธอ ฉันไม่เอาด้วยหรอก อดตายกันพอดี”
งามระยับส่ายหน้ากำลังจะเดินไปทำความสะอาดที่ห้องน้ำ แต่วศินเดินมาขวางหน้าเอาไว้เสียก่อน
“อ้าว พี่วศิน ยังไม่ทำงานอีกเหรอคะ”
“พี่กำลังจะไปทำน่ะ แต่อยากมาถามงามเรื่อง...”
วศินอึกอักเล็กน้อย จนรสรินต้องเอ่ยแทรกขึ้นอย่างรู้ทัน
“เรื่องงามกับผู้อำนวยการใช่ไหมคะพี่วศิน”
“รส พูดแบบนี้ทำไม ฉันก็บอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร อย่าพูดอะไรนะ เดี๋ยวผู้อำนวยการจะเสียหาย” งามระยับหันไปตำหนิเพื่อนด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล
“แหม แซวนิดแซวหน่อยไม่ได้หรือไงยะ”
“แซวมากๆ จะตกงานไม่รู้ตัวน่ะสิ”
คำพูดของงามระยับทำให้รสรินหน้าจ๋อย
“งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ เคลียร์กันเองก็แล้วกัน”
งามระยับมองรสรินเดินหายไปด้วยความไม่เข้าใจ “เคลียร์อะไร พูดไม่เข้าใจเลยรสนี่” ก่อนจะหันกลับมามองหน้าวศินที่ยืนนิ่งอยู่ สีหน้าของชายหนุ่มเคร่งเครียดเล็กน้อย
“พี่วศินจะพูดอะไรกับงามเหรอคะ”
“ก็เรื่องที่รสว่านั่นแหละครับ แต่ถ้างามยืนยันว่าไม่มีอะไร พี่ก็จะเชื่อใจงาม”
“พี่วศิน งามกับผู้อำนวยการน่ะเป็นไปไม่ได้หรอก งามเป็นแค่พนักงานทำความสะอาด ส่วนผู้อำนวยการเป็นถึงคุณหมอเจ้าของที่นี่ อย่าพูดให้งามขี้กลากขึ้นหัวเลยนะคะ”
สีหน้าของวศินผ่อนคลายลง
“ถ้างามพูดแบบนี้ พี่ก็สบายใจแล้วล่ะ งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะครับ แล้วตอนกลางวันเจอกัน”
“พี่วศิน”
มือเล็กของงามระยับคว้าแขนของวศินเอาไว้ วศินฉีกยิ้มกว้างเมื่องามระยับจับแขนของตัวเอง
“งามมีอะไรกับพี่หรือครับ”
สีหน้าของงามระยับที่มองหน้าวศินเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด ก่อนที่หล่อนจะบอกออกไป
“ตอนนี้สิ่งที่สำคัญกับงามที่สุดก็คือการเก็บเงินให้ได้เยอะๆ งามยังไม่คิดถึงเรื่องอื่น”
“งามหมายถึง...”
“เรื่องคนรักน่ะค่ะ”
สีหน้าของวศินเจื่อนลงไปครู่ใหญ่ ก่อนที่เขาจะระบายยิ้มออกมาอีกครั้ง
“ก็ถ้าวันใดที่งามอยากมีคนรัก พี่ก็ขอให้งามมองพี่เป็นคนแรกแค่นั้นก็พอ”
งามระยับอยากจะบอกวศินออกไปเหลือเกินว่า ในสายตาของหล่อนไม่เคยมองวศินด้วยสถานะอื่นเลย นอกจากสถานะพี่ชาย แต่ก็เกรงว่าชายหนุ่มจะเสียใจ จึงได้แต่ยิ้มบางๆ
“งามขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”
“ครับ แล้วเจอกันตอนกลางวัน”
หล่อนยิ้มให้กับวศิน มองร่างสูงเพรียวที่เดินจากไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
ไทเรลล์นั่งหมุนปากกาในมืออย่างใช้ความคิด งานตรงหน้าไร้ความน่าสนใจไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อในหัวของเขามีเรื่องราวของงามระยับผุดพรายขึ้นมา
แก้มนวลของเจ้าหล่อนใสแจ๋วจนเห็นเส้นเลือดฝอยเลยทีเดียว เขาลอบมองหล่อนหลายต่อหลายครั้งด้วยหัวใจที่เต้นแรงผิดจังหวะ ภาวนาตลอดเส้นทางให้ระยะทางมันไกลมากกว่าทุกวัน หรือไม่ก็ขอให้รถติดนานๆ เพื่อที่เขาจะได้นั่งมองหล่อน สูดดมกลิ่นแป้งเด็กหอมๆ ของหล่อนได้นานกว่านี้
รอยยิ้มพึงพอใจผุดขึ้นเกลื่อนใบหน้าหล่อเหลา เขาหรี่ตามองนาฬิกาที่ข้อมือ ซึ่งมันบอกเวลาว่าอีกเพียงไม่ถึงยี่สิบนาทีก็จะถึงเวลาพักกลางวันแล้ว
นิ้วยาวกดโทรศัพท์เรียกหาแคทเธอรีนเลขาฯ ประจำหน้าห้องของตัวเองทันที ไม่ช้าเจ้าหล่อนก็ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าของเขา และพร้อมรับคำสั่ง
“วันนี้ผมจะกินข้าวในห้องทำงาน สั่งอาหารให้ผมด้วย”
“ได้ค่ะ ว่าแต่คุณหมออยากรับประทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ แคทจะได้สั่งมาให้ค่ะ”
ชายหนุ่มระบายยิ้ม ก่อนจะยื่นกระดาษที่ตัวเองจดรายการอาหารเอาไว้ส่งให้
แคทเธอรีนรับมาถือเอาไว้ และไล่สายตาไปตามลายมือหนักๆ ที่หวัดจนแทบอ่านไม่ออกอย่างละเอียด ก่อนจะห่อปากอุทานด้วยความประหลาดใจ
“ทำไม...สั่งเยอะนักล่ะคะ”
“วันนี้ผมหิวน่ะ”
“แต่รายการอาหารนี่ น่าจะกินได้เป็นสิบคนเลยนะคะ”
แคทเธอรีนยังคงเต็มไปด้วยความแคลงใจ แต่ไทเรลล์ตัดบทเสียก่อน
“สั่งตามที่ผมบอกนั่นแหละ อ้อ ขอด่วนด้วยนะ ผมหิวมาก”
สีหน้าของแคทเธอรีนเต็มไปด้วยความมึนงง แต่ก็ตอบรับคำสั่งอย่างไม่มีทางเลี่ยงได้
“ค่ะ คุณหมอ”
“ออกไปได้แล้ว ผมจะทำงานต่อ”
แคทเธอรีนหายออกไปจากห้องทำงานแล้ว ไทเรลล์ก็หันไปมองถ้วยกาแฟที่ยังดื่มไม่หมดของตัวเอง ดวงตาคมกริบผุดแววเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที
เคล้ง!!!
ถ้วยกาแฟพร้อมกับจานรองใบสวยร่วงลงกระแทกกับพื้นห้องจนแตกกระจาย
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณหมอ”
เสียงถ้วยกาแฟตกลงกระแทกพื้นภายในห้องทำงานของไทเรลล์ ทำให้แคทเธอรีนที่กำลังสั่งอาหารจากภัตตาคารอยู่ ต้องรีบถลาเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง
“ผมซุ่มซ่ามน่ะ ทำถ้วยกาแฟหล่นแตก”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแคทเรียกแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดให้คุณหมอเองค่ะ”
“อืม” ไทเรลล์พยักหน้ารับ
แคทเธอรีนกำลังจะออกไปโทรหาแม่บ้านให้ขึ้นมาทำความสะอาด แต่เสียงของไทเรลล์ดังขึ้นด้านหลังอีกครั้ง
“เรียกแม่บ้านที่ชื่องามระยับนะ”
“คะ?”
แคทเธอรีนมองเจ้านายหนุ่มหล่ออย่างแปลกใจ อยากจะถามเหตุผล แต่อีกฝ่ายตัดบทฉับ
“ทำตามที่ผมสั่งนั่นแหละ เร็วเข้า เดี๋ยวคราบกาแฟจะติดแน่นและขัดไม่ออก”
“เอ่อ ค่ะ”
คราวนี้เขาไม่ได้เรียกแคทเธอรีนเอาไว้อีกแล้ว เจ้าหล่อนออกไปพร้อมๆ กับบานประตูห้องทำงานที่ปิดสนิทลง รอยยิ้มพึงพอใจเกลื่อนใบหน้าหล่อจัดของไทเรลล์
- Writer
