ตอนที่ 6
1318 Words
บทที่ 6
“ถ้าคุณไม่อยากถูกเรียกว่าชบาแก้วก็ไปลดน้ำหนักเสียสิ”
“หยุดพูดได้แล้วงามระยับ” ไทเรลล์ตำหนิงามระยับก่อนจะรีบคว้าแขนของนิรมล “น้องมลครับ ขึ้นรถเถอะ ไหนว่าอยากไปดื่มน้ำชากับแม่พี่ไงครับ”
“แต่มลลี่ต้องตบมันก่อน”
“งั้นพี่จะทิ้งน้องมลเอาไว้ที่นี่นะครับ”
คำพูดของไทเรลล์ทำให้นิรมลชะงัก ก่อนจะหันไปมองหน้าไทเรลล์
“ก็ได้ค่ะ แต่คุณพี่หมอจะต้องเป็นก้านกล้วยให้มลลี่นะคะ”
“เอ่อ...” ไทเรลล์พูดไม่ออก ก่อนจะตั้งสติ “น้องมลขึ้นรถไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวพี่จะรีบจ่ายเงินค่าน้ำมัน เราจะได้กลับกันเสียที”
“ฝากไว้ก่อนเถอะอีคนชั้นต่ำ!”
นิรมลชี้หน้างามระยับทิ้งท้าย ก่อนจะก้าวหายเข้าไปในรถคันงาม
ไทเรลล์ถอนหายใจออกมา และจ้องหน้างามระยับนิ่ง “ด้วยหน้าที่ของเธอ บางครั้งการเงียบก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดนะ งามระยับ”
คำพูดของไทเรลล์คือเรื่องจริง และมันก็ทำให้หล่อนเถียงไม่ออก
“งามทราบค่ะ ขอบคุณผู้อำนวยการนะคะที่ช่วยไกล่เกลี่ยให้ งามจะไม่ลืมพระคุณเลยค่ะ” หล่อนอดที่จะยกมือไหว้ผู้ชายตัวสูงตรงหน้าไม่ได้
“ไม่เป็นไรหรอก ก็เธอเป็นลูกน้องของฉันนี่”
หล่อนควรจะดีใจกับคำตอบของไทเรลล์ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกห่อเหี่ยวนักนะ
หล่อนอยากเป็นมากกว่านี้...ใช่...แต่มันก็คงเป็นได้เพียงแค่ความฝัน
“เอานี่ ค่าน้ำมัน”
งามระยับมองธนบัตรสีเทาในมือใหญ่ที่ยื่นมาให้ตรงหน้าด้วยความแปลกประหลาดใจ
“ค่าน้ำมันแค่พันเจ็ด ทำไมให้เยอะนักล่ะคะ”
“ที่เหลือเป็นทิปสำหรับเธอน่ะ”
“ทิป?”
หล่อนเผยอปากค้าง กำลังจะปฏิเสธเพราะมันมากเกินไป แต่คนตัวโตก้าวขึ้นรถและขับหายไปเสียก่อน
“ผู้อำนวยการคะ เดี๋ยวสิคะ...”
หล่อนตะโกนเรียก แต่ไม่ทัน จึงได้แต่มองเงินในมือ และตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะเอาไปคืนเขาให้จงได้
“มีอะไรเหรองาม” ผู้จัดการปั๊มเดินเข้ามาสอบถามด้วยความสงสัย หล่อนจำต้องหันหน้าไปมอง และปฏิเสธด้วยคำพูดที่ไม่ใช่ความจริง
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่เชิด”
“เห็นไอ้วันมันบอกว่าเหมือนจะมีเรื่องกันเลย”
“อ๋อ แค่คนรู้จักกันน่ะค่ะ ไม่มีอะไรจริงๆ”
หล่อนตอบ และหลบสายตาอยากรู้ของคู่สนทนา ก่อนจะเดินหนีไป
ในหัวก็หยุดคิดถึงเรื่องผู้หญิงอวบอ้วนคนนั้นกับไทเรลล์ไม่ได้เลยแม้แต่นาทีเดียว
หลังจากผ่านช่วงเวลาอึดอัดกับผู้หญิงของมารดาไปเรียบร้อยแล้ว ไทเรลล์ก็มายืนเกาะขอบระเบียงอยู่ท่ามกลางความมืดที่หน้าห้องนอนของตัวเอง ดวงตาคมกริบจับจ้องมองผ่านความมืดเวิ้งว้างออกไป
หลังจากความรักในครั้งนั้นล่มสลายไป เขาก็ทนอยู่กับความปวดร้าวมานานหลายปี จนกระทั่งได้พบเจอกับงามระยับ ความรักครั้งใหม่ก็ก่อเกิดขึ้นในหัวใจอีกครั้ง แต่ความรักครั้งนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เพราะเขากับงามระยับอยู่ต่างกันเหลือเกิน ทั้งฐานะ และอายุ
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาแรงๆ พยายามมาหลายปีแล้วที่จะค้นหาทางออกให้กับหัวใจตัวเอง แต่ก็ยังหาทางออกที่ว่านั้นไม่เจอสักที
“ถอนหายใจยาวเชียวนะไทเรลล์”
เสียงคุ้นหูของมารดาดังขึ้นด้านหลัง ก่อนที่ท่านจะก้าวมายืนข้างๆ ตัว
“คุณแม่ยังไม่นอนอีกหรือครับ”
“แล้วลูกล่ะ ทำไมยังไม่นอนอีก พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุดนะ”
เขาระบายยิ้มให้กับมารดา ก่อนจะตอบออกไปเสียงราบเรียบ
“ผมนอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ ก็เลยออกมายืนรับลมเย็นๆ สักหน่อย แต่อีกเดี๋ยวก็คงจะง่วงแล้วล่ะครับ”
“ที่นอนไม่หลับนี่ เพราะคิดถึงหนูมลลี่อยู่ใช่หรือเปล่า”
ไทเรลล์ได้ยินคำพูดของมารดาก็แทบจะสำลักน้ำลายในปากของตัวเองเสียให้ได้
“ไม่ใช่นะครับคุณแม่”
“อ้าว ทำไมล่ะ หนูมลลี่ออกจะน่ารัก แถมมารยาทก็ดี อย่าเลือกมากนักเลยน่า แม่อยากอุ้มหลานใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย”
ชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา หันมากุมมือมารดาเอาไว้ และพยายามพูดด้วยเหตุผล
“ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงเจ้าเนื้อนะครับคุณแม่ น้องมลไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วยได้”
“อ้าว ก็วันก่อนแม่พาหนูดีดี้หุ่นนางแบบมาให้ ลูกก็บอกว่าผอมไป กอดไม่อุ่น พอแม่พาหุ่นอวบอัดขึ้นมาหน่อยมาให้ลูก ลูกก็ไม่ชอบอีก สรุปชอบแบบไหนกันแน่เนี่ย”
“ผมชอบพอดีๆ ครับ”
“ไอ้พอดีของลูกน่ะมันแบบไหน นี่ถ้าแม่นับไม่ผิด ผู้หญิงที่แม่พามาให้ลูกดูตัวตลอดหลายปีมานี่จะครบร้อยคนแล้วนะไทเรลล์”
“เกินร้อยคนแล้วครับคุณแม่”
ไทเรลล์แก้ให้ด้วยน้ำเสียงที่ปกปิดความเบื่อหน่ายเอาไว้แทบไม่มิด
“ก็ลูกไม่ยอมแต่งงานเสียทีนี่นา อายุก็ตั้งสามสิบแปดแล้ว จะรอจนแม่ตายไปก่อนหรือยังไงถึงจะยอมมีเมียน่ะ”
ลินดาตัดพ้อลูกชายน้ำเสียงเศร้าเกินจริง
“นี่จะไม่ให้แม่อุ้มหลานก่อนตายเลยหรือไง ไอ้ลูกชายใจร้าย ไอ้คนใจดำ”
“คุณแม่ครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะครับ แต่ที่ผมยังไม่ยอมแต่งงาน ก็เพราะผมยังไม่เจอคนที่ถูกใจน่ะครับ” ความจริงเขาเจอคนที่ใช่สำหรับตัวเองแล้ว แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางเป็นสะใภ้ที่ใช่สำหรับมารดา
“แล้วเมื่อไหร่จะเจอ แล้วเมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลาน” ลินดาถามกลับอย่างโมโห “นี่ถ้าลูกยังไม่ยอมแต่งงานนะ แม่ก็จะไม่เลิกพาผู้หญิงมาให้ลูกเลือกหรอก ยังไงลูกก็ต้องนัดเดตไปแบบนี้จนกว่าจะมีเมีย”
“งั้นผมจะไปหาผู้หญิงมาอุ้มบุญก็แล้วกันครับ คุณแม่จะได้มีหลานสมใจ”
“จะบ้าหรือไง มันผิดกฎหมายเมืองไทยนะไทเรลล์”
“แล้วคุณแม่จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ”
ลินดามองหน้าลูกชาย ก่อนจะพูดออกมา “ก็เลือกผู้หญิงที่แม่หามาให้จนกว่าจะเจอคนที่ถูกใจก็แล้วกัน”
เขาเบื่อมาก แต่ถ้าบอกออกไปตรงๆ มารดาคงจะไม่พอใจเอามากๆ แน่
“ครับ”
“ดีมาก”
“แต่พรุ่งนี้ผมขอฟรีไทม์หนึ่งวันนะครับ ผมมีนัดกับเพื่อนครับ”
“แต่แม่นัดกับลูกสาวเพื่อนแม่เอาไว้แล้วนะ”
“มะรืนนี้ครับ ผมถึงจะว่าง” เมื่อลูกชายยืนกรานหนักแน่น และดูท่าทางว่าจะไม่ยอมเปลี่ยนใจเอาง่ายๆ ลินดาจึงจำต้องเป็นฝ่ายยอมเสียเอง
“ก็ได้ แต่คนนี้แม่รับรองว่าลูกจะต้องชอบแน่ๆ เพราะสวย หุ่นดี และดีกรีนักเรียนนอกเชียวนะ”
ไทเรลล์ทำอะไรไม่ได้นอกจากระบายยิ้มให้มารดา และตอบรับออกไป
“ครับ”
“งั้นแม่ไม่กวนแล้วล่ะ ขอตัวไปนอนก่อน”
“ผมเดินไปส่งที่ห้องครับ” เขาประคองร่างของมารดาและพาท่านเดินไปตามทางเดินอย่างอ่อนโยน
“ฝันดีนะไทเรลล์” แม่ยิ้มให้กับเขา ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน
เขายืนรอจนประตูห้องนอนของมารดาปิดสนิท จึงเดินกลับไปยืนที่ริมระเบียงเช่นเดิม ความอึดอัดและความเบื่อหน่ายยังคงกัดกินไปทั้งหัวใจ เมื่อไหร่นะ เขาถึงจะหาทางออกให้กับตัวเองได้สักที
- Writer
