บทที่4 ปากบอกไม่แต่การกระทำตรงกันข้ามNC
1039 Words
บทที่4
ปากบอกไม่แต่การกระทำตรงกันข้ามNC
ไมอา....
เหตุการณ์ก่อนหน้าเมื่อหลายชั่วโมงที่แล้ว เมื่อเช้าๆ ไม่สิตอนสายๆ
หนูเดินไปเข้าห้องน้ำครูด้านหลัง(แอบๆนะ) หนูได้กลิ่นบุหรี่เหมือนที่ลุงนาวินสูบเลยค่อยๆย่องกลับมาแต่ไม่ทันที่หนูจะเดินพ้นประตูก็ได้ยินเสียงหัวหน้าแก๊งกับผู้ชายคนนั้นคุยกัน
(ผมเป็นพ่อของไมอา เมเม่ท้องตอนจบมอปลาย ผมถูกส่งไปอยู่ฝรั่งเศสแต่ก็ติดตามทั้งสองคนตลอด)
(แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงครับ)
(ทำยังไงก็ได้ห้ามให้ไมอาย้ายโรงเรียน ผู้หญิงที่ชื่อเมษาเป็นเจ้าของโรงเรียนสกุลวาณิชย์ ระวังไว้ให้ดียัยนี่ไม่อันตรายแต่สามารถหว่านล้อมให้เมเม่กับไมอาย้ายโรงเรียนได้)
(ผมจะพยายามแต่คุณแน่ใจว่านะว่าการที่คุณมาที่นี่คุณเมเม่จะไม่มีปัญหากับผม)
(เรื่องนี้จะเป็นความลับ ถึงเมเม่รู้ก็ทำอะไรไม่ได้ยังไงไมอาก็คือลูกผม)
พ่อ!! อะไรกันเนี่ย หนูรีบกลับมานั่งในห้องด้วยหัวใจตึกตัก หนูมีพ่อนะ หนูมีพ่อจริงๆ พ่อกับแม่มีปัญหากันพ่อทิ้งแม่
เดี๋ยวเจอหนูปั่นประสาทมั่ง ;)
เรื่องพ่อหนูจะเก็บไว้เป็นความลับพวกผู้ใหญ่ยังไม่มีใครรู้ว่าหนูรู้ความจริงแล้ว หนูตามน้ำเชื่อฟังเมเม่ด้วยการถอดแหวนวงนั้นทิ้งไป
"คราวหลังอย่าไปรับของจากคนแปลกหน้านะรู้ไหม"
"ค่ะ"
"วันนี้เราจะนอนกันที่ร้านนะป้าเมษามีปัญหากับที่บ้าน"
"ค่ะ"
"ไมอา อย่าเอาแต่ใจได้ไหมแม่ขอร้อง เราอย่าพูดถึงพ่อได้ไหม"
"เมเม่...." ฮืออ เมเม่ร้องไห้แล้วหนูจะทำยังไงดี คุณยายรีบโอ๋เมเม่หนูเลยเดินไปเข้าห้องน้ำจนได้ยินเสียงป้าเมษาคุยโทรศัพท์กับใครบางคนหนูเลยหยิบตะกร้ามาคลุมตัวแล้วขยับกระดึ๊บๆไปฟังใกล้ๆ
(ไทก้าฟังนะนายมีโอกาสแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเพราะฉันจะไม่ช่วยนายแล้ว รีบเคลียร์ปัญหาให้จบถ้าทุกอย่างมันยืดเยื้อนายอาจจะเสียเมเม่กับไมอาไปตลอดกาล)
(อืม งั้นรอก่อนฉันโทรกลับไปเมื่อไหร่นายค่อยแอบเข้ามา กุญแจฉันจะโยนไว้ในกระถางกุหลาบสีขาวหน้าร้าน โอเค)
ป้าเมษาเดินออกจากห้องน้ำหนูก็รีบเปิดตะกร้าออกมาสูดอากาศหายใจเข้าปอด คืนนี้พ่อจะมาหาหนูกับแม่ด้วย จะทำยังไงดีจะต่อต้านหรือช่วยพ่อดี
ความเครียดทำให้หนูกินเยอะ หนูกินไก่ทอดชิ้นใหญ่ไปสองชิ้น เค้กอีกสองชิ้น นมหนึ่งแก้วตอนนี้หนังตามันกำลังจะตก แต่แผนของหนูต้องดำเนินต่อไป ป้าเมษาทำทีโทรคุยกับใครบางคนแล้วขอตัวกลับไป คุณตาคุณยายก็กลับไปแล้ว เอาไงดีนะ
ไม่ไหวแล้วง่วงนอน หาวววว
เมเม่....
วันนี้มีอะไรแปลกๆหลายอย่างแหวนที่ไทก้าเคยให้ฉันไว้ตอนเด็กจู่ๆมันก็กลับมาอยู่ที่นิ้วของไมอา ฉันคิดว่าไทก้าน่าจะกลับมาแล้วและเขาต้องมาหาฉันกับลูกหรือไม่ก็ต้องทำอะไรสักอย่างเหมือนที่เขาพยายามทำมาตลอด
ฉันพาลูกขึ้นมานอนไม่นานไมอาก็หลับไปฉันจึงอาบน้ำเช็กบัญชีร้านก่อนเข้านอน
กึก!
เสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรบางอย่างด้านล่างฉันจึงเปิดกล้องวงจรดูหน้าร้านปลอดภัยไม่มีอะไรแต่พอเช็กกล้องด้านหลังฉันก็ต้องยกมือขึ้นปิดปาก
"ไทก้า!!!"
ใช่เขาจริงๆด้วยเขางัดประตูร้านเข้ามาแถมยังเดินตรงดิ่งขึ้นมาชั้นสอง ฉันมองไปที่ประตูห้องไม่ที่กำลังถูกไขกุญแจ
แกร๊ก!
"นายมาที่นี่ทำไม!!"
"เมเม่ไทก้ากลับมาแล้วค่ะ^^"
"มาทางไหนกลับไปทางนั้น!!!"
"เมเม่ฟังกันก่อนได้ไหม นะ ฟังกันก่อน"
"นายอย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย ฉันกับลูกมีความสุขดีนายอย่ากลับมาทำให้ชีวิตของฉันกับลูกวุ่นวายอีกเลยนะไทก้า"
ฉันเดินถอยหลังเขาก็เดินตามพอเขาหันไปเห็นเจ้าก้อนกลมๆนอนตูดโด่งอยู่ก็รีบคลานขึ้นเตียงไปนอนกอดลูก หอมลูกจนหัวใจที่แข็งกร้าวของฉันมันสั่นไหวอยู่ข้างในอกซ้าย
"ที่ผ่านมาไทก้ามีแต่เมเม่นะ ไม่เคยคิดนอกกายนอกใจแต่สิ่งที่มันเกิดขึ้นเป็นเพราะคุณปู่ของไทก้าทั้งนั้น"
"แล้วไง สุดท้ายก็เป็นฉันที่ต้องเสียใจ"
"ขอโทษนะแต่หลังจากนี้เมเม่จะไม่ต้องเจ็บช้ำอีกแล้วเพราะไทก้าจะกลับมาเคลียร์ปัญหาทุกอย่างเร็วๆนี้"
"พอเถอะ ฉันกำลังจะเริ่มต้นใหม่กับลูกนายอย่าทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงเลยนะ"
ไทก้าลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเดินมาหาฉัน ฉันจึงถอยหลังจนชิดกำแพงมือหนาวางทาบไว้บนกำแพงไม่พอยังเอาใบหน้ามาหอมแก้มฉันดังฟอด
"หอมเหมือนเดิมเลยนะ"
"ถอยออกไป! ว้ายย!!!"
ไม่ทันขาดคำฉันก็ถูกเขารวบมานั่งบนโต๊ะเครื่องแป้ง เขามองกระจกที่สะท้อนให้เห็นลูกสาวที่กำลังนอนหลับพริ้มก้นโด่งอยู่บนเตียง
"พอแล้วไทก้าฉันไม่เล่น-_-"
"ไทก้าก็ไม่ได้เล่นนะคะ ไทก้าจะเอาจริง^^"
"อื้ออ~"
เขาจูบฉันจูบด้วยอารมณ์ที่เต็มเปี่ยมครั้งแรกยังไงครั้งนี้ก็แบบนั้นเลย จูบที่โหยหากับอารมณ์ที่มีแต่ความคิดถึง ฉันเผลอใจง่ายกอดคอเขาเพื่อตอบสนองตัณหาราคะของกันและกัน
ชุดนอนบางๆถูกเขาถอดพรึ่บจนเผยให้เห็นสองเต้า แม้จะผ่านการมีลูกมาแล้วแต่ฉันก็ดูแลตัวเองเป็นอย่างดีไม่หย่อนยานจุกยังคงสีหวานน่าสัมผัส
"เมเม่สวยจัง^^"
"สู้คนของนายได้หรือเปล่าล่ะ"
"ไม่มีใครเทียบเธอได้ทั้งนั้นและที่สำคัญฉันไม่เคยเห็นของใครนอกจากเธอ"
"อ๊าา~ ไทก้า~"
จ๊วบ~
จ๊วบ~
______________
- Writer
