ใบหย่าจากภรรยาที่คุณไม่รัก

ตอนที่ 2

ต่อให้จะทะเลาะกันมากแค่ไหน ในเช้าของวันใหม่คนที่อยู่ในฐานะเมียก็ทำได้เพียงปล่อยผ่านเรื่องเก่าแล้วกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนเดิม

มื้อเช้าบนโต๊ะอาหารที่พระพายไม่เคยขาดตกบกพร่อง บ้านหลังนี้มีแม่บ้านสองคน ทุกคนมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบชัดเจน แต่ถึงอย่างนั้นอาหารทุกจานก็ยังเป็นรสมือของคนที่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้เพื่อทำหน้าที่เมียเฉกเช่นทุกวัน

สิงหายังเมินเธอเหมือนทุกครั้ง คุยเฉพาะเรื่องที่จำเป็นเท่านั้น ทั้งที่อยู่ด้วยกันแล้วมันไม่มีความสุข ทว่าความขมขื่นในความสัมพันธ์นี้มันกลับไม่จบลงสักที

“วันนี้พายมีงานเช้า ออกไปพร้อมกันได้ไหม”

“แล้วก่อนหน้านี้เคยบอกว่ายังไง” เอ่ยถามแบบไม่มองหน้า มือหนาจัดแจงข้าวต้มตรงหน้า ท่าทางไม่ได้ทุกร้อนอะไรกับเรื่องที่อีกฝ่ายชวนคุย

“กลัวคนรู้ว่าอยู่บ้านเดียวกัน กลัวคนรู้ว่ามีเมียน่ะเหรอ”

“ก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะมีเธอตั้งแต่แรก ต้องให้ย้ำอีกกี่ครั้งถึงจะจำได้ขึ้นใจ” มุมปากของคนบอกยิ้มเยาะ ต่อให้จะพยายามมองกี่ครั้งนี่ก็ไม่ใช่สิงหาที่เธอเคยรู้จัก สิงหาที่เคยอ่อนโยน เคยมีเหตุผล คนที่เคยน่ารักกว่านี้ ตอนนี้ภาพเหล่านั้นไม่มีเหลือ ไอ้คำว่าครอบครัวที่เธอและเขาไม่ได้ต้องการมันไม่ได้ทำให้มีความสุขเลย

“พายไม่เคยว่าหรอกที่สิงจะบอกใครต่อใครว่าตัวเองไม่มีใคร”

“แน่นอนว่ามันต้องเป็นแบบนั้น เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดอะไรทั้งนั้น”

“ถ้าจะทำเหมือนไม่ใช่ผัวเมียกันก็ควรชัดเจนมันทุกเรื่องนะ ตอนอยู่บ้านทำเหมือนแค่คนรู้จัก นอกบ้านก็ย้ำตลอดว่าห้ามบอกใครว่าเป็นอะไรกันทั้งนั้น แบบนั้นแยกห้องนอนดีไหม”

มันก็ดีแล้วไง จะได้ไม่ต้องทนนอนมองหน้ากันเหมือนที่ผ่านมา

“ความเห็นแก่ตัวนี่คือมีกันทั้งบ้านเลยไหม เห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ ไม่คิดจะสูญเสียอะไรเลยว่างั้น?” แน่นอนว่าคำตอบคือสิงหาไม่มีทางยอมรับข้อเสนอของเธอเด็ดขาด ต่อให้เขาจะร้ายกาจกับเธอแค่ไหน เวลาที่อยู่บนเตียงด้วยกันเขาก็ต้องอิ่มหนำจนเต็มคราบ

กอบโกยจนพอใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ทั้งที่เธอยอมแลกทุกอย่าง แต่มันก็ลบล้างบาดแผลที่มีต่อกันไม่ได้อยู่ดี

ตากลมสวยมองรถหรูที่ผ่านหน้าออกไปพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ ที่พ่นออกมาเบาๆ เราอยู่บ้านหลังเดียวกัน เธอต้องไปทำงานที่บริษัทของเขา แต่เรากลับไม่เคยไปกลับพร้อมกัน อย่างเธออย่าได้หวังที่จะได้ขึ้นไปนั่งเคียงคู่ สิงหาย้ำตลอดว่าที่เธอมาอยู่ตรงนี้มันก็ไม่ต่างจากโจรที่ปล้นทุกอย่างไปจากเขา สถานะระหว่างเราเขาไม่ได้ต้องการ เพราะฉะนั้นหากจะไม่ถูกปฏิบัติราวกับสามีภรรยาก็อย่าได้แปลกใจ

ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างสั่นสะเทือนจนคนที่กำลังยืนเหม่อหลุดจากภวังค์ ล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าก่อนจะเดินออกมานอกบ้านเพื่อหารถไปที่บริษัทเอง

“ฮัลโหลแก..”

(ผัวแกทิ้งให้หารถไปที่บริษัทเองอีกแล้วใช่ไหมพาย)

“ช่างเถอะ ฉันชินแล้ว กำลังรีบไปที่บริษัท ยังไงก็ทันนัดลูกค้าแน่นอน”

(นี่! ขอบ่นทีเถอะ แกต้องทนอยู่ในความสัมพันธ์ผัวเมียประสาทแดกนี่ไปถึงไหน ชักทนไม่ได้แทนแกแล้วนะเว้ย พอเถอะ แกถอยออกมาไหม ถ้ามันจะบ้าก็ปล่อยมันบ้าไปคนเดียวเลย จำไว้นะพระพาย ผัวที่ดีคือผัวใหม่ เมื่อไหร่แกจะเก็บเอาคำพูดของฉันไปใส่ใจแล้วหาใหม่มาเย้ยมันสักที)