EP.02 ฝันประหลาด
1054 Words
EP.02
ลำไยกิ่งใหญ่หักโค่นลงมาตรงหน้าของหญิงสาว จนเธอร้องลั่นด้วยความตกใจ
“ปิ๊กมาหาพี่เตอะ มณีจันทร์ ปิ๊กมาหาพี่ ปิ๊กมาสิน้อง ปิ๊กมา”
เสียงหวานแว่ว หากแต่วังเวงนั้นยังลอยมาตามลมที่พัดผ่าน มันเหมือนสะกดตรึงให้เธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้นทั้งๆ ที่ใจไม่ปรารถนาจะให้เป็นเช่นนั้นเลย จิตใจของหญิงสาวบัดนี้ได้เตลิดหนีไปไหนต่อไหนแล้ว
ซู่
แสก ก ก
นกแสกตัวดำทะมึนโฉบบินผ่านหน้าไปอย่างกระชั้นชิดก่อนจะร้องเสียงอันแหลมเล็กที่แฝงไว้ด้วยความน่าสะพรึงกลัว หญิงสาวผวาถึงกับผละซวนเซไปด้านข้าง
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อสายตาของเธอไปหยุดอยู่ที่ร่างทะมึนหนึ่งที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า และก่อนที่หญิงสาวจะได้ทำอะไร ร่างนั้นก็ค่อยๆ หันกลับมา กรอบหน้าสวยหวานอย่างที่หญิงสาวไม่เคยเห็นมาก่อนก็ปรากฏต่อสายตาของเธอ ดวงตาเรียวสวยจ้องตอบมายังใบหน้าของนิรัชฌาพร้อมกับรอยยิ้มบาง ประหนึ่งจะดีใจหนักหนายามได้เจอกับเธออีกครั้ง
“เจ้ากลับมาแล้วมณีจันทร์ เจ้าปิ๊กมาหาเอื้อยแล้ว”
นิรัชฌาสาบานได้เลยว่าเธอไม่เคยได้ยินน้ำเสียงที่เยียบเย็นนั้นมาก่อน เสียงนั้นมันลอยเข้าเกาะกุมหัวใจ
"เธอเป็นใคร”
หญิงสาวจำได้ว่าได้ถามประโยคนั้นกลับไป หากแต่เสียงที่ดังอยู่นั้นกลับดังอยู่แค่ในลำคอของเธอ มันเหมือนจู่ๆ เสียงนั้นก็หายไปอย่างที่เธอยากจะฉุดรั้งเอาไว้ได้
เหตุใดถึงเป็นเช่นนั้นไปได้ หญิงสาวถามตัวเอง หากแต่มันกลับไม่ได้รับคำตอบอยู่ดี ร่างตรงหน้ายังยืนนิ่ง กรอบหน้าเรียวสวยงามทอดมองอยู่ที่ใบหน้าของเธอ นิรัชฌาขนลุกซู่ ไม่รู้ว่าสาเหตุอันแท้จริงมันมาจากสิ่งไหน ทั้งๆ ที่อยากจะวิ่งเข้าไปใกล้ แล้วกอดให้หายกับความคิดถึง หากแต่มันกลับมีสิ่งหนึ่งที่คอยฉุดรั้งเธอเอาไว้ไม่ให้เข้าไปหา
"มณีจันทร์ มาก่า มาหาเอื้อย มาหาเอื้อยเต๊อะ มาก่า เจ้านาง”
ร่างงามปริศนาตรงหน้าค่อยๆ ยกมือขึ้นกวักเรียกหญิงสาวอย่างเชื่องช้า พร้อมกับเสียงที่เย็นเยือกคล้ายดั่งน้ำแข็งจากขั้วโลก ม่านหมอกที่ลอยวนอยู่รอบๆ ร่างนั้นค่อยๆ ก่อตัวหนามากยิ่งขึ้น นิรัชฌาสัมผัสได้ว่าร่างของตนเองค่อยๆ ลอยห่างออกไปทีละนิด ทั้งๆ ที่ตนเองไม่ได้ขยับตัวไปไหน มันเหมือนมีช่องว่างขนาดใหญ่เข้ามาแทรกกลางระหว่างเธอกับร่างนั้น เช่นเดียวกับลมหวนที่ลอยวนแรงยิ่งขึ้น
"เธอ เธอ”
เสียงของหญิงสาวมีอันต้องหยุดลงไปในทันที เมื่อสายหมอกที่ลอยหนาปานว่าจะกลืนกินร่างนั้นให้หายไปค่อยๆ จางลงอีกครั้ง และร่างที่ยืนอยู่แทนที่กลับเป็นอีกร่างหนึ่งที่น่ากลัวยิ่ง จนเธออยากจะกรีดร้องออกมาให้ดังที่สุด
"เจ้านาง กลับมาหาเอื้อยเต๊อะ ปิ๊กมาหาเอื้อยเต๊อะเจ้านาง ปิ๊กมา”
“กรี๊ด ด ด”
หญิงสาวหวีดร้องออกมาสุดเสียง ดวงตาคู่งามเบิกโพลงด้วยความตระหนกสุดชีวิตเมื่อเห็นชัดๆ ว่าสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเป็นสตรีหนึ่งที่มีใบหน้าเน่าเละ น้ำหนองทะลักหลามไหลจนน่าสะอิดสะเอียน ร่างนั้นแสยะยิ้มให้กับหล่อนคล้ายจะต้อนรับและทักทาย
หญิงสาวเบือนหน้าหนีหากแต่ทำได้ยากยิ่ง ดวงตาคู่งามยังคงเบิกกว้าง พร้อมกับเสียงนั้นที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
“น้องปิ๊กมาหาพี่แล้ว มณีจันทร์”
“กรี๊ด ด ด”
หันหลังวิ่งออกไปอีกด้านหนึ่งก็เจอเข้ากับร่างที่น่าสยดสยองปรากฏ มาขวางหน้าไว้ไม่ให้หญิงสาวได้หนีไปไหน
“มณีจันทร์ น้องมาแล้ว น้องมาหาพี่แล้ว น้องปิ๊กมาแล้ว”
“กรี๊ด ด ด”
หญิงสาวหวีดร้องขึ้นสุดเสียง มือทั้งสองปัดป้องเป็นพัลวัน แม้จะหลับหูหลับตาภาพนั้นก็ยังคงฝังจิตฝังใจของเธออยู่ ความหวาดกลัวกลั่นกรองออกมาเป็นเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้า
“คุณหนู คุณหนูเจ้า” เสียงร้องเรียกของสาวใช้ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง พร้อมกับเคาะประตูเสียงดังด้วยความเป็นห่วง
นิรัชฌาตื่นขึ้นมาหายใจหอบถี่ เธอรู้สึกหวาดกลัวต่อภาพเหล่านั้นจับใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอฝันไป หรือว่ามันคือความเป็นจริง แล้วเรือนหลังนั้นมันอยู่ที่ไหนกัน เธอไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง
ภาพที่สยดสยองและเสียงหัวเราะอันเยือกเย็นมันยังฝังลึกติดหูติดตาของเธออยู่ เมื่อเธอคิดถึงเรือนหลังนั้น ครั้งนี้มันเป็นครั้งที่สามเข้าให้แล้วที่เธอฝันถึงเรือนหลังนั้นติดๆ กัน พยายามจะไม่คิดถึงมันแต่ภาพก็ยังคงลอยวนเวียนเข้ามาหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา
“คุณหนูเจ้า คุณหนู เป็นอะไรไปเจ้า”
สาวใช้ชาวเหนือผู้ซื่อสัตย์ยังคงร้องถาม เมื่อเสียงของนายสาวเงียบหายไป นั่งปรับตัวปรับใจอยู่สักพัก นิรัชฌาจึงลงจากเตียงเพื่อมาเปิดประตูให้กับสาวใช้
“คุณหนูเป็นอะไรเจ้า คุณหนู”
เมื่อประตูเปิดออก สาวใช้จึงรีบตรงรี่เข้ามาหานายสาวอย่างเป็นห่วงพร้อมกับสายตาที่สำรวจโน่นสำรวจนี่ไปทั่วร่างกายของนายสาว
“ไม่มีอะไรหรอก คำสา”
“แต่คำสาได้ยินคุณหนูร้องเสียงดังลั่น คำสาตกอก ตกใจ หมดเจ้า”
นายสาวยิ้มแจ่มใส พยายามเก็บซ่อนความกลัวและความกังวลทั้งหมดไว้อย่างมิดชิด
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก คำสาไปทำงานเถอะจ้ะ”
“ไม่เป็นอะไรแน่นะเจ้า คำสาเป็นห่วงแทบแย่” นิรัชฌาหัวเราะออกมาเป็นครั้งแรก ส่วนสาวใช้ก็พลอยโล่งใจไปด้วย
“แน่นะเจ้า” ถามย้ำอีกครั้งเหมือนไม่แน่ใจ
“จริงสิจ๊ะ คำสาไปทำงานเถอะนะ เดี๋ยวฉันตามลงไป”
สาวใช้ชาวเหนือรับคำก่อนจะออกจากห้องนั้นไป เพื่อไปเตรียมอาหารเช้าให้กับนายสาว นิรัชฌาทอดถอนใจก่อนจะเดินมาปิดประตู และเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำกิจวัตรประจำวัน
- Writer
